Ο θρίαμβος των κανονικών προπονητών(Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Τι κοινό χαρακτηριστικό είχαν οι προκρίσεις και των τεσσάρων ομάδων μας στο ΟΥΕΦΑ την Πέμπτη; Το ότι όλοι πέρασαν παρά τις ήττες. Ωραία. Αλλο; Μα, το ότι μέσα από την κρίση που διαχειρίζεσαι σε έναν αγώνα όταν χάνεις, πάντα η ομάδα με κανονικό προπονητή επιζεί! Και όποια έχει διοίκηση που καταλαβαίνει την ανάγκη των παικτών και στηρίζει τον άνθρωπο που βρίσκεται στον πάγκο. Και οι τέσσερις συνέχισαν στους ομίλους, μαζί με τον Παναθηναϊκό που είχε την ευκολότερη δουλειά, αλλά και αυτός στην Μπρατισλάβα έκανε ο ίδιος το έργο του πιο απλό με την επιλογή του Πεσέιρο να κυνηγήσει τη νίκη.
Στου Ρέντη αλήθεια, όπου ακόμα δεν έχουν ξεμεθύσει από το πρώτο «διπλό» στο Τσάμπιονς Λιγκ παρά την γκρίνια που υπήρχε (και θα ξαναβγεί στην επιφάνεια) για τον Λεμονή, καλό είναι να καταλάβουν ότι έπειτα από τρία χρόνια τουλάχιστον η ομάδα τους έχει ένα σύστημα. Και οι διαρροές της ίδιας της διοίκησης σχετικά με την τύχη του Τάκη Λεμονή καλό θα ήταν να εκλείψουν.

Πολλές φορές στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνει ο κόσμος τι εννοούμε με την έκφραση «κανονικός προπονητής». Δεν σημαίνει ότι κάποιος επειδή έχει τα τυπικά προσόντα κι ένα δίπλωμα κάνει για τη δουλειά. Απόδειξη τρανή, ο ανεκδιήγητος Ολίβα, που ευτυχώς για τον Αρη, τον πήραν πρέφα νωρίς και τον αντικατέστησαν. Οπως περιπτώσεις σαν αυτές που κατά καιρούς παράγοντες έχριζαν προπονητές για να κάνουν οι ίδιοι τη σύνθεση. Παρόμοια λογική είχε κάποτε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης στον Παναθηναϊκό (περίπτωση Πάκερτ), αλλά και ο Σωκράτης Κόκκαλης στον Ολυμπιακό την τελευταία δεκαετία.
Την Πέμπτη το βράδυ, ο Μπάγεβιτς απέδειξε ξανά γιατί είναι ο κορυφαίος στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια. Ο τρόπος που παρέταξε τον Αρη μέσα σε μία καυτή έδρα, με αντίπαλο ομάδα των 70 εκατομμυρίων ευρώ με σπουδαίους μπαλαδόρους, επιβεβαίωσε τη σωστή κίνηση που έκανε η διοίκηση του Λάμπρου Σκόρδα που κίνησε γη και ουρανό για να πείσει τον Ντούσκο να ανηφορίσει στη Θεσσαλονίκη. Ο Αρης, με μία εμφάνιση που θύμισε την ιστορική νύχτα στην Περούτζια, μπόρεσε να κάνει ματ στην ομάδα του Βίκτορ Φερνάντεθ και να πάρει το «εισιτήριο» για τους ομίλους.
Ο Πανιώνιος είναι ακόμα μία ανάλογη απόδειξη. Για τον λόγο ότι ο Κωνσταντίνος Τσακίρης μπήκε μπροστά για να προστατεύσει την επιλογή του με τον Γερμανό τέτοια εποχή πέρυσι που στην πλατεία γκρίνιαζαν για το κακό ξεκίνημα. Την ίδια ώρα πέρυσι αποθεωνόταν ο Ιωνικός του Τσιώλη με τη νίκη επί του ΠΑΟ. Πόσο τα γεγονότα έχουν την τάση να γελοιοποιούν όσους εκτίθενται;

Ο Εβαλντ Λίνεν ήξερε και προειδοποιούσε. Το 0-2 ήταν καλό μαξιλάρι, αλλά μόλις έγινε το 0-1 από τη Σοσό τα φίδια έζωσαν τον κόσμο. Για να καταλάβει κανείς πόσο εύκολα ένα εκτός έδρας αβαντάζ το πετάς στο γήπεδό σου, αρκεί να δούμε τον Αγιαξ πώς το… κατόρθωσε τρεις φορές σε ένα χρόνο και ταυτόχρονα να θυμηθούμε την γκέλα τού Ηρακλή πέρυσι με τη Βίσλα. Ο Λίνεν έκανε ό,τι όφειλε και ο Πανιώνιος ξαναμπήκε μετά το 2004 – 2005 στους ομίλους.
Ο Γιώργος Δώνης αποτελεί μία περίπτωση μόνος του. Πέρυσι υπήρχαν πολλοί που τον έβριζαν και αν ο Κώστας Πηλαδάκης ήταν κλασική περίπτωση παράγοντα που ακούει την εξέδρα θα τον είχε διώξει. Στήριξε τον άνθρωπο που πιστεύει και αυτός συνεχίζει να δικαιώνει όσους λέμε ότι αποτελεί τον ταχύτερα εξελισσόμενο Ελληνα προπονητή. Η Λάρισα πήρε μία πρόκριση παλικαρίσια, βγαλμένη από την εποχή του Βαλαώρα και του Μητσιμπόνα έχοντας κι έναν δεύτερο προπονητή στο γήπεδο, τον απίστευτο Νίκο Νταμπίζα.

Η ΑΕΚ δεν έπαιξε καλά. Ο Φερέρ όμως, που έχει την τύχη να συνεργάζεται με έναν ποδοσφαιράνθρωπο όπως ο Ντέμης Νικολαΐδης, νιώθει την άνεση να δοκιμάζει πράγματα. Το τερέν αποτελεί το μεγαλύτερο ελαφρυντικό για την «Ενωση». Από την άλλη οι δικαιολογίες κάποια στιγμή τελειώνουν.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο θριάμβευσε σε αυτό το πρώτο κρας τεστ. Πέντε ομάδες στο ΟΥΕΦΑ και μία στο Τσάμπιονς Λιγκ συνεχίζουν και έχουμε ακόμα εγγυημένα 24 ματς για να ξεπεράσουμε τους Ελβετούς και τους Βούλγαρους. Αν κοιτάξουμε λίγο πιο ψηλά, θα δούμε τη Ρουμανία των τρελών σεζόν πρόπερσι και πέρυσι να έχει πια μόνο μία ομάδα κι αυτή αποκλεισμένη από χέρι, τη Στεάουα. Τι σημαίνει αυτό; Οτι κάθε χρονιά κρίνεσαι από την αρχή. Και όπως τα αμοιβαία κεφάλαια που δεν έχουν εγγυημένες αποδόσεις και οι προηγούμενες δεν εγγυώνται τις μελλοντικές, έτσι και στην μπάλα κάθε παιχνίδι είναι μία καινούργια πρόκληση.