Σκέψεις για τον αθλητισμό (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Με τη Ν.Δ. να αρχίζει τη δεύτερη τετραετία της, με τον Κώστα Καραμανλή να σχηματίζει κυβέρνηση, έχω να γράψω μόνο ένα πράγμα. «Αλλο αθλητισμός και άλλο πρωταθλητισμός. Και το Υπουργείο του Ορφανού ή του όποιου Ορφανού αναλάβει, δεν ονομάζεται Πρωταθλητισμού». Είναι πολύ κουτοί ή είναι αρκετά ξύπνιοι για να καταλαβαίνουν ότι τη «λεζάντα» δίνουν τα νταραβέρια με τους πρωταθλητές, δεν είναι βέβαιο. Το βέβαιο είναι ότι το κράτος με την αβάντα του Τύπου είναι πρόθυμο να χρηματοδοτεί ανώνυμες εταιρείες με εκατομμύρια ευρώ, αλλά δεν δίνει μία για την άσκηση του Ελληνα, για να μένει υγιής. Από ένα παλικάρι, που πλησιάζει τα 60 και που εκτιμάει το ποτό και τα συναφή όσο το τένις και το γκολφ, μερικές σκέψεις.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς το προσέξατε, αλλά πριν από μερικές μέρες ο Μίμης Δομάζος πλακώθηκε στο ξύλο με ένα Γερμανό σε τουρνουά βετεράνων. Εχω δει άπειρα πλακώματα στις πιο απίθανες διοργανώσεις, με τους πιο αξιοπρεπείς κατά τα άλλα ανθρώπους να πλακώνονται για το αν η μπάλα ήταν μέσα ή έξω από τη γραμμή σε αγώνες τένις βετεράνων. Οι μαγικές λέξεις είναι «τουρνουά», «αγώνες», «διοργανώσεις». Για κάθε έναν που γουστάρει να μπαίνει σε ένα γυμναστήριο και να σηκώνει βάρη για μια ώρα, κάνοντας τον μπετατζή, υπάρχουν χίλιοι που τους αρέσει να παίζουν, νομίζοντας ότι μια μέρα θα γίνουν Τάιγκερ Γουντς και Φέντερερ. Εάν θέλεις να έχεις μαζικό αθλητισμό, ο μόνος τρόπος είναι να φτιάξεις διοργανώσεις. Στις διοργανώσεις πρέπει να μετέχουν άτομα της ίδιας περίπου ικανότητας για να υπάρχει ανταγωνισμός. Τα υπόλοιπα είναι επουσιώδη. Για να τα βάλουμε λοιπόν όλα σε μια σειρά. Το κράτος πρέπει να συνεργαστεί με τους Δήμους, που πρέπει να δώσουν χώρους. Στους χώρους να φτιαχτούν οι απλούστερες εγκαταστάσεις των δύο-τριών αθλημάτων που απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες. Να διοργανωθούν πρωταθλήματα Δήμων, πρωταθλήματα Νομών και πρωταθλήματα Ελλάδας για διαφορετικές ηλικίες. Με έμφαση όμως, στα πρώτα των Δήμων, που θα έχουν τη μεγαλύτερη συμμετοχή και στις μεγάλες ηλικίες, που είναι περισσότερο αποκλεισμένες από την άθληση. Απλό δεν είναι; Καλό δεν κάνει, για να ξεκολλήσει ο κόσμος από την τηλεόραση; Ολοι δεν το καταλάβαμε; Απλό είναι, καλό θα κάνει και το καταλάβαμε.

Την ίδια μέρα που δημοσιευόταν το πλάκωμα του Δομάζου με τον συνομήλικό του, στο ρεπορτάζ του Ηρακλή υπήρχε η είδηση για το πόσο σοβαρά σκέφτεται ο Ορφανός τη βοήθεια για να φτιαχτεί νέο γήπεδο της ΠΑΕ. Και τώρα τι πιστεύετε ότι στοιχίζει περισσότερο; Το γήπεδο του Ηρακλή ή τα γηπεδάκια για να παίζουν οι συμπολίτες μας; Και τι πιστεύετε ότι στο τέλος θα γίνει; Το γήπεδο του Ηρακλή για να στεγάσει τους εκατοντάδες χιλιάδες των οπαδών του που δεν χωράνε στο Καυταντζόγλειο ή τα γηπεδάκια; Και όσοι απάντησαν «τα γηπεδάκια» πόσες μέρες θα κρατήσει ακόμα η επίσκεψή τους στην πατρίδα μας;

Η αυτοσυγκράτηση του Δημήτρη Μπαλή στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ήταν αξιοθαύμαστη, αλλά και προβλεπόμενη. Αξιοθαύμαστη επειδή καθένας μας, αν ήξερε ότι μια και μόνη του φράση, ένα «Δεν είναι κακός ο Γιωργάκης» ή «Εχει τα δίκια της και η Αλέκα», θα έκρινε το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν μπορεί παρά να τη χρησιμοποιούσε. Προβλεπόμενη γιατί ο Δημήτρης δεν είναι ένας από εμάς. Με τη στενή και ευρεία έννοια του όρου. Γυρίστε αυτή τη στιγμή τις σελίδες στη φωτογραφία του Δημήτρη και κοιτάξτε τη φωτογραφία. Φανταστείτε λοιπόν, αν σας πλησίαζε κάτι τέτοιο τη στιγμή που ταξιδεύατε με τον Ηλεκτρικό, τι θα περιμένατε να ακούσετε; «Ελα, φίλε. Μπορείς να μου δώσεις ένα ευρώ, γιατί θέλω να πάω στην απεξάρτηση;», ή «Ελα, φίλε. Μπορείς να μου δώσει τρία δισεκατομμύρια ευρώ, γιατί δεν έχω λεφτά να γυρίσω σπίτι, στον Αλφα του Κενταύρου». Προφανώς, το δεύτερο και αν είχε και το «Αλφα του Κενταύρου για απεξάρτηση» θα έπειθε ακόμα περισσότερο. Οι πιθανότητες ανάμεσα στο να έχει γεννηθεί ο Δημήτρης στα Σελιανίτικα Αχαΐας ή στον Αλντεμαράν του νεφελώματος Arosa γέρνουν αποφασιστικά προς τη μεριά του δευτέρου.

Αφήνοντας λοιπόν, ο Δημήτρης τον ελληνικό λαό ανεπηρέαστο, μπορέσαμε να δούμε στις κάλπες τις πραγματικές διαθέσεις του. Τα συμπεράσματα από τις εκλογές του 2007 είναι ότι ο ελληνικός λαός θέλει μια κυβέρνηση κουμπάρων που θα τσακίζουν τα αποθεματικά των ταμείων (γι' αυτό δεν καταψήφισε την κυβέρνηση), ενάντια όμως στο τζόκινγκ (γι' αυτό καταψήφισε τον Γιωργάκη), που στέλνει τα παιδιά της σε καλά σχολεία (γι' αυτό στήριξε Αλέκα) και σκέφτεται το μέλλον τους (γι' αυτό ψήφισε Real Estate Alavano) και χωρίς Αλβανούς στη γειτονιά του (γι' αυτό δεν άφησε παραπονεμένο και τον Καρατζαφέρη). Αντίθετα, ο Δημήτρης δεν άφησε τον ελληνικό λαό στη μοίρα του στη μεγάλη στιγμή της αγοράς του αυτοκινήτου. Χθες, στην έγκριτη εκπομπή του στον SuperΣΠΟΡ FM παρουσίασε τον γενικό διευθυντή της FIAT, ο οποίος πήρε σειρά για τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ, με τη φράση «ο αγώνας της FIAT τώρα δικαιώνεται» και εξήρε την πολιτική σημασία του Punto στην προσπάθεια για μια καλύτερη Ελλάδα και για να βρεις γκόμενα.

Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι πήρα ένα mail για τον Δημήτρη Μπαλή από τον αναγνώστη «kryokolon». Το παραθέτω.

«Κύριε Μπαλή,
Ωντας γνώστης των πραγμάτων που συμβαίνουν στη F1, ήξερα πως η Φεράρι έχει παπαγαλάκια σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, δεν μπορούσα να φανταστώ πως ένας Ελληνας δημοσιογράφος θα φανέρωνε τόσο πολύ τις προτιμήσεις και τα συμφέροντά του όπως εσείς. Στο άρθρο σας στη "SportDay" του Σαββάτου 15/9 αναφέρετε πως και οι οδηγοί της ΜακΛάρεν έπρεπε να τιμωρηθούν! Πόσο πιο κάτω πια; Είναι γνωστό ότι η FIA και η Φεράρι έχουν γίνει μια ομάδα υπό τις οδηγίες του Εκλεστόουν. Πριν από 3 περίπου χρόνια, όταν ο Μπαρικέλο σταμάτησε για να περάσει ο και-καλά-μεγάλος-οδηγός Σουμάχερ η FIA έκατσε στ' αυγά της και τιμώρησε με το τεράστιο (έλεος) πρόστιμο των 10.000 ευρώ τη Φεράρι. Πριν από πέντε αγώνες όμως, όταν ο Αλόνσο σταμάτησε για να μην κάνει γύρο ο Χάμιλτον, η FIA έριξε καμπάνα, αν και αυτό που έκανε ο Αλόνσο δεν ευνοούσε καν τη ΜακΛάρεν! Η εύνοια υπέρ της Φεράρι έχει γίνει πια αποκρουστική... Μια συμβουλή μόνο... μην πανηγυρίζετε εσείς και τα άλλα παπαγαλάκια-δημοσιογράφοι, επειδή πήρατε πρωτάθλημα, μια και η ΜακΛάρεν αποκλείστηκε, άρα είναι σαν να μη συμμετείχε. Οπότε απλώς νικήσατε την Τόρο Ρόσο και τη Σούπερ Αγγούρι. Συγχαρητήρια και εις ανώτερα.

ΥΓ.1: Δεν σας ζητάω να μη λογοκρίνετε το γράμμα, γιατί ξέρω πως δεν έχετε ούτε καν το θάρρος να το δημοσιεύσετε.
ΥΓ.2: Μπορεί να το παρουσιάσετε αυτό το μήνυμα ως αστείο... μόνο εσάς δεν θα τιμά όμως...
ΥΓ.3: Η Φεράρι και ο Κίμι να κερδίζουν και οι άλλοι να πάνε στον διάολο, έτσι;
ΥΓ.4: Η ΜακΛάρεν μπορεί να αποκλείστηκε, αλλά είναι ιδέα. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν».

Οι περισσότεροι από εσάς θα σκεφτείτε ότι ο Kryokolos γράφει όλα τα ανωτέρω εν θερμώ. Μέσα όμως από τις γραμμές θα παρατηρήσετε μια κρύα διάθεση (όχι του κώλου) για εκδίκηση στους δυνάστες της Φεράρι. Μια διάθεση να φανεί ότι ο Εκλεστόουν παίζει τον ρόλο του Γιάννη Σπάθα και η FIA είναι ο σύνδεσμος διαιτητών Πειραιά στον χώρο του αυτοκινήτου. Και η φράση στο τέλος κρύβει ελπίδα και απειλή. «Η ΜακΛάρεν μπορεί να αποκλείστηκε, αλλά είναι ιδέα. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν». Ναι, ρε Μπαλήδες. Ετσι είναι οι ΜακΛάρεν και οι μακλαρενιστές. Γι' αυτή την εταιρεία αγωνίστηκαν, εξορίστηκαν σε Ικαριές και Αϊ-Στράτηδες και πέθαιναν με ένα γαρίφαλο στο στόμα και ένα τραγούδι στα χείλη. «Μπρους αρμ τιμν, για μκλάρν, τν λδα κι τη λετρά». Και μην αναρωτιέστε τι σημαίνει. «Εμπρός στα άρματα και στο τιμόνι, για τη ΜακΛάρεν, την Ελλάδα και τη λευτεριά», λέει το τραγούδι. Αλλά δοκιμάστε να το τραγουδήσετε με ένα γαρίφαλο στο στόμα και θα δείτε πώς θα ακούγεται.

Η φωνή όμως, της χαμένης γενιάς, που ονομάστηκε «χαμένη γενιά» γιατί όλοι είναι χαμένοι σε αυτές τις εκλογές, δικαιώθηκε. Στέλνουμε το πρώτο πραγματικό μέλος μας στη Βουλή, τον Γρηγόρη Ψαριανό. Και τι ζητάμε; Τίποτα περισσότερο από όσα μας υποσχέθηκε προεκλογικά. Να τον πάμε στη Βουλή για την ορκωμοσία όλοι ντυμένοι αυλητρίδες, ραίνοντάς τον με ροδοπέταλα, να φουμάρουμε το πρώτο τρίφυλλο στο κυλικείο της Βουλής και να κεράσουμε την Ψαρούδα-Μπενάκη και όταν έρθει ο Αρχιεπίσκοπος για την ορκωμοσία, να μην περιμένουμε να τεντώσει το χέρι του, αλλά να τεντώσει ο Γρηγόρης το δικό του και να πει «Φίλα του μεγάλου, ρε». Πολλά ζητάμε; Για τα μέτρα μας, αυτό δεν είναι τίποτα.