Πολύς θόρυβος για το τίποτα, αλλά μιλάμε... υποθετικά!

Πώς το λέει ο θυμόσοφος λαός; Πολύ κακό για το τίποτα. Αυτό θύμισε η πολυδιαφημισμένη συνέντευξη Τύπου της «Παναθηναϊκής Ενωτικής Κίνησης» και όποιος κατάλαβε κάτι παραπάνω, ας μου το πει. Λοιπόν να αρχίσω από κάποια θετικά, με κυριότερο το επικοινωνιακό χάρισμα του κυρίου Αντρέα Βγενόπουλου. Ενας επιτυχημένος άνθρωπος με ικανότητα στον λόγο που ξέρει να «χτυπά» με αρκετές «πράσινες» κορόνες το θυμικό του πληγωμένου οπαδού, είναι πρώτα από όλα ο ίδιος ένας από αυτούς. Ακούγεται νοσταλγικό όταν κάνεις αναφορές στα ιερά τέρατα του παρελθόντος και πάντα ο Νικολαΐδης, ο Καλαφάτης, ο Πανουργιάς, ο Μοάτσος και ο (παππούς του χθεσινού κεντρικού ομιλητή) Βγενόπουλος είναι άνθρωποι που στον αληθινό οπαδό του ΠΑΟ το άκουσμα και μόνο του ονόματός τους προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Φυσικά αν έκανε κάποιος γκάλοπ στα δεκάδες τρελαμένα παιδάκια που φωνάζουν συνθήματα στη Λεωφόρο, αμφιβάλλω αν θα χρειάζονταν τα δάχτυλα του ενός χεριού για να μετρήσει ποιοι είναι όλοι αυτοί. Ομως, και μόνο η αναφορά δίνει πόντους. Κάτι που ποτέ δεν έκανε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο οποίος είναι γνωστό πως πολλές φορές είχε έρθει σε κόντρα με τους παίκτες της εποχής του «Γουέμπλεϊ», επειδή η ΠΑΕ δεν τιμούσε ανάλογα το γεγονός, ακριβώς επειδή συνέβη πριν από το… σωτήριο έτος 1979, όταν το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό. Επίσης, δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια ανάλογη αναφορά του Γιάννη Βαρδινογιάννη ούτε στους ιδρυτές ούτε στα ονόματα που έφτιαξαν και δημιούργησαν τον σύλλογο. Ακόμη, έμοιαζε ωραία, αν και αρκετά λαϊκίστικη, η αναφορά στον Αμπράμοβιτς. Ο οπαδός πάντα ονειρεύεται έναν πρόεδρο που θα δίνει χρήματα αβέρτα και δεν θα τον νοιάζει τίποτα. Μόνο που το φρένο στα όνειρα το έβαλε ο ίδιος ο κύριος Βγενόπουλος μιλώντας για χρήματα που μπορούν να ξοδευτούν για να γίνει τεράστιος ο σύλλογος αν ενωθούν όλα αυτά τα μεγέθη. Αλλά δεν μπορεί ο ίδιος να βάλει τον χρόνο που απαιτείται, όπως πιθανότατα και κανείς άλλος από τους σημαντικούς ανθρώπους, που στηρίζουν την προσπάθεια, δεν μπορεί να τρέχει καθημερινά για τον σύλλογο. Μόνο που ο ίδιος ο Αμπράμοβιτς ασχολείται σχεδόν καθημερινά και είναι ο ίδιος που αποφασίζει αν θα δώσει τρελά χρήματα για έναν σταρ όπως ο Σεβτσένκο (κάτι που δεν άρεσε στον Μουρίνιο). Επίσης ο Ρώσος είπε πως σκοπός του είναι να κάνει μία μέρα αυτάρκη την Τσέλσι, ώστε να μη χρειάζεται τα λεφτά του. Στον ΠΑΟ, λένε οι χθεσινοί ομιλητές, αυτό δεν μπορεί να γίνει, γιατί δεν είναι επιχείρηση. Δεν μπορείς να προσδοκάς κέρδη. Φυσικά είναι θετικό για τον ίδιο που διευκρίνισε πως αν υπήρχαν κέρδη, θα τα έριχνε ξανά στην ομάδα, όμως η ουσία παραμένει: πώς απαιτείς να βοηθήσεις κάποιον σε μια υγιή εταιρεία που δεν χρωστά, που δεν έχει προβλήματα οικονομικής φύσης και που πλέον, έχοντας στον ορίζοντα ένα ιδιόκτητο γήπεδο, δικαιούται να πιστεύει πως όσα επένδυσε για χρόνια ίσως και να τα πάρει κάποια μέρα πίσω;

