Περιμένοντας τον τρελό του χωριού... (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αθεράπευτα προσκολλημένος στο δόγμα ότι το πέρασμα στο Euro 2008 δεν είναι οι ευθείες αναμετρήσεις με Τούρκους και Νορβηγούς, αλλά το «δύο στα δύο» με Μολδαβούς (ήδη κατοχυρωμένο) και με Βόσνιους, Μαλτέζους, Ούγγρους (σε εκκρεμότητα), εκτιμώ ότι φυσικά και δεν έχει η Ελλάδα προκριθεί. Την ημέρα του ματς στο Οσλο, εδώ προσεγγίζαμε τη σημασία και την αξία στην «οικονομία» του ομίλου, να αποφεύγει κανείς τις σαχλαμάρες. Τέσσερις ημέρες μετά το Οσλο, ισχύει ό,τι και πριν από το Οσλο: τα εδώ, με Βοσνία/Ερζεγοβίνη και Μάλτα.

Στο Ούλεβολ, ακόμη και τις στιγμές κορύφωσης του ενδιαφέροντος (με το γλυκύτατο σταυροκόπημα του Κατσουράνη στο τείχος ή με το παιχνίδισμα των ματιών μπροστά στην οθόνη την ώρα που η μπάλα έφευγε απ' το πόδι του Λυμπερόπουλου στο 90'+2'), συνέλαβα εαυτόν... χαλαρό, με τα δυο πόδια στο γραφείο επάνω! Ηταν αυτό: ενδιαφέρον. Οχι αγωνία. Και με την Τουρκία, σ' όποιο απ' τα γήπεδα της Κωνσταντινούπολης επιλέξουν να παίξουμε, πάλι έτσι υποψιάζομαι πως θα είμαι. Με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη και με τη Μάλτα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, δεν θα είμαι έτσι. Η αληθινή αγωνία για τότε είναι.

Και θα 'ναι, νιώθω βέβαιος, πολλή. Στην τελική ευθεία, δεν αναγνωρίζεται στους διεθνείς το δικαίωμα να μη τα καταφέρουν. Δεν αναγνωρίζεται, όχι απ' τον έξω κόσμο. Δεν το αναγνωρίζουν αυτοί, στον εαυτό τους, πλέον. Ο Σεϊταρίδης, ο Δέλλας, ο Νικοπολίδης, ο Κατσουράνης, ο Καραγκούνης, ο Χαριστέας, ο Μπασινάς έχουν πολλαπλή υποχρέωση. Να υπερασπίσουν το δικό τους στάτους. Επιπλέον, να δώσουν στους νεότερους (Γκέκα, Αμανατίδη, Τοροσίδη, Σαλπιγγίδη, Σπυρόπουλο) την ευκαιρία να το ζήσουν. Ακόμη περισσότερο, η υποχρέωση είναι να το ζήσουν «πάση θυσία» εκείνοι που, για κάποιους λόγους, δεν το έζησαν στην Πορτογαλία. Ο Κυργιάκος, ο Πατσατζόγλου, ο Λυμπερόπουλος, ο Αντζας.

Η τελική ευθεία έχει χτικιό. Ζεις, δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, μ' αυτό. Ο Βόσνιος επισκέπτης είναι ο τρελός του χωριού. Αστάθμητος. Ενα γκολ μπορεί να τον αποσυνθέσει και να διαλυθεί. Ενα γκολ μπορεί να τον εκτοξεύσει και να σου καταστρέψει τη βραδιά. Για την περίπτωση που το 'χουμε ξεχάσει, το ακροτελεύτιο προκριματικό παιχνίδι (στην προηγούμενη ευρω-διοργάνωση) με τη Βόρεια Ιρλανδία στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, τέτοιο ήταν. Ενάμισι ημίχρονο, σε must-win-situation, η Εθνική παιδευόταν με τους ελεύθερους παλαβιάρηδες απ' το Μπέλφαστ. Ωσπου βρήκε ο Τσάρτας τον Νικολαΐδη, εκείνος έβγαλε «με τη μία» τον Βρύζα στο τετ-α-τετ, κι ο καλός Ζήσης ήξερε πώς να βάλει το σώμα για να κερδίσει πέναλτι+αποβολή.

Μετά, τον Νοέμβριο, η Μάλτα. Το ραντεβού-ορόσημο, ο ορισμός τού «με κάθε κόστος». Για όλους τους προφανείς λόγους. Και για ακόμη ένα. Να «δώσουν» και τ' άλλα αποτελέσματα, να γλιτώσει το έθνος την «εκστρατεία της χαράς» (όπως το '87) στη Βουδαπέστη. Δεν αντέχεται, να λείπει το βύσσινο, άλλη. Η Βουδαπέστη, τον Νοέμβριο, θα 'ναι υπέροχη. Για (χειμερινό) τουρισμό. Οχι για αποβάσεις! Κι όταν με το καλό τελειώσουμε, τότε το «με κάθε κόστος» εγχείρημα δεν θα είναι η εκδρομή στην Αυστρία και στην Ελβετία. Θα 'ναι, πριν απ' αυτήν και ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων σ' αυτήν, η εξασφάλιση της μακροημέρευσης του Οτο Ρεχάγκελ για το επόμενο πρότζεκτ («Νότια Αφρική 2010»). Τι 70 (ετών) που θα 'ναι του χρόνου, τι 72 που θα 'ναι το 2010...

Το κάθε κόστος δεν θα 'ναι ούτως ή άλλως, οικονομικά, μεγάλο. Ο Γερμανός, με όσα χρήματα και να 'χει στην τράπεζα, πάλι ένα φιλέτο την ημέρα θα τρώει, δεν θα τρώει δύο. Θα 'ναι δε, το κόστος, μηδαμινό ενώπιον του οφέλους. Γιατί κι ο... Νιόπλιας χρειάζεται τον χρόνο του ώσπου να φτάσει σε φάση ετοιμότητας για τη διαδοχή!