Τα γράφω μόνος μου (SportDay / Μπάμπης Χριστόγλου)

Επειδή θα τα δω γραμμένα και θα τα ακούσω στο ραδιόφωνο, τα γράφω μόνος μου για να μην τρελαθώ κιόλας. Πάμε, λοιπόν... Είδατε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια ομάδα ενός μεγάλου προπονητή και ενός κανονικού. Ο ένας πάει χαλαρός και «τρώει» τέσσερα στη Φυλή και ο άλλος παρατάσσει την ομάδα έτσι ώστε να το «καθαρίσει» το ματσάκι, παρά τις αντιξοότητες. Ο Μπάγεβιτς έκανε και πάλι παίκτη τον Κυριάκο. Τον έριξε στα βαθιά και του πήρε την πρόκριση στο 120 μέσα στην έδρα της «Μπάρτσα». Ο Μπάγεβιτς, παρά το γεγονός ότι δεν ανέλαβε την ομάδα από το ξεκίνημα της σεζόν, την... ατσάλωσε. Μόνο με αυτόν θα μπορούσε να αντέξει 120 λεπτά ταχύτατου ποδοσφαίρου σε μια δύσκολη έως απόρθητη έδρα. Ακουσα χθες στην περιγραφή ότι φυσούσε κιόλας στον Αγιο Δημήτριο. Αλλο ένα πρόβλημα για τον Ντούσαν...

Είδατε πόσο έξυπνα διαχειρίστηκε το υλικό του, πόσο έξυπνα κατάφερε να στήσει την ομάδα του, έτσι ώστε να μη λυγίσει σε εκτός έδρας ματς; Τι κι αν οι παίκτες του Αγίου Δημητρίου είχαν περίπου 20 τελικές προσπάθειες, πολλές εκ των οποίων μέσα από τη περιοχή του τερματοφύλακα του Αρη; Τι κι αν για ένα διάστημα στο δεύτερο ημίχρονο ο Αρης περνούσε τη σέντρα μόνο κατόπιν αίτησης στον δήμο της περιοχής;

Η ομάδα του Ντούσαν άντεξε κι όχι μόνον άντεξε, αλλά πήρε και το γκραν γκινιόλ ματς στην παράταση. Δηλαδή αν δεν είναι αυτό δείγμα μιας μεγάλης ομάδας ενός μεγάλου προπονητή, τότε ποιο είναι; Τι ρόλο παίζει το γεγονός ότι η μία ομάδα παίζει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ κι η άλλη έπαιζε μέχρι πέρυσι στη Γ' Εθνική; Αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα. Και αυτό ο Ντούσκο ο μέγας το πήρε... Παραδεχτείτε το, κύριοι. Ο Ντούσαν είναι ο προπονητής των επιτυχιών... Είπαμε, άλλα δεν μπορώ να γράψω, δεν μου έρχονται στο μυαλό. Σίγουρα θα ακούσω πολλά και θα δω γραμμένα ακόμα περισσότερα μέχρι το τέλος της χρονιάς. Σημειώστε, για να μην παρεξηγηθούμε, ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ομάδα του Αρη και την πρόκρισή της στην επόμενη φάση του Κυπέλλου. Με άλλα έχω πρόβλημα... Με αυτά που θα αρχίσουν να λένε, τα οποία, όσο υπερβολικό και να ακούγεται, θα μοιάζουν με αυτά που έγραψα παραπάνω. Βρε ουστ...