Δεν ακούμπησε τον μύθο για λίγα εκατοστά!

Διάβασα και πάλι αυτές τις μέρες ένα εξαιρετικό βιβλίο που έγραψε ο Αγγλος δημοσιογράφος David Winner, το «Brilliant Orange».

Ενας άνθρωπος που ερωτεύτηκε μικρός τον Αγιαξ και την εθνική Ολλανδίας και στη συνέχεια αγνόησε οποιαδήποτε ομάδα της χώρας του, αφιερώνοντας τον εαυτό του στην αναζήτηση όλων εκείνων των παιδικών ηρώων του. Από όλους όσοι αναφέρει στο βιβλίο η αληθινά μοναδική περίπτωση είναι ο Ρόμπι Ρέζενμπρινκ, που ποτέ δεν έχει δώσει συνέντευξη από τότε που σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Για να καταλάβετε λίγο για τι συζητάμε, απλώς αναρωτηθείτε πόσες φορές έχετε σκεφτεί πως μια στιγμή μπορούσε να αλλάξει την ιστορία.

Στις 25 Ιουνίου 1978, στο Μπουένος Αϊρες, με τον τελικό του Μουντιάλ ανάμεσα σε Αργεντινή και Ολλανδία στο 1-1, ο διαιτητής κοιτάζει το ρολόι του. Ολα δείχνουν πως οδεύει προς παράταση το ματς. Η μπάλα περνάει από μια σέντρα των Ολλανδών πλάγια αριστερά και πηγαίνει για άουτ. Ο Ρόμπι Ρένζενμπρινκ, ο σταρ των «οράνιε» σε όλο το τουρνουά, κυνηγάει τη φάση. Βάζει το αριστερό του πόδι, χτυπάει την μπάλα βάζοντας φάλτσο και ο χρόνος μοιάζει σταματημένος. Ο γκολκίπερ των Αργεντινών, Φιλιόλ, είναι ανήμπορος να αντιδράσει, ο κόσμος γυρίζει το βλέμμα αλλού. Από την τραγωδία του «Μαρακανά» με τη νίκη της Ουρουγουάης επί της Βραζιλίας το 1950 έως το απόγευμα εκείνο στο «Μονουμεντάλ» το 1978 η απόσταση ήταν μόλις λίγα εκατοστά! Οσα, δηλαδή, χώρισαν το σουτ του Ρέζενμπρινκ από τα δίχτυα, μια και η μπάλα χτύπησε στο κάθετο δοκάρι! Οι καρδιές των 70.000 θεατών άρχισαν να ξαναχτυπούν κανονικά. Η Αργεντινή στην παράταση νίκησε 3-1 κατακτώντας το Κύπελλο και η Ολλανδία έμεινε και πάλι βασίλισσα χωρίς στέμμα.

Για τον Ρέζενμπρινκ εκείνο το σουτ αποτέλεσε τον διαχωρισμό μιας ολόκληρης καριέρας. Αν έμπαινε, θα μιλούσαμε σήμερα γι' αυτόν ίσως και στο ίδιο επίπεδο με τον Κρόιφ. Διότι ποιοτικά δεν του έλειπε κάτι. Είχε το πιο γλυκό αριστερό πόδι που είδε ο πλανήτης από την εποχή του Πούσκας μέχρι την εμφάνιση του Μαραντόνα. Διέθετε αυτή την αύρα του μεγάλου παίκτη, αλλά ταυτόχρονα βοηθούσε πολύ στο παιχνίδι. Τι του έλειπε, όμως; Αυτή η αστερόσκονη του ηγέτη… Κάτι που ο Γιόχαν Κρόιφ διέθετε απεριόριστα. Την εποχή εκείνη, πάντως, ο Ρόμπι ήταν ένας από τους καλύτερους εξτρέμ που είχε να επιδείξει το ποδόσφαιρο. Η ποδοσφαιρική ευφυΐα του και το αστείρευτο ταλέντο του ήταν ικανά να καθηλώσουν κάθε άμυνα.

Η ταπεινότητά του και γενικότερα το χαμηλό προφίλ του τον έκαναν να προτιμήσει τη σιγουριά της Αντερλεχτ στο Βέλγιο από τις πολλές προτάσεις που είχε. Δικαιώθηκε, μια και στέφθηκε δύο φορές κυπελλούχος Ευρώπης, το 1976 και 1978, και πήγε την Αντερλεχτ σε έναν ακόμα τελικό το 1977. Το 1974 έφτασε στον τελικό του Μουντιάλ με την Ολλανδία, αλλά ήπιε το πικρό ποτήρι της ήττας από τη Δυτική Γερμανία. Τέσσερα χρόνια μετά, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αργεντινής, κλήθηκε να πάρει τον ρόλο του ηγέτη από τον Κρόιφ, ο οποίος απουσίασε.

Καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα οι Αργεντινοί είχαν εντολή να πιέσουν ασφυκτικά τον Ρένζενμπρινκ, κάτι που έκαναν με επιτυχία, εμποδίζοντάς τον να προβεί σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Μέχρι τη στιγμή του τελευταίου λεπτού. Ολοι, ακόμα και σήμερα, μιλάνε για τη χαμένη ευκαιρία του Ρένζενμπρινκ. Είναι άδικο. Οπως είπε και ο ίδιος στον David Winner, κανείς δεν έχει συνειδητοποιήσει πως δεν υπήρχε καν ευκαιρία σε αυτή τη φάση. «Μια χαμένη μπαλιά πήγα να τη μετατρέψω στο γκολ που θα έδινε το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Ολλανδία. Πρέπει να απολογηθώ κιόλας;», ήταν τα λόγια του. Εκεί ο Ρόμπι φλέρταρε με τον μύθο. Για λίγα εκατοστά. Η ευκαιρία του να βγει από τη σκιά του Κρόιφ είχε χαθεί...

Τα δικά μας παιδιά...

Δύο παιδιά που αποφοίτησαν από τη δική μας δημοσιογραφική σχολή, το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ, βραβεύτηκαν χθες από τον ΠΣΑΤ στο πλαίσιο των ένατων αθλητικών δημοσιογραφικών βραβείων. Η Εύη Μάνου από τη «SportDay» και ο Γιάννης Θειακός από το MEGA ήταν ανάμεσα στους εκλεκτούς συναδέλφους που επιλέχτηκε η δουλειά τους από την επιτροπή, η οποία αποτελείται από ιερά τέρατα του χώρου. Και οι δύο συνεργάζονται μαζί μας από την πρώτη μέρα της καριέρας τους και η διάκρισή τους αποτελεί τιμή για τον όμιλό μας. Το αξίζουν, διότι εκτός από εξαιρετικά καλοί στη δουλειά τους, είναι και καλά παιδιά. Πάντα επιτυχίες…