Σκηνές που αγγίζουν την παράνοια (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΑΝΤΑ ΕΒΡΙΣΚΕ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ

Tο χειμώνα του 85, στο Ολυμπιακό Στάδιο η Εθνική Ελλάδας έπρεπε να νικήσει την Αλβανία για να διατηρήσει τις όποιες ελπίδες της ζωντανές για πρόκριση στο Μουντιάλ του Μεξικού.
Κόσμος στις εξέδρες λιγοστός για το μέγεθος του ΟΑΚΑ, πολύς για τα δεδομένα της εποχής. Αυτοί οι περίπου 20.000, που αψήφησαν το τσουχτερό κρύο εκείνο το μεσημέρι του Φλεβάρη, ήθελαν την Ελλάδα νικήτρια, αλλά χωρίς την παραμικρή ακρότητα. Βλέπετε, την αντιπαλότητα με τους Αλβανούς την «έβγαλε» η δεκαετία του 90 και η μετανάστευση. Τα γκολ του Σαραβάκου και του Αντωνίου στο πρώτο μέρος μας έδιναν μια εύκολη νίκη απέναντι σε έναν αντίπαλο που στα Τίρανα είχε νικήσει 2-0 το Βέλγιο και είχε έρθει ισόπαλος με τους Πολωνούς. Και εμείς και αυτοί τότε στα ρηχά ήμασταν.
Από τότε πέρασαν δύο δεκαετίες, αλλά ποδοσφαιρικά απέχουμε μεταξύ μας έτη φωτός. Εμείς Πρωταθλητές Ευρώπης, αυτοί μία ομάδα χωρίς ιδιαίτερα στοιχεία. Οι καλύτεροί τους ποδοσφαιριστές παίζουν στην Ελλάδα, μερικοί ακόμη στην Ιταλία και τη Γερμανία. Και όμως, από τη στιγμή που γίναμε οι καλύτεροι στην ήπειρό μας, μονάχα αυτοί μας κέρδισαν! Το ποδόσφαιρο πάντα έβρισκε και θα βρίσκει τρόπους να προστατεύει τη μαγεία του.
Σήμερα λοιπόν είναι η ρεβάνς εκείνου του ματς στα Τίρανα. Τι νόημα έχει να προσπαθήσουμε να εκδικηθούμε; Στον αθλητισμό ο ρεβανσισμός ποτέ δεν οδήγησε κάπου. Τρεις πόντους θέλουμε. Για το επόμενο βήμα προς το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τίποτα περισσότερο. Οι ανεγκέφαλοι, που βλέπουν την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν, ας μείνουν απομονωμένοι. Γιατί η εικόνα με την αποστολή των Αλβανών να φτάνει με δρακόντεια μέτρα αποτελεί όνειδος για τη χώρα που γέννησε τον Ολυμπισμό και που μόλις πριν από μερικούς μήνες διοργάνωσε την πιο πετυχημένη Ολυμπιάδα. Προπόνηση για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα με ελικόπτερα και ακροβολισμένους ελεύθερους σκοπευτές ακούγεται τραγελαφικό. Αλλά δεν είναι. Στη χώρα που γέννησε το δράμα αλλά και την κωμωδία οι σκηνές αγγίζουν τα όρια της παράνοιας.
Μόλις την περασμένη Κυριακή ο Τραϊανός Δέλλας, στη συνέντευξή του στην εφημερίδα μας, είπε το αυτονόητο. Πως θέλει το 2012 να γίνει το EURO στην Ελλάδα, αλλά έχει αμφιβολίες για τους οπαδούς. Που δεν ξέρουν να χάνουν, που δεν χειροκροτούν τον αντίπαλο, που δεν μπορούν να δεχτούν τη λέξη ήττα και ακόμη τη λέξη αδικία ως συνώνυμα του παιχνιδιού. Στην Ελλάδα δεν έχουμε αθλητική παιδεία. Ολο και πιο πολύ βλέπω σε αγώνες μικρών παιδιών τον μπόμπιρα να ζητά επίμονα από το διαιτητή την κάρτα για τον αντίπαλο! Το Α και το Ω του fair play απαιτεί να μην προσπαθείς να αποβάλεις τον αντίπαλο, να μην πέφτεις για πέναλτι, να μην επιδιώκεις την τιμωρία του. Στην Ελλάδα ολοκληρώνουμε την έννοια του «ευ αγωνίζεσθαι» με την επιστροφή της μπάλας στον αντίπαλο μετά από πλάγιο! Και στα υπόλοιπα, χώνουμε το κεφάλι στην άμμο!
Οταν λοιπόν για να γίνει το σημερινό ματς χρειαζόμαστε αστυνομική δύναμη μεγαλύτερη από αυτήν που προστάτευσε τους Σέρβους στο Ζάγκρεμπ και τους Κροάτες στο Βελιγράδι, όταν οι δύο χώρες βρέθηκαν αντιμέτωπες μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, τι να πούμε; Πως αυτή η καλοκαιρινή ευφορία με την κατάκτηση της πρωτιάς στην Ευρώπη απλά μας ακούμπησε, αλλά δεν μπήκε βαθιά μέσα μας. Με τον οπαδικό αθλητικό Τύπο να έχει κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά χρόνια τώρα, αλλά και το σχολείο να μην έχει βοηθήσει στην καλλιέργεια σωστής νοοτροπίας στα πιτσιρίκια.