Ο Πεσέιρο έμεινε μετεξεταστέος

Οποιος στο ποδόσφαιρο ζει με το 1-0 σαν βασική τροφή, κινδυνεύει και συνήθως πεθαίνει από το 0-1. Αφού δεν υπάρχει ιδιαίτερη συνταγή για να καταφέρνεις να κερδίζεις μόνιμα με 1-0, παρά μόνο πολύ καρδιοχτύπι, αγωνία και μπόλικη λαχτάρα, έτσι δεν υπάρχει και συνταγή για να γυρίσεις -αν τα γυρίσεις-, παιχνίδια από το 0-1. Αλλες φορές γίνεται 0-2 και 0-3, όπως στην Ξάνθη. Αλλες, ακόμα κι αν το ματς έρθει στα ίσια σύντομα σε 1-1, όπως χθες, χρειάζεσαι ένα δεύτερο πλάνο για να βγάλεις από το καβούκι του τον αντίπαλο. Στην Ξάνθη η παραλίγο ανατροπή, αν συνέβαινε, θα ήταν απόρροια περισσότερο του επαγγελματικού εγωισμού και του ηρωισμού των «στρατιωτών» μέσα στο γήπεδο και όχι των οδηγιών του «στρατηγού» από τον πάγκο. Χθες δεν υπήρξε ούτε καν αυτό το ηρωικό σθένος, με το οποίο οι «πράσινοι» κυνήγησαν το αδιανόητο όταν βρέθηκαν με 3 γκολ στην πλάτη στα Πηγάδια. Φυσικά, βλέποντας προς τον πάγκο έναν «στρατηγό» απλώς να αλλάζει θέση στα «στρατιωτάκια» του και να σπαταλά πάρα πολλή ώρα διατηρώντας τέσσερις αμυντικούς και δύο αμυντικούς χαφ απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει έναν επιθετικό κάτω από τη σέντρα, το πουλάκι πέταξε. Αν ο Πεσέιρο έφταιγε μία φορά για το κάζο της Ξάνθης, με δεδομένο ότι όλη την εβδομάδα είχε προειδοποιήσει για τις δυσκολίες απέναντι στην τεχνική ομάδα του Πεντράθα -στο θέμα της προετοιμασίας για το πώς θα αντιδρούσε η ομάδα του αν έμενε πίσω στο σκορ-, πλέον επιεικώς κρίνεται μετεξεταστέος. Η διαφορά είναι ότι δεν έχουμε... Σεπτέμβριο, ούτε χρόνο πλέον για να διορθωθούν τα λάθη. Το ότι ο ΠΑΟ ισοφάρισε γρήγορα έπρεπε λογικά να τον ηρεμήσει. Αυτό, όμως, μάλλον του έκανε κακό, διότι επαναπαύθηκε επειδή πίστεψε ότι θα ήταν διαδικαστικό το δεύτερο τέρμα. Αν, μάλιστα, ο βοηθός δεν είχε υποδείξει λανθασμένα παράβαση στο καθαρό δεύτερο γκολ του Ηρακλή, οι «πράσινοι» αμέσως μετά την ισοφάριση θα έπεφταν και πάλι στο καναβάτσο. Ο Παναθηναϊκός «φώναζε» από το καλοκαίρι, όταν όλοι διέβλεπαν πληρότητα στη μεσαία γραμμή, πως ελλείψει του Γκονζάλες δεν έχει την τελική κάθετη πάσα. Αυτή την «killing» μπαλιά, που μπορεί να κόψει στα δύο τις διπλές ζώνες άμυνας των ομάδων που συνήθως πηγαίνουν για να αμυνθούν στη Λεωφόρο. Μπαλιές που θα εκμεταλλεύονταν την ταχύτητα του Σαλπιγγίδη και των άλλων κυνηγών. Αυτό φαινόταν όλη τη χρονιά. Ξεκάθαρα φάνηκε σε ένα ακόμα ματς, όπως το χθεσινό, που είναι αστείο ο Πεσέιρο να στέκεται στις 27 τελικές προσπάθειες. Οι μισές τουλάχιστον ούτε που ανησύχησαν τον Πάρντο. Πρέπει, επίσης, να εξηγηθεί από τον Πορτογάλο τεχνικό γιατί ακόμα και με τη χρησιμοποίηση του Ποστίγκα, με δύο παίκτες ακροβολισμένους (Ιβανσιτς, Ρομέρο), δεν έγινε καμία άλλη προσπάθεια να σπάσει η αντίπαλη άμυνα, είτε με κοντινούς συνδυασμούς είτε με πλαγιοκοπήσεις. Μόνο εκνευριστικές και άστοχες γιόμες.

Μ' αυτά και μ' αυτά, ο ΠΑΟ έβγαλε ξανά τα μάτια του. Περιμένει πια όχι ένα, αλλά δύο «δώρα» από τον Ολυμπιακό. Η ιστορία των δέκα τελευταίων χρόνων υπενθυμίζει ότι οι «ερυθρόλευκοι» δεν κάνουν «δώρα». Απλώς εκμεταλλεύονται τα «δώρα» των άλλων. Οσο για τον Ηρακλή, φάνηκε ότι είναι μια ομάδα που μπορεί να κάνει ζημιά στον οποιονδήποτε. Ο Πεντράθα, αν μη τι άλλο, δείχνει πως έχει δουλέψει πολύ. Παρ' όλα αυτά και ο ίδιος ξέρει πως από την ώρα που ο Γιάννης Γκούμας με κίνηση που θα ζήλευαν και μεγάλοι φορ έφερε το παιχνίδι στο 1-1, μόνο με αυτοκτονία δεν θα κέρδιζε ο Παναθηναϊκός. Κι όμως, η ομάδα του Πεσέιρο το έπραξε... ιδανικά.