Επιλέγοντας τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο

Πριν από μερικά χρόνια ένα γερμανικό πανεπιστήμιο στατιστικής έκανε μία αξιοπρόσεκτη προσέγγιση σχετικά με τις αλλαγές προπονητών μεσούσης της περιόδου. Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος την είχε μεταφέρει στη στήλη του και όποιος τη διάβασε, κατάλαβε πολλά. Τι έλεγε; Πως από τις ομάδες που προχωρούν σε αλλαγή προπονητή, την αυτονόητη κίνηση όταν κάτι δεν πάει καλά, ένα μεγάλο ποσοστό, που ακουμπά σχεδόν το 90%, στα πρώτα τρία έως τέσσερα ματς βλέπουν βελτίωση. Υστερα από αυτό το διάστημα, όμως, το ποσοστό πέφτει σχεδόν στο 50% και όσο περνούν τα ματς και φτάνουμε σε ένα βάθος χρόνου είκοσι αγώνων, μόλις και μετά βίας οι ομάδες που άλλαξαν πρόσωπο φτάνουν το ποσοστό του 18-20%. Δηλαδή μόλις η μία από τις πέντε ομάδες που παίρνουν την απόφαση να πάρουν το κεφάλι του προπονητή δικαιώνεται γι' αυτή την ενέργεια διά των αποτελεσμάτων! Αντίθετα, δεν θυμάμαι ακριβώς το ποσοστό των ομάδων που τελικά μετά την αρχική βελτίωση η εικόνα τους χειροτέρεψε, αλλά ακουμπούσε το ίδιο με αυτές που ανέκαμψαν. Περίπου 20% δηλαδή!

Το δείγμα ήταν αρκετά μεγάλο και από αρκετά πρωταθλήματα και ουσιαστικά επιβεβαιώνεται αυτή η έρευνα από όσα βλέπουμε τη φετινή χρονιά. Η Βέροια τι βελτίωση είδε με τις τόσες αλλαγές; Ο Λεβαδειακός καλυτέρεψε λίγο, αλλά τα αποτελέσματά του δεν έχουν διάρκεια. Η ΑΕΚ είχε σκαμπανεβάσματα, ο ΠΑΟΚ το ίδιο. Ο Ολυμπιακός μετά την... ξαστεριά των δύο εύκολων νικών στο πρωτάθλημα και της ισοπαλίας με τον Ηρακλή στο Κύπελλο προσγειώθηκε ανώμαλα από την «καταιγίδα» του 4-0 στο ΟΑΚΑ. Στο εξωτερικό πάλι δείτε απλώς στην Ιταλία πόσο συχνά οι ομάδες που άλλαξαν προπονητή έδιωξαν τους νέους τεχνικούς και… επανέφεραν αυτούς που είχαν απολύσει! Ο Μαλεζάνι στην Εμπολι είναι μόλις το τελευταίο θύμα μιας επιδημίας στο Καμπιονάτο.

Στην Αγγλία τα ίδια ίσχυσαν στην Ντέρμπι, τη Φούλαμ, τη Νιούκαστλ, που όλες τελικά πήγαν χειρότερα με τους καινούργιους προπονητές απ' ό,τι με τους προκατόχους τους. Και η Μπόλτον, που για λίγο καιρό ανέβηκε με τον ερχομό του Μέγκσον, τελικά είναι πολύ κοντά στον υποβιβασμό, γιατί η βελτίωσή της δεν αρκούσε και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως αν έμενε ο Σάμι Λι θα πήγαινε χειρότερα! Στην Ισπανία η εικόνα της Βαλένθια με τον Κούμαν κάποια στιγμή διορθώθηκε, χάλασε ξανά, έφτιαξε και πάλι και μόλις την Κυριακή στραπατσαρίστηκε από τη Μαγιόρκα μέσα στο «Μεστάγια» με 0-3. Η Ουέλβα απομακρύνοντας τον Μουνιόθ νόμιζε πως βρήκε την υγειά της, όμως τα τελευταία ματς την προσγείωσαν απότομα στη γη!

Η αλλαγή προπονητή είναι το αγαπημένο χόμπι των προέδρων σε όλο τον πλανήτη. Η ιστορική ατάκα του Γερμανού Χένες Βαϊσβάιλερ όταν απομακρύνθηκε από την Μπαρτσελόνα λόγω Κρόιφ το 1976 πως «είναι πάντα πιο εύκολο να φύγει ένας τεχνικός, παρά 22 παίκτες», έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον, χωρίς να… μνημονεύεται ο «πνευματικός πατέρας» της, πιο πολύ και από την περίφημη ρήση «η μπάλα είναι πόρνη» του Ιβιτσα Οσιμ. Οι πρόεδροι πολλές φορές θεωρούν πως αλλάζοντας προπονητή ταρακουνούν τους παίκτες, τους θέτουν προ των ευθυνών τους και τους αναγκάζουν να βγουν από το βόλεμα που προκαλεί η εύκολη γκρίνια. Ταυτόχρονα ξεχνούν ή… παραβλέπουν επιμελώς πως τις πιο πολλές φορές η ευθύνη για την κακή επιλογή του προπονητή ή για τη γενικότερη χαλαρότητα των αποδυτηρίων βαραίνει τους ίδιους.

Οι ομάδες άλλαζαν, αλλάζουν και θα αλλάζουν προπονητές, γιατί έτσι θέλει ο άγραφος κανόνας της ποδοσφαιρικής καθημερινότητας. Εκείνο που δεν αλλάζει είναι πως στην επιτυχία οδηγεί συνήθως μόνο ο δύσβατος δρόμος. Εκείνος που είναι ο λιγότερο ταξιδεμένος. Της λογικής και της πολλής δουλειάς. Της στήριξης του τεχνικού και όχι του «αποκεφαλισμού» του. Δηλαδή αυτό που γράφαμε χθες για τον Εργοτέλη, που με την παραμονή του Καραγεωργίου έδρεψε καρπούς. Εκτός αν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο. Οπως με τον Φερέρ στην ΑΕΚ ή τον Μπάκε πέρυσι στον Παναθηναϊκό. Παλαιότερα με τον Μπιγκόν στον Ολυμπιακό. Ή τον Ολίβα το καλοκαίρι στον Αρη. Ναι, τότε η λεωφόρος που έχουν ανοίξει όλοι πριν από σένα είναι συνήθως ο γρηγορότερος και πιο σίγουρος δρόμος!

Η άγνοια κινδύνου της Φενέρ
Οι τρεις από τις τέσσερις αγγλικές ομάδες παίζουν απόψε, με τη Φενερμπαχτσέ να μπαίνει σφήνα ανάμεσά τους στον δρόμο για τη Μόσχα. Μπορεί η τουρκική ομάδα να κάνει μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία και να πετάξει έξω την Τσέλσι του Αμπράμοβιτς και ύστερα τον νικητή του αγγλικού «εμφυλίου», ώστε να δώσει το «παρών» στον τελικό; Η λογική λέει όχι, αλλά όποιος λειτούργησε με βάση τη λογική στο ποδόσφαιρο τρελάθηκε! Η Τσέλσι, πάντως, περιμένω να παραταχθεί στην Πόλη όπως και στον Πειραιά με τον Ολυμπιακό: περιμένοντας και απορροφώντας τους κραδασμούς, αφήνοντας γήπεδο και πρωτοβουλία στη Φενέρ, περιμένοντας να χτυπήσει την κατάλληλη στιγμή.

Αυτό που κρατά την τουρκική ομάδα στο κόλπο έχω την αίσθηση πως είναι η άγνοια κινδύνου που τη χαρακτηρίζει, όπως και η έμφυτη τάση της να μη θεωρεί καλύτερο οποιονδήποτε αντίπαλο. Η νίκη επί της Ιντερ, αλλά κυρίως ο τρόπος που αντέδρασε στα δύο ματς με τη Σεβίλλη της δίνουν κάθε δικαίωμα να πιστεύει ότι και με την Τσέλσι δεν είναι τελειωμένη από χέρι. Η ποιότητα των Λονδρέζων έχω την αίσθηση πως στα δύο ματς θα υπερισχύσει. Στο άλλο παιχνίδι, όμως, η Αρσεναλ, που κυκλοφορεί καλύτερα την μπάλα, αντιμετωπίζει την πιο… ευρωπαϊκή αγγλική ομάδα: τη Λίβερπουλ. Στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Μπενίτεθ νιώθει να πλέει σε γνώριμα νερά.

Το δήλωσε και ο ίδιος σε συνέντευξη στους «ΤΙΜΕS». Τα παιχνίδια είναι πιο ήρεμα σε ρυθμό, πιο τακτικά και λιγότερο physical. Εχεις την ευκαιρία να κρατήσεις την μπάλα στα πόδια, να μην πηγαίνεις από τη μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη σαν δαιμονισμένος και γενικότερα αυτό ταιριάζει ως φιλοσοφία στη Λίβερπουλ. Απόψε δεν μπορώ να πω αν θα φύγει αλώβητη από το Λονδίνο, όμως με ρεβάνς στο «Ανφιλντ» έχει τον πρώτο λόγο.