Φυσικά υπήρξαν πολλά αναπάντητα ερωτήματα από την εμφάνιση της ΠΕΚ. Μίλησε ο κύριος Βγενόπουλος για ήττα-διασυρμό με 4-0 της πράσινης φανέλας του Δομάζου στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, κάτι που τον εξόργισε. Αν, είπε, ήταν οι λαχανί φανέλες που κάποιος φαεινός νους επινόησε, μπορεί και να θύμωνε λιγότερο. Λυπάμαι που το επισημαίνω, αλλά ποτέ και πουθενά στα βιβλία της ποδοσφαιρικής ιστορίας δίπλα στις συντριβές από τον «αιώνιο» εχθρό δεν γράφουν τι χρώματα φορούσε η ηττημένη. Ξέρει κανείς τι φανέλες φορούσε η Ιντερ στο 0-6 από τη Μίλαν, η Ρεάλ στο 0-5 από την Μπαρτσελόνα ή το ανάποδο, η Ρέιντζερς στο 5-1 από τη Σέλτικ; Οχι φυσικά. Αρα, προς τι το ευφυολόγημα; Θα άλλαζε, τον ρώτησαν, στρατηγική η κίνησή του ή έστω μέρα εμφάνισης, αν ο ΠΑΟ νικούσε 4-0 τον Ολυμπιακό; Οχι, είπε, αν και εκείνη τη στιγμή απαντούσε σε υποθετικό ερώτημα. Αντίθετα, τη λογική τού «δεν απαντώ με υποθέσεις» τη χρησιμοποίησε ουκ ολίγες φορές, όταν κάτι που ήθελαν να ρωτήσουν οι συνάδελφοι, τον έφερνε σε δύσκολη θέση.

Ο,τι και να λέμε κι ό,τι και να συζητούμε για τη συνέντευξη Τύπου δεν έχει νόημα. Θα είχε, αν υπήρχε ουσιαστική πρόταση προς την ΠΑΕ για εξαγορά όλων ή μέρους των μετοχών. Αν γινόταν κάτι πολύ συγκεκριμένο ως κίνηση. Κάτι τέτοιο δεν ειπώθηκε. Σωστή η τοποθέτηση Βγενόπουλου, πως αν πικράθηκε μία φορά ο Τζίγκερ από την κίνησή του είναι πάτσι, γιατί και αυτός πικράθηκε από τη συντριβή στο Στάδιο Καραϊσκάκη, αλλά μέχρις εδώ. Για να δώσει κάποιος σε μια ελεύθερη αγορά κάτι που έχει στα χέρια του, ή έστω να το συζητήσει, χρειάζεται να ακούσει –επίσημα και όχι με φημολογίες- μια συγκεκριμένη πρόταση. Ο κύριος Βγενόπουλος, επικεφαλής ενός από τα πιο ισχυρά γκρουπ της ελληνικής οικονομικής αγοράς, ξέρει πολύ καλά τους κανόνες. Αντιστρέφοντας το ερώτημα, αν ο ίδιος ήταν στη θέση του Γιάννη Βαρδινογιάννη και άκουγε τα χθεσινά λόγια, ποια θα ήταν η αντίδρασή του; Θα αδιαφορούσε; Θα τα σχολίαζε; Θα εξοργιζόταν; Θα χαμογελούσε; Υποθετικό το ερώτημα, θα πείτε. Το ξέρω και γι' αυτό, όπως ο ίδιος ο κύριος Βγενόπουλος σε τόσες περιπτώσεις χθες, δεν συνεχίζω. Μόνο που δεν μπορώ να πιστέψω πως αν θέλει πραγματικά να συναντηθεί με την οικογένεια Βαρδινογιάννη, δεν μπορεί και περιμένει ακόμη στο τηλέφωνό του! Τουλάχιστον, αποδεικνύεται από τα λεγόμενά του πως διαθέτει χιούμορ.

Και κάτι ακόμη: τον θυμάμαι, ευγενέστατο και καλλιεργημένο να συνεργάζεται από το πόστο του διευθυντή επικοινωνίας της ΠΑΕ Παναθηναϊκός με τον αείμνηστο Λάκη Πετρόπουλο στη Λεωφόρο τη δεκαετία του '80 και ομολογώ πως η σχέση του με τον Τύπο ήταν αψεγάδιαστη. Ακούγοντας λοιπόν χτες να κάνει το σχόλιο, έστω και αστειευόμενος, πως του έφτιαξαν μια λίστα με τις εφημερίδες για να ξέρει περίπου τι ερωτήσεις θα του γίνουν, το βρήκα ατυχέστατο. Και εντελώς εκτός κλίματος και ψυχολογίας του ανθρώπου που γνώρισα πριν από 25 χρόνια. Ελπίζω να το αναγνωρίζει και ο ίδιος. Περιμένοντας λοιπόν στο μέλλον (εγγύς ή μακροπρόθεσμο) την πραγματική διακήρυξή του για το πώς στα αλήθεια βλέπει τυχόν ανάμειξή του στα διοικητικά, υπογραμμίζω πως ουσιαστικά είχαμε μία αποστολή... άσφαιρων πυρών προς την ΠΑΕ. Ωραία τα περί αδιαίρετου και ενιαίου Παναθηναϊκού, αλλά περιμένω να ακούσω και κάτι πιο ουσιαστικό.