Mια πρεμιέρα που μοιάζει με τελικό! (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Τo Τσάμπιονς Λιγκ από το 1995, οπότε και έγινε με ομίλους, περιέχει μετά την κλήρωσή του όλα τα συστατικά ενός πρωταθλήματος. Μίνι μεν, αλλά, πάντως, πρωτάθλημα. Με έξι παιχνίδια όλα και όλα, αλλά πάντως όχι νοκ άουτ, δύο βραδιές, κατά τις οποίες μια κακή νύχτα πιθανότατα σε αποκλείει. Στα έξι ματς, όλα γίνονται, αλλά και όλα είναι πιο δύσκολα.

Ειδικά με τα κενά ανάμεσα στα ματς και με λήξη… συναγερμού στα μέσα Δεκέμβρη, όταν πια θα έχουν στολίσει όλοι τα χριστουγεννιάτικα έλατα, αυτή η φετινή παρουσία με μία μόνο ελληνική ομάδα, ύστερα από οκτώ χρόνια, είναι καθοριστική. Αν αναλογιστούμε πώς φτάσαμε να έχουμε ακόμη και τρεις ελληνικές ομάδες στους ομίλους, η πτώση μας είναι ιλιγγιώδης. Από του χρόνου κινδυνεύουμε να μην έχουμε εκπρόσωπο σε αυτό το κορυφαίο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό ραντεβού.

Τι σημαίνει λοιπόν για την Ελλάδα το να πάει καλά ο Ολυμπιακός; Και τι ακριβώς σημαίνει το να πάει καλά; Να περάσει στην άλλη φάση; Ναι, είναι επιτυχία χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το να βγει τρίτος και να συνεχίσει στο ΟΥΕΦΑ; Και αυτό είναι επιτυχία. Μάλιστα, αν φέρουμε στο μυαλό μας την εποχή του 2000 ή του 2001, που γκρίνιαζαν οι οπαδοί του για τον κίνδυνο συνήθειας στις χαμηλές κατηγορίες, αντιλαμβανόμαστε το πόσο αλαζονικοί ως ελληνικό ποδόσφαιρο υπήρξαμε. Και η ύβρις προς τους θεούς, στην Αρχαία Ελλάδα, έφερνε δεινά.

Τι μπορεί να ελπίζει ρεαλιστικά ο Ολυμπιακός στη φετινή διοργάνωση; Ακόμη και πρόκριση, μια και μετά τη Ρεάλ οι θέσεις είναι ανοιχτές. Δεν είναι αποκλεισμένος από χέρι, όπως θα ήταν στον όμιλο της Τσέλσι με τη Βαλένθια, για παράδειγμα. Αρα; Κάνει τον σταυρό του και περιμένει, μια και κάθε όμιλος, πάντα, έχει τα «κλειδιά» του. Για παράδειγμα, το πρώτο ματς πάντα είναι κρίσιμο. Αν ο Ολυμπιακός νικήσει τη Λάτσιο, όλα θα αρχίσουν να μοιάζουν καλύτερα. Αν χάσει, θα έχει πιθανότατα αποκλειστεί από το καλησπέρα. Σπάνια ένα ματς πρεμιέρας ήταν τόσο τελικός όσο το αυριανό. Ενα ματς για τον Ολυμπιακό, που θυμίζει εποχές νοκ άουτ αναμετρήσεων. Διότι ήττα από τη Λάτσιο θα σημαίνει, όπως και με τη Ρόζενμποργκ πριν από δύο χρόνια, ένα φορτίο που δεν θα βγαίνει μετά από την πλάτη. Το ότι το ματς θα γίνει χωρίς κόσμο κάνει ακόμη μεγαλύτερη την πίεση. Ο Ολυμπιακός δεν έχει το μεγάλο αβαντάζ του κόσμου του και μπορώ να πω πως αν είχε γεμάτο απόψε το γήπεδο Καραϊσκάκη, η Λάτσιο δεν θα γλίτωνε. Τώρα είναι άλλο ματς. Οι Ιταλοί την ισοπαλία μπορούν να την άρουν. Κάτι που δεν είναι, πάντως, απαγορευτικό για την ομάδα του Λεμονή. Η ισοπαλία, που στα μάτια του κόσμου θα μοιάζει με αποτυχία, ειδικά αν είναι 0-0, δεν θα συνιστά αποτυχία. Διότι με 1-1 στη Ρώμη, οι «ερυθρόλευκοι» θα έχουν εκείνοι προβάδισμα πρόκρισης σε ισοβαθμία.

Εκείνο που δεν πρέπει να λησμονούμε, είναι πόσο μακριά πήγαμε σε αυτά τα 15 χρόνια του Τσάμπιονς Λιγκ. Κάποτε κυνηγούσαμε, απλώς, να μπούμε στον όμιλο, μετά απλώς ένα γκολ, μετά μία νίκη, μετά απλώς μία πρόκριση! Υστερα αρχίσαμε να χάνουμε τα έδαφος από τα πόδια μας και τώρα λέμε αν του χρόνου θα έχουμε μία ομάδα μέσα στους ομίλους. Ολα στη ζωή κάνουν κύκλο. Φτάσαμε κάποια στιγμή να έχουμε πιο πολλές ομάδες από τη Γερμανία, την Πορτογαλία και την Ολλανδία. Δεν τις ξεπεράσαμε, όμως, ποτέ σε ποδοσφαιρική αξία! Και αυτό είναι λογικό!