Ποιος φοβάται τους Ισπανούς;(Sportday / Πάνος Παναγιωτόπουλος)

«Από εδώ και πέρα αρχίζει το Ευρωμπάσκετ», είχε πει ο Παναγιώτης Γιαννάκης πριν από τον προημιτελικό με τους Σλοβένους. Εις ώτα ακουόντων γεννημένων πρωταθλητών! Ανθρώπων γεννημένων για να φτιάχνουν τα βράδια μας, να μας θυμίζουν ότι κάτι περίεργο, ανεξήγητο, μοναδικό συνοδεύει αυτή την ομάδα. Και την οδηγεί σε νίκες όπως αυτή που πέτυχε απέναντι στην παρέα του Λάκοβιτς.

«Καλώς ήρθατε στο Βελιγράδι», φώναζαν πέρυσι οι συνάδελφοι που κάνουν το σπικάζ των αγώνων της, τι να πούμε εμείς τώρα κατόπιν εορτής; «Καλώς ήρθατε στο Τόκιο»; Οχι, στη Μαδρίτη βρισκόμαστε, στον τρίτο σταθμό αυτής της «μαγικής» πορείας που ξεκίνησε το 2005 στα σερβικά γήπεδα. Και η οποία, χωρίς να έχει ακόμα ολοκληρωθεί, μπορεί να θεωρηθεί το ίδιο «μαγική» με τις προηγούμενες.

Ειλικρινά, δεν με νοιάζει αν θα καταφέρει σήμερα η Εθνική μας να αντέξει απέναντι στο απόλυτο φαβορί της διοργάνωσης, την Ισπανία. Αυτή η ομάδα υπερασπίστηκε ήδη τον τίτλο της και τη φήμη της με ό,τι κατάφερε χθες. Βρίσκεται στα ημιτελικά, ψάχνει μία νίκη σε δύο παιχνίδια για να φύγει με μετάλλιο και μαζί την πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και είμαι σίγουρος ότι θα την πετύχει. Ισως σήμερα απέναντι στην Ισπανία, αν όχι σήμερα, σίγουρα την Κυριακή στον μικρό τελικό. Οποιος από τις Ρωσία ή Λιθουανία κι αν είναι ο αντίπαλος!

Οι δύο τελευταίες δεν βρίσκονται ακόμα στο κάδρο, η Ισπανία είναι ο αντίπαλος. Οχι τόσο διαφορετικός απ' αυτόν που βρήκαμε πριν από λίγες μέρες και πετάξαμε λευκή πετσέτα. Η Εθνική μας είναι πλέον διαφορετική. Κάτι μου λέει ότι αυτή τη φορά θα την κοιτάξει στα μάτια, θα την κάνει να φοβηθεί, θα της χαλάσει τα πρόωρα «όλε» στην εξέδρα και το σόου τάιμ στο παρκέ. Δεν ξέρω αν θα τη νικήσει, αλλά σίγουρα δεν θα την αφήσει να αναπνεύσει.

Χθες οι οικοδεσπότες είδαν με ποιον τρόπο μία αγχωμένη και χωρίς ρυθμό ομάδα, μπορεί να γυρίσει ένα παιχνίδι στο οποίο χάνει με 16 πόντους (6.40 πριν από τη λήξη) και με 9 μόλις 100 δευτερόλεπτα πριν από την εκπνοή! Πώς μία ομάδα η οποία στην επική αντεπίθεση των τελευταίων τεσσάρων λεπτών μπαίνει με 3/15 τρίποντα, πετυχαίνει τα δύο μακρινά σουτ που χρειάζεται για να φτάσει τον αντίπαλο. Τι άμυνα παίζει στο τελευταίο πεντάλεπτο κι από τα σερί ελεύθερα τρίποντα και λέι απ που δέχεται στα «μετόπισθεν», φορτώνεται με μόλις 4 πόντους σε αυτό το διάστημα. Πώς φτάνει στο 21-4 με οδηγό τον «άοσμο» -για τα δικά του στάνταρτ- Παπαλουκά ενός ολόκληρου τουρνουά, να πετυχαίνει 9 πόντους σε αυτό το διάστημα!

Εχω την αίσθηση ότι από χθες οι Ισπανοί είναι αυτοί που πρέπει να φοβούνται. Οχι τη συνολική εικόνα της ομάδας μας, αλλά αυτή τη μεταφυσική αύρα που τη συνοδεύει. Πιστεύω ότι αν η Ελλάδα εμφανίσει τα στοιχεία της επικής αντεπίθεσης, όχι για 5-6 λεπτά, αλλά για ένα τουλάχιστον ημίχρονο, οι Ιβηρες θα περάσουν δύσκολες ώρες.

Μία νίκη που παραπέμπει σε εποχές '86 και στον αξέχαστο ημιτελικό Σοβιετικής Ενωσης - Γιουγκοσλαβίας. Δεν το αναφέρουμε για αρχειακούς λόγους αυτό το ματς (χθες μάλιστα κάποιοι έψαχναν μήπως αυτή η ανατροπή συνιστά νέο... παγκόσμιο ρεκόρ), αλλά για να αντιπαραβάλλουμε εκείνη την ομάδα με τη σημερινή Εθνική μας. Και να συμφωνήσουμε ότι τέτοια αίσθηση υπεροχής απέναντι σε οποιοδήποτε αντίπαλο, τέτοια αυτοπεποίθηση, έχουν να εμφανιστούν σε μία εθνική ομάδα από εκείνα τα χρόνια. Δύο δεκαετίες πίσω...