Μια παρέα από σταρ που δεν έγιναν ποτέ βεντέτες (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Σε έναν ελληνικό αθλητισμό που η γνώση της Ιστορίας και η καταγραφή των γεγονότων αντιμετωπίζεται περίπου ως… αδίκημα, ήταν απόλυτα φυσιολογικό να περάσει απαρατήρητη η κορυφαία στιγμή του ελληνικού βόλεϊ.

Πριν από τρεις μέρες συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το πρώτο μετάλλιο -χάλκινο- που κατέκτησε η εθνική ομάδα σε κορυφαίο επίπεδο. Ηταν το Πανευρωπαϊκό της Γάνδης και ο μικρός τελικός είχε καθηλώσει μπροστά από τους δέκτες της τηλεόρασης τον κόσμο. Σε μία εποχή που οι μνήμες της κατάκτησης του χρυσού στο μπάσκετ στο Πανευρωπαϊκό της Αθήνας ήταν ολοζώντανες, μία παρέα παιδιών κατάφερε να βάλει το βόλεϊ σε κάθε σπίτι. Ηδη ενάμιση χρόνο πριν, τον Απρίλιο του 1986, το νεόκτιστο ΣΕΦ είχε γεμίσει στη νίκη επί των πανίσχυρων Καναδών στο πλαίσιο του ΠΑΠΕΤ, των προκριματικών δηλαδή του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Ο Στέλιος Καζάζης μού είχε δώσει τότε μία συνέντευξη για την κρατική τηλεόραση (τη μοναδική άλλωστε που εξέπεμπε στη χώρα) και έκανε λόγο για τη μεγάλη ευκαιρία του αθλήματος. Ταυτόχρονα απηύθυνε έκκληση, που δεν εισακούστηκε ποτέ, να μπει το βόλεϊ σε όλα τα σχολεία. Κάτι που το μπάσκετ κατάφερε και μπράβο του με την επιτυχία του 1987.

Ψάχνοντας στοιχεία για εκείνον τον θρίαμβο της Γάνδης, μίλησα χτες με τη Φωτεινή Παπαγεωργίου, την προϊσταμένη σήμερα των αθλητικών του SuperSport αλλά επί σειρά ετών άνθρωπο του βόλεϊ και νέα ρεπόρτερ εκείνη την εποχή. Με βοήθησε πολύ να ανακαλέσω στη μνήμη κάποια από τα στοιχεία εκείνης της αθλητικής υπέρβασης. «Ολα τελείωσαν με το καρφί του Στέλιου Καζάζη στον μικρό τελικό με τη Σουηδία» ήταν η ατάκα της και μπόρεσα να διακρίνω μια νοσταλγία στη φωνή. Βλέπετε, για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα «άλλα» σπορ στην Ελλάδα, δηλαδή εκτός ποδοσφαίρου που καταπίνει τα πάντα και του μπάσκετ, κάθε φορά που το «δικό τους» άθλημα κάνει επιτυχία νιώθουν λίγο ψηλότεροι. Ολοι μαζί. Μια γροθιά. Το μεγάλο κρίμα για το βόλεϊ παραμένει η μη εκμετάλλευση της μεγάλης στιγμής του 1987.

Για την Ιστορία, ήταν μία ομάδα την οποία καθοδηγούσε ο Θανάσης Μαργαρίτης, δάσκαλος αληθινός με μεταδοτικότητα αλλά και ικανότητα να χειρίζεται τα ονόματα. Δίπλα του, βοηθός και αληθινός αρωγός, ο Κυριάκος Παντελιάς. Βέβαια εδώ να υπογραμμίσω ότι εκείνα τα παιδιά, αν και όλοι τους αστέρια, δεν είχαν την παραμικρή δόση σνομπισμού ή βεντετισμού. Ο Θανάσης Μουστακίδης, ο Τάσος Τεντζέρης, ο Δημήτρης Γόντικας, ο Στέλιος και ο Δημήτρης Καζάζης, ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης, ο Σωτήρης Αμαργιανάκης, ο Γιώργος Ντράγκοβιτς, ο Κώστας Μαργαρώνης, ο Γιώργος Λυκούδης, ο Γιάννης Φάκας και ο Βαγγέλης Κουτσονίκας ήταν ΑΘΛΗΤΕΣ με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Υψηλού επιπέδου πρωταθλητές και καλά παιδιά. Συνδυασμός σπάνιος στον σύγχρονο κόσμο των σταρ του αθλητισμού με τα ακριβά συμβόλαια και αυτοκίνητα που αποφεύγουν τον Τύπο και τους φιλάθλους. Αισθάνομαι πολλές φορές ένοχος επειδή δεν μπορέσαμε ως αθλητικοί συντάκτες να βοηθήσουμε εκείνη την επανάσταση που πήγαν να κάνουν στον ελληνικό αθλητισμό οι «ήρωες της Γάνδης». Τότε υπήρχαν μόλις τρεις αθλητικές εφημερίδες, «ΦΩΣ», «ΑΘΛΗΤΙΚΗ HΧΩ» και «ΦΙΛΑΘΛΟΣ», που την επόμενη μέρα είχαν προτιμήσει κάποια νίκη του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο. Μόλις είχε βγει (και κράτησε λίγο γιατί ο κόσμος δεν μπορούσε ακόμα να δεχτεί το διαφορετικό) η εφημερίδα «ΦΛΟΓΑ» από τις εκδόσεις Δραγούνη κι επέλεξε πρώτο θέμα το βόλεϊ εκείνη τη Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 1987.

Με διευθυντή τον Γεράσιμο Τσουλέα και συντάκτη βόλεϊ έναν αληθινά ερωτευμένο με το σπορ αυτό, τον Κωνσταντίνο Δημαρά, έκαναν την προσπάθεια, αλλά μάταια. Το δελτίο κυκλοφορίας έδειξε ότι ο κόσμος δεν άντεχε την ανάδειξη του αληθινού θέματος, αυτού που και 20 χρόνια αργότερα αντέχει στον χρόνο, από το πεζό αποτέλεσμα του ποδοσφαίρου.

Εκείνη η μέρα είχε τη δύναμη να αλλάξει την ιστορία του βόλεϊ στην Ελλάδα. Δυστυχώς, δεν έγινε ποτέ. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να αφαιρέσει από τους πρωταγωνιστές της όμως, πέραν του μεταλλίου, είναι οι αναμνήσεις που συνοδεύουν πάντα ένα ξεχωριστό γεγονός. Είκοσι χρόνια μετά, ας δεχτούν και πάλι ένα ευχαριστώ από εμένα και μία μεγάλη συγγνώμη. Που δεν μπόρεσα να βοηθήσω στην εξέγερσή τους!