Μία νέα μέρα ανατέλλει από Δευτέρα στην Ελλάδα(Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Διάβαζα το άρθρο του Γιώργου Γαβριλάκη για τους bloggers, που στο τέλος του προλόγου κλείνει με το αιώνιο και αναπάντητο ερώτημα όπως το αναφέρει: "Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας;". Ελπίζω ο Γαβριλάκης να τους έχει τους κόσμους σαν τις τσάντες της fendi για να διαλέγει και, αν τους έχει, ας μου κρατήσει ένα βεραμάν με πουά, να φέρω το επόμενο

Αλλά το προηγούμενο το έφερα σε αυτόν και αν έχει πρόβλημα tough luck, ας προσπαθήσει να τον κάνει καλύτερο. Εγώ δεν νιώθω καμία ιδιαίτερη υποχρέωση, περιλαμβανομένης και της Αναστασίας, να τον κάνω για κανένα. Στο φινάλε ο Γκράουτσο Μαρξ πριν από 70 χρόνια είπε: «Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να κάνω κάτι για τις μελλοντικές γενιές. Αυτές τι έχουν κάνει για μένα;». Και αν κάποιος σκέφτεται να το κάνει για να τον μνημονεύουν, καλά υπάρχει και ο Νίκος Αναστόπουλος που, όταν του είπαν γιατί θάβει τους συναδέλφους του προπονητές, είχε απαντήσει: «Γιατί αυτοί έχουν πει ποτέ καλή κουβέντα για εμένα;». Εχετε ακούσει κάποιον σήμερα να λέει καλή κουβέντα για τη γενιά του Τρικούπη; Είτε κάνουμε κάτι καλό είτε τις έχουμε γραμμένες τις μελλοντικές γενιές, αυτές σίγουρα θα μας έχουν γραμμένους και δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο ο Γαβριλάκης κάθεται και σκοτίζεται. Ακόμα περισσότερο σε ένα κείμενο για τους bloggers, που σαν έννοια πρέπει να είναι η μεγαλύτερη μαλακία από τότε που διάβασα το πρώτο λεύκωμα με ποιηματάκια ποιότητας τύπου «Ανάμνηση φιλίας, αγάπης αιωνίας».

Είτε γράφεις τις σκέψεις σου σε πέτρα, είτε σε χαρτί, είτε σε site, είτε σε blog, οι σκέψεις παραμένουν ίδιες. Διαβάζω λοιπόν τη σελίδα για τις σκέψεις των bloggers και σκέφτομαι «Τι στο διάολο έχει το πρωτότυπο, το να κάνεις πλάκα στα μεγάλα κόμματα, να κάνεις οπτικοποίηση φράσεων και να μιλάς για τη χαριτωμένη τεμπελιά που σε δέρνει;». Στα τρία από τα blogs που δημοσιεύονταν το ένα είχε σατιρικές παραλλαγές για τις προεκλογικές αφίσες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., το άλλο φωτογραφίες από κομμένα χέρια για να πας να ψηφίσεις στις εκλογές και στο τρίτο μια γκόμενα που έγραφε πόσο χαριτωμένα τεμπελιάζει και βαριέται να περάσει ένα μάθημα στο πανεπιστήμιο. Φοβερά πρωτότυπες σκέψεις. Από την εποχή που στο Δημοτικό σχεδιάζαμε ανθρωπάκια να τρέχουν γύρω από τσαντίρια και γράφαμε στα αγγλικά «Something is running on the gypsy houses» για να πούμε το «Κάτι τρέφει στα γύφτικα» και από τότε που γνώρισα την πρώτη γκόμενα ξέρω ότι, αν πάρεις κάποια αυθεντική αφίσα και την αλλάξεις, μπορεί να έχει πολύ, λίγη ή ελάχιστη πλάκα και ότι όλες οι γκόμενες νομίζουν ότι είναι μοναδικές και ρομαντικά τεμπέλες. «Αχ, πόσο βαριέμαι όταν γυρίζω από τις διακοπές. Το μυαλό μου είναι στη Σαντορίνη