Θα μοιάζει με αποδοχή προϊόντων εγκλήματος (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Στα λόγια του περιβόητου Κόντε, πως τα μετάλλια δεν πρέπει να αφαιρεθούν από την Τζόουνς, γιατί έτσι κι αλλιώς αυτές που τη συναγωνιζόταν ήταν εξίσου ντοπαρισμένες, κρύβεται η ουσία της υπόθεσης. Μόνο σε όποιον ήρθε τώρα από άλλον πλανήτη αυτή η δήλωση προκαλεί απορία και τον γεμίζει με αμφιβολία για το τι είδους πρωταθλητισμό παρακολουθούμε.

Το 1989, την επαύριο του σκανδάλου Μπεν Τζόνσον, είχα ψάξει για λογαριασμό μιας έρευνας της εφημερίδας «ΒΗΜΑ της Κυριακής» τον καθηγητή του εργαστηρίου της Κολωνίας, κ. Ντόνικε. Μιλώντας μου με μπόλικο κυνισμό, είχε παραδεχτεί πως πάντα το ντόπινγκ είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τους ελέγχους. Μου είχε εξηγήσει πως ουσιαστικά ο Τζόνσον έγινε στόχος μετά την απόφασή του να αλλάξει χορηγό εταιρεία και ότι αυτό που έψαχναν οι γιατροί στα ούρα του ήταν σαν να προσπαθούσαν να ανακαλύψουν μια κουταλιά ζάχαρη σε πισίνα Ολυμπιακών διαστάσεων! Μόνο, λοιπόν, αν πήγαινε καρφωτή η δουλειά υπήρχαν ελπίδες.

Ο Ντόνικε μου είχε πει πολλά. Κρατάω στο μυαλό μου χαραγμένη από τότε μια έκφρασή του που περικλείει όλο το νόημα της φιέστας που στήνεται γύρω από τους αγώνες στίβου: «Ποιος θα πλήρωνε να δει οκτώ νορμάλ ανθρώπους, απλώς με γυμνασμένους μυς, που θα τρέχουν σε 13 δευτερόλεπτα τα 100 μέτρα;». Αυτό σοκάρει, αλλά είναι η αλήθεια.

Οπως και στην κολύμβηση, που κανένας δεν θέλει να δει απλώς καλούς κολυμβητές, αλλά υπερανθρώπους, όπως και σε πολλά ομαδικά αθλήματα, στα οποία ο όρος «αθλητής» δεν αρκεί για τα λεφτά και τις χορηγίες. Χρειάζεται να συμπληρωθεί η λέξη με το «υπέρ», για να έχουμε έναν υπεραθλητή έτοιμο για όλα. Που μπορεί ακόμα και να βλάψει την υγεία του, προκειμένου να γευτεί την εφήμερη δόξα και τα χρήματα που τη συνοδεύουν!

Ο Μάνφρεντ Εβαλντ είναι το πιο γνωστό όνομα στην αλυσίδα των τερατόμορφων ανθρώπων που μπροστά στην επιτυχία δεν λογάριαζαν την ζωή. Στην πρώην Ανατολική Γερμανία ήταν ο άνθρωπος που διηύθυνε το σύστημα. Οι γυναίκες αθλήτριες δεν είχαν δικαιώματα, παρά μόνο υποχρεώσεις. Ποιος πιστεύει πως το ρεκόρ της Κοχ, που κρατά ακόμα, οι κούρσες στην πισίνα της Κορνέλια Εντερ, τα σπριντ της Στέκερ-Μάισνερ ήταν προϊόντα σκληρής και επιστημονικής προπόνησης και όχι απόρροια της αλόγιστης χρήσης φαρμάκων;

Η τριχοφυΐα, οι ψυχολογικές διαταραχές, ακόμα και η ανάγκη αλλαγής φύλλου για τις αθλήτριες της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας στο όνομα του Εριχ Χόνεκερ αποτελούν ζωντανό όνειδος ενός κόσμου μεγαλωμένου με φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Αν αφαιρεθούν, λοιπόν, τα μετάλλια και τα ρεκόρ της Τζόουνς –και σωστά–, τότε πρέπει να μείνουν κενά δεκάδες κουτάκια του παρελθόντος. Διότι μόνο πνευματικά ανάπηροι μπορεί να θεωρήσουν πως και στη γυμναστική και στην άρση βαρών και στην πάλη και στην ποδηλασία δεν έγιναν αντίστοιχες προσπάθειες να ξεφύγουν κάποιοι από τον νόμο και να πάρουν στα γεμάτα φάρμακα χέρια τους τα μετάλλια.

Κανείς δεν λέει πως τα ομαδικά σπορ είναι άγια. Μόλις πρόσφατα η ιστορία του Πουέρτα, που ο θάνατός του οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα σε νευροδιεγερτικά φάρμακα, σήκωσε θύελλα συζητήσεων για το τι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Πριν από χρόνια ο Εμανουέλ Πετί είχε το θάρρος να πει να αφήσει η ΦΙΦΑ ελεύθερο το σύστημα και όποιοι θέλουν να ντοπάρονται. Η καριέρα του Γάλλου παγκόσμιου πρωταθλητή πήρε την κατιούσα από τότε και δεν ήταν τυχαίο! Στο ΝΒΑ, που έχουν τους δικούς τους κανόνες του μάρκετινγκ, δεν κάνουν ντόπινγκ κοντρόλ, συνεπώς δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους.

Ολο το σύστημα του σύγχρονου πρωταθλητισμού είναι διεφθαρμένο, λένε κάποιοι. Λάθος. Ηταν πάντα διεφθαρμένο, από την εποχή που τα μετάλλια και οι νίκες μπήκαν στην πρώτη γραμμή εκμετάλλευσης, πρώτα από το ανατολικό μπλοκ και ύστερα ως απάντηση από τον δυτικό κόσμο.

Οι ήρωες της Βέρνης για τη Δυτική Γερμανία το 1954 έπαθαν όλοι τους ίκτερο και είχαν προβλήματα στο συκώτι. Ο Καρλ Λιούις ουσιαστικά επιβεβαίωσε πως και αυτός δεν ήταν καθαρός σε τηλεοπτική συνέντευξή του πριν από λίγα χρόνια. Η Λουντμίλα Τουρίσεβα στη γυμναστική, ο Λανς Αμστρονγκ στην ποδηλασία, τώρα η Τζόουνς στον στίβο, ολόκληρη η ομάδα της Σοβιετικής Ενωσης σε ευρωπαϊκούς αγώνες, αλλά και αυτή των ΗΠΑ στην άρση βαρών σε Παναμερικανικούς πιάστηκαν στη φάκα. Αν αρχίσουμε να αφαιρούμε τίτλους, θα ψάχνουμε για νικητές. Και καλό είναι να μην απλώσει κανένας το χέρι να πάρει αυτά τα μετάλλια, διότι θα μοιάζει με αποδοχή προϊόντων εγκλήματος!