Τραβήξτε τους το αυτί (Sportday / Μπάμπης Χριστόγλου)

H κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο με τη συμπεριφορά των Ιταλών στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και στο εθνικό τους πρωτάθλημα. Φυσικά, αυτές οι εστίες βίας σε ένα από τα δύο κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου, με τον τρόπο που εκδηλώνονται, μπορούν άνετα να «βάλουν φωτιά» στο σχετικά ήρεμο –τα τελευταία χρόνια– τοπίο που έχει διαμορφωθεί στο ποδόσφαιρο. Είναι αλήθεια ότι μετά το Μουντιάλ του 1998 στη Γαλλία, όταν είχαμε ακραία φαινόμενα βίας, τα πράγματα ηρέμησαν αρκετά. Είναι αυτό αλήθεια; Μάλλον όχι. Γιατί βία με τη μορφή του «πλακώματος» στο δρόμο μπορεί να μην είχαμε, αλλά είχαμε αρκετά κρούσματα ρατσιστικών φαινομένων στα γήπεδα – και στην Ιταλία, αλλά και στην Ολλανδία. Ειδικά στην Ιταλία, όμως, φαίνεται ότι το πράγμα έχει αρχίσει να ξεφεύγει πάλι πάρα πολύ. Μέτρα θέλουν να πάρουν, ειδικά ύστερα από αυτά που έχουν γίνει πολλάκις φέτος με τη Λάτσιο, αλλά και με τα επεισόδια στο ντέρμπι της Νότιας Ιταλίας, με την Παλέρμο και τη Μεσίνα.

Το αποτέλεσμα, πάντως, είναι ότι η ιταλική κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει την πυγμή να τιμωρήσει, την ώρα που επικεφαλής της είναι ο ιδιοκτήτης της Μίλαν. Φυσικά, αν αρχίσει να τιμωρεί, θα πέσουν όλοι πάνω του να τον φάνε, γιατί κανείς δεν θα πιστέψει ότι το κάνει για το καλό του ποδοσφαίρου.

Σε αυτό το σημείο μπαίνει η ευθύνη της ΟΥΕΦΑ, που ονειρεύεται πως θα κάνει σούπερ διοργανώσεις με ομαδάρες για να τα κονομάει, αλλά ακόμα δεν έχει εξασφαλίσει ούτε την ασφάλεια των ποδοσφαιριστών, αλλά ούτε και των πελατών της, που πηγαίνουν στο γήπεδο να δουν το προϊόν που λέγεται Τσάμπιονς Λιγκ ή ΟΥΕΦΑ. Δεν μπορεί όταν ανοίγει το κεφάλι του Φρισκ, η ΟΥΕΦΑ απλά να ρίχνει κάποιες αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών σε μια ομάδα που, εκτός του ότι οι οπαδοί της είναι άτακτοι έως και εγκληματικοί σε πολλές ενέργειές τους, έχουν και κάποια προϊστορία – για όσους παρακολουθούν τα γεγονότα από κοντά. Αφού έμειναν ατιμώρητοι αυτοί, ήταν φυσικό και επόμενο να γίνουμε μάρτυρες των χειρότερων, τα οποία παρακολουθήσαμε με σοκ και δέος μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Και, για να μην παραμυθιάζει κανείς κανέναν, αυτά δεν γίνονται μόνο στην Ελλάδα. Αν είχε γίνει κάτι ανάλογο στην Ελλάδα, τώρα θα μας περίμεναν στη γωνία για να μας εκτελέσουν. Τώρα η Ιντερ χαντακώνεται εξαιτίας κάποιων ανεγκέφαλων. Η κουταμάρα δεν έχει, άλλωστε, εθνικότητα και αυτό είναι κάτι που φαίνεται. Αυτό που θα πρέπει να καταλάβουν στην ΟΥΕΦΑ είναι ότι, για να δημιουργήσουν τη διοργάνωση που ονειρεύονται, πρέπει να τους έχουν όλους σε τάξη. Με αποφάσεις που δεν θα δυσαρεστήσουν τα μεγάλα ονόματα ή τις χώρες που κάτω από τη σημαία τους παίζουν οι πιο εμπορικές ομάδες, πολύ φοβάμαι ότι τα επόμενα χρόνια ίσως γυρίσουμε στις μαύρες στιγμές της δεκαετίας του '80.