Ενα τέρας που άπλωσε παντού τα πλοκάμια του (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Από την πρώτη μέρα του θανάτου του Πουέρτα οι ψίθυροι είναι πολλοί. Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιέται ο κόσμος, ένα υγιέστατο παλικάρι που αγωνίζεται σε ένα τεράστιο σωματείο να παθαίνει καρδιακή προσβολή, να φεύγει όρθιο από το γήπεδο και τελικά να φεύγει τόσο άδοξα με άμεση περιπλοκή της υγείας του. Μοιάζει αληθινά δύσκολο να γίνει κατανοητό. Χθες μία ισπανική εφημερίδα, η «Publico», προχώρησε σε επίσημη καταγγελία αυτού που κυκλοφορούσε εδώ και μέρες στην Ιβηρική Χερσόνησο.

Ο Πουέρτα δεν πέθανε από καρδιακή προσβολή, αλλά από έφρακτο εμβολικό εγκεφαλικό επεισόδιο που προκλήθηκε από εξωγενή αίτια, ισχυρίζεται η εφημερίδα. Εχει μάλιστα και πληροφορίες μέσα από τον φάκελο της νεκροτομής, που επιβεβαιώνει πως δεν υπήρχε βλάβη στην καρδιά, αλλά η ζημιά προκλήθηκε οδηγώντας σε εγκεφαλική εμβολή από άλλη αιτία που δεν ήταν η μυοκαρδιοπάθεια, όπως είχε διαρρεύσει στην αρχή. Μάλιστα, η εφημερίδα λέει πως κλειδί στην όλη ιστορία είναι το δείγμα αίματος που πάρθηκε από τον παίκτη τις πρώτες ώρες μετά το περιστατικό.

Και εδώ αρχίζει η παραφιλολογία. Στην Ιταλία, μετά την ήττα της Σεβίλλης από τη Μίλαν, ένας ειδικός νευρολόγος έκανε πρώτος λόγο για χρήση νευροδιεγερτικών φαρμάκων που αποβάλλονται από τον οργανισμό με διουρητικά φάρμακα τα οποία για πολλά χρόνια χρησιμοποιούσαν οι ποδηλάτες. Το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό από όσο έδειχνε αρχικά. Και οι φήμες πως η Σεβίλλη έκανε διαρκή χρήση φαρμάκων όλο αυτό το τελευταίο 18μηνο, αλλά τώρα σταμάτησε και έτσι ήρθαν οι κολλητές ήττες, είναι κάτι που δεν μπορεί να υιοθετηθεί αβασάνιστα. Ρίχνει όμως μία τεράστια σκιά σε όλα αυτά που πέτυχε η ομάδα της Ανδαλουσίας.

Εκείνο όμως που οφείλει να ανησυχήσει όλους μας είναι το αν έγινε προσπάθεια να κρυφτούν τα αληθινά αίτια του θανάτου του Πουέρτα. Γιατί τότε έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που μπροστά στις νίκες και στην επιτυχία δεν έχουν ιερό και όσιο.

Η ΟΥΕΦΑ οφείλει άμεσα να ζητήσει εξηγήσεις. Το ίδιο και η ΦΙΦΑ. Ξέρω φυσικά πως ουσιαστικά οι ίδιες οι ομοσπονδίες με την αλόγιστη πίεση και την ολοένα διευρυνόμενη σεζόν αναγκάζουν τις ομάδες να έχουν παίκτες-ρομπότ. Συνέπεια αυτού είναι οι ποδοσφαιριστές να πιέζονται, να έχουν διάρκεια και ποιότητα στην απόδοσή τους και εφόσον πληρώνονται πλουσιοπάροχα είναι επιρρεπείς στο να ντοπαριστούν. Αυτή η ιστορία, που άρχισε δειλά δειλά στα μέσα της δεκαετίας του '90 να κάνει την εμφάνισή της, τώρα έχει εξελιχτεί σε ανελέητο κυνηγητό. Ο Ρονάλντο έφτασε στα όρια της κατάρρευσης το 1998 στον τελικό του Μουντιάλ. Τότε νομίζαμε πως είχαμε να κάνουμε με μεμονωμένο περιστατικό. Το 1999 ο Εμανουέλ Πετί είχε τολμήσει να φωνάξει πως είναι πιο τίμιο να επιτραπεί και επίσημα το ντόπινγκ. Πριν από δύο χρόνια βγήκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία πως σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές της Μαρσέιγ είχαν κάνει ενέσεις με παράνομη ουσία πριν από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μίλαν το 1993 στο Μόναχο.

Με τον καιρό φτάσαμε να θεωρούμε πολλά πράγματα φυσιολογικά. Και ας τα βλέπουμε άσχημα. Το τέρας έχει πια απλώσει τα πλοκάμια του παντού. Η ιστορία του Πουέρτα δεν πρέπει να σκεπαστεί. Οποιος το κάνει θα είναι συνένοχος. Πριν από δύο χρόνια κάποιος γιατρός ομάδας στην Αγγλία μού έλεγε πως μέχρι το 2010 οι παίκτες που παίρνουν πολλά λεφτά ουσιαστικά θα υποχρεώνονται να τους εμφυτεύεται ένα μικροτσίπ στον μηρό από το οποίο θα παίρνουν νευροδιεγερτικές εντολές. Κάτι που συμβαίνει στα άλογα κούρσας και που φυσικά μπορούν έτσι να τα ελέγχουν για να κόβουν ή να αυξάνουν ταχύτητα, για ευνόητους λόγους. Μου είχε φανεί υπερβολικό, στα όρια της επιστημονικής φαντασίας. Ειλικρινά, δεν ξέρω πια τι μπορώ να πιστέψω και τι όχι.