Λαϊκή ετυμηγορία: «Να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε» (Νίκος Ζέρβας)

Το 35ο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας πέρασε στην ιστορία. Η Ρωσία του Ντέιβιντ Μπλατ στέφθηκε πανάξια πρωταθλήτρια σε έναν κακό αγωνιστικά τελικό, αλλά σε ότι αφορά την εξέλιξή του θρίλερ και οι περισσότεροι Έλληνες το ευχαριστήθηκαν κάνοντας λόγο για «θεία δίκη». Μια μαγική δύναμη που ενήργησε σε βάρος των αλαζόνων Ισπανών, που δεν κατάφεραν έχοντας τα πάντα υπέρ τους να πατήσουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Σε ότι αφορά την παρουσία της Εθνικής μας ομάδας στην διοργάνωση, οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι θεωρούν την τέταρτη θέση επιτυχία, κάποιοι όχι. Ομολογώ πως αμφιταλαντεύομαι. Με νωπές τις μνήμες από τις πρόσφατες (ουσιαστικά και αγωνιστικά) επιτυχίες σε Βελιγράδι και Ιαπωνία δεν μπορώ να καταλήξω αν με βάση τις απουσίες, την κούραση και τις καταστάσεις που αντιμετώπισε αυτή η ομάδα πριν και κατά την διάρκεια των αγώνων πετύχαμε ή όχι. Κάπου στη μέση είναι η αλήθεια. Το σίγουρο είναι πως με την αγωνιστικότητα, την αυταπάρνηση και την «ψυχή» που κατέθεσαν οι διεθνείς στο παρκέ σε συνδυασμό με το διόλου ευκαταφρόνητο πλασάρισμα στην τετράδα, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα εξασφάλισε την ηρεμία του ενόψει της συνέχειας. Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό για να παραμείνουν ο «δράκος» με τα «δρακόπουλα» του, στην ελίτ του παγκόσμιου μπάσκετ. Να συνεχίσουν να ονειρεύονται και να προσπαθούν χωρίς τις «μουρμούρες» και τις γκρίνιες της αθάνατης ελληνικής μιζέριας.

Τώρα που τα φώτα έσβησαν είναι η κατάλληλη στιγμή για κάποια συμπεράσματα. Ίσως και για πιο σκληρή, αλλά καλόπιστη κριτική. Φαντάζεστε πόσο επικριτικά θα ήταν τα σχόλια αν η Εθνική τερμάτιζε στην όγδοη θέση στην οποία κατέληξε η Γαλλία; Δεν θέλω ούτε καν να το διανοηθώ. Χρησιμοποιώντας τα λόγια του Παναγιώτη Γιαννάκη, νομίζω πως αυτό το τουρνουά μας δίνει μα πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε τα λάθη μας, να τα δουλέψουμε, να τα διορθώσουμε και, γιατί όχι, να προσθέσουμε νέα στοιχεία στο παιχνίδι μας ενόψει και του προ-ολυμπιακού τουρνουά. Το χρειαζόμαστε δε νομίζετε; Με την ελπίδα βέβαια η διαρροή παικτών να μείνει μόνο σε αυτή του Νίκου Χατζηβρέτα που αποχωρεί για οικογενειακούς λόγους, αλλά και γιατί νιώθει ότι υπάρχουν νεότεροι που πρέπει να πάρουν το χρίσμα. Εξαιτίας των πολλών υποχρεώσεων που υπάρχουν στους συλλόγους των παικτών και αυτό το… «ξεζούμισμα» που γίνεται κάθε καλοκαίρι από τον τρόπο που διεξάγονται οι διεθνείς διοργανώσεις, δε θα μου φανεί παράξενο αν κάποιος ακόμη, δηλώσει: «Θέλω ένα καλοκαίρι να ξεκουραστώ βρε αδερφέ». Πιστεύω και εύχομαι ότι αυτό δεν θα γίνει όσο το κλίμα είναι -αποδεδειγμένα πλέον- τόσο καλό και η «δίψα» για επιτυχίες υπαρκτή.

Στο τεχνικό κομμάτι τώρα, νομίζω πως ήταν εμφανής η έλλειψη Φώτση και Σχορτσιανίτη, χωρίς να διεκδικώ δάφνες γνώσης του αθλήματος από αυτό το συμπέρασμα. Αυτά όμως ήταν δεδομένα πριν το πρώτο τζάμπολ στη Γρανάδα. Νομίζω ότι η ενέργεια στην άμυνα και τα ριμπάουντ και η ευστοχία του Αντώνη σε συνάρτηση με τα ποιοτικά λεπτά του Σοφοκλή θα έδιναν μια κλάση τουλάχιστον στο παιχνίδι μας. Με τα αν όμως δεν κάνουμε πραγματικότητα. Δεν είναι δουλειά μου να μπω σε μεγαλύτερη ανάλυση καθώς έχω τεράστια εμπιστοσύνη στον προπονητή αλλά και τα παιδιά, που από την εμπειρία τους μπορούν να συζητήσουν με τον ομοσπονδιακό τεχνικό το τι πρέπει να βελτιωθεί και να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Θεωρώ όμως ότι θα μπορούσε, τουλάχιστον, να γίνει μια καλύτερη διαχείριση υλικού, σε ότι αφορά τον χρόνο συμμετοχής κάποιων παικτών που σε μερικά βράδια έδειχναν ότι όσο και αν ήθελαν δε μπορούσαν. Στον αγώνα με τη Σλοβενία επιβεβαιώνεται το παραπάνω συμπέρασμά μου. Οι Βασιλόπουλος και Ζήσης έδωσαν πνοή σε αυτή τη θέληση των παικτών να παίξουν καλό μπάσκετ και γράφτηκε έπος. Για παράδειγμα, ο Σπανούλης στον ημιτελικό ήταν εξαιρετικός, κόντρα στην Λιθουανία όμως δεν του «έβγαινε» τίποτα. Παρέμενε όμως κατά την άποψή μου κακώς στο παρκέ. Ελλείψεις υπήρχαν φυσικά και στα εύστοχα περιφερειακά σουτ -είναι και θέμα ημέρας-, στην πραγματοποίηση σωστών πικ εν ρολ που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του σύγχρονου μπάσκετ -κάτι ξέρει ο Ομπράντοβιτς-, ενώ κάποια από τα plays μας δεν μετουσιώθηκαν επιτυχώς, ίσως γιατί πλέον οι αντίπαλοι, μας ξέρουν καλύτερα. Το καλό είναι ότι οι παίκτες στις δηλώσεις τους το παραδέχτηκαν. «Στα περισσότερα ματς, δεν παίξαμε μπάσκετ αλλά κάτι σαν και αυτό». Αυτή είναι η μεγάλη ελπίδα. Αυτογνωσία και έλλειψη αλαζονείας.

Τώρα που το σκέφτομαι, η επιτυχία από την αποτυχία στον αθλητισμό απέχει πολύ αλλά και συγχρόνως ελάχιστα. Ίσως, να ήταν καλύτερο να μιλάμε για εκπλήρωση στόχων. Σε αυτή την περίπτωση αυτός εκπληρώθηκε κατά το ήμισυ. Διατηρηθήκαμε ψηλά, αλλά δεν εκτοξευτήκαμε τόσο όσο θα θέλαμε για να βγούμε και πάλι στους δρόμους. Και τι έγινε; Θα το κάνουμε το 2008, το 2009. Μέλλον υπάρχει. Διάθεση για βελτίωση επίσης. Με το πέρασμα των χρόνων διαπιστώνω ότι αν και στη πολιτική ζωή του τόπου δείχναμε τον ίδιο ζήλο και όρεξη για δουλειά όπως στον αθλητισμό θα ήμασταν ένα βήμα μπροστά σαν χώρα. Σε πολλούς τομείς. Οπότε, ηρεμούμε, μπαίνουμε σε ρυθμούς καθημερινότητας με το ελληνικό πρωτάθλημα και την Ευρωλίγκα και περιμένουμε το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγώνων που πιστεύω θα αποτελέσουν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια επιτυχία ανεπανάληπτη για την Εθνική μπάσκετ. Ως τότε, «μπορούμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε». Α, και κάτι άλλο: «Παιδιά σας ευχαριστούμε».

*Σχόλια, απορίες και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com