Μια νίκη-ελιξίριο ζωής για όλους μας

Από αυστριακό έδαφος μέχρι το βράδυ της Πέμπτης η μόνη ελληνική ομάδα που είχε φύγει νικήτρια ήταν η Παναχαϊκή το 1973. Τότε ένα γκολ του Μίμη Σπεντζόπουλου είχε εκπορθήσει το Γκρατς και οι Αχαιοί είχαν περάσει στην επόμενη φάση του ΟΥΕΦΑ, στην παρθενική εμφάνιση ελληνικής ομάδας από την περιφέρεια στην Ευρώπη. Από τότε πήγαν εκεί ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, ο Αρης και όλοι γύρισαν με την ουρά στα σκέλια. Μέχρι που ο Μαϊστόροβιτς λύτρωσε τον εαυτό του και τους συμπαίκτες του για τη σωρεία ευκαιριών που σπαταλούσαν και έδωσε τη νίκη στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων στον εφτάψυχο Πανιώνιο. Αυτό το 1-0 από μόνο του είναι σημαντικό αποτέλεσμα για τον «Ιστορικό». Δύο «διπλά» την ίδια σεζόν στην Ευρώπη δεν είχε πετύχει ποτέ. Πιθανολογώ όμως πως ως νίκη αυτή της Πέμπτης είναι ίδιας αξίας με τον αποκλεισμό της Ατλέτικο Μαδρίτης από τη χαρισματική φουρνιά του Χάιτα, του Δέδε, των αδελφών Ιντζόγλου, του Σκρέκη, του Θεοφιλόπουλου, του Mαύρου και του Φίλη το 1971. Οπως και το 4-0 με την Τβέντε με τον… σεληνιασμένο Νίκο Αναστόπουλο το 1979.

Για τους νεότερους το 3-1 επί της Ουντινέζε πριν από τρία χρόνια σίγουρα θα βρίσκεται στις επιλογές τους. Ομως για μία ομάδα όπως ο Πανιώνιος, με τις ιδιαιτερότητές της, που δεν την αγαπάς για τις νίκες της, αλλά τη λατρεύεις σαν οπαδός της περισσότερο στις ήττες και στις πίκρες της, το 1-0 στο «Ερνστ Χάπελ» αποτελεί βάλσαμο. Και ταυτόχρονα είναι δείγμα μιας νοοτροπίας που ο Λίνεν κατάφερε να περάσει αυτούς τους 15 μήνες στη Νέα Σμύρνη. Κανένα ματς δεν είναι αδιάφορο, κανένα ματς δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο. Σε κάθε παιχνίδι αυτή η ομάδα μπαίνει με την πίστη πως μπορεί να κερδίσει. Και μετά το 0-3 με τη Γαλατασαράι και κυρίως με τον τρόπο που αυτό συνέβη με την κάκιστη διαιτησία, προσωπικά περίμενα να παρατήσει την υπόθεση πρόκριση στο ΟΥΕΦΑ. Μέχρι που διάβασα τις δηλώσεις Λίνεν σχετικά με το πώς θα αντιμετωπίσει το ματς και επειδή ήμουν βέβαιος πως ο Πανιώνιος είναι μία κλάση πάνω από την Αούστρια, στο Στοίχημα το πρότεινα Χ2 και στο ραδιόφωνο και στο footballbet.gr. Γιατί μερικές φορές η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε πείθει για κάτι. Και στον Πανιώνιο, από τη διοίκηση μέχρι τον τελευταίο αναπληρωματικό, η όλη εικόνα αποπνέει υγεία.

«Μπορεί στ’ αλήθεια να περάσει ο Πανιώνιος στους "32" του ΟΥΕΦΑ;», με ρώτησαν χθες αρκετοί. Ναι, με μία προϋπόθεση. Να αδιαφορήσει για το αν η Μπορντό είναι… αδιάφορη. Μεγαλύτερος κίνδυνος από αυτόν δεν υπάρχει. Η οκνηρία στην αντιμετώπιση ενός αγώνα, επειδή θεωρούμε πως ο αντίπαλος δεν διακινδυνεύει κάτι, αποτελεί τον πιο κακό σύμβουλο. Ετσι έχουν συμβεί οι μεγαλύτερες ζημιές. Και ο «ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ» από υπερβολική σιγουριά ναυάγησε. Αν λοιπόν στον Πανιώνιο δουν την Μπορντό σαν αντίπαλο που διψά για βαθμούς και μπουν μέσα με ορμή, θεωρώ πως δεν θα τους ξεφύγει η πρόκριση. Και ο Εβαλντ Λίνεν είναι η μεγαλύτερή μου σιγουριά πως δεν θα αφήσει κανέναν να επαναπαυθεί.

Η νίκη στη Βιέννη έδωσε στους οπαδούς του Πανιωνίου άλλα δέκα χρόνια ζωής. Τέτοιες επιτυχίες, που οι λεγόμενοι μεγάλοι σύλλογοι θεωρητικά κάνουν συχνά και αφήνουν αδιάφορους τους οπαδούς τους, αποτελούν ελιξίριο ζωής γι' αυτόν που βιώνει πολλές φορές τη σκληρή πλευρά του ποδοσφαίρου. Ο Πανιώνιος υπήρξε πάντα ξεχωριστή ομάδα. Σε όλα τα επίπεδα. Με φίλους και μετά οπαδούς σε κάθε γωνία της Ελλάδας. Και ξέρω πολλούς που ξενύχτησαν την Πέμπτη, αν και ήξεραν το αποτέλεσμα για να ζήσουν τη στιγμή του γκολ. Εμοιαζε με την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για κάθε αληθινό ποδοσφαιρόφιλο. Και το χρωστάμε στον Λίνεν και στα παλικάρια του, που έσπασαν και αυτή την καταραμένη παράδοση στη «χώρα του βαλς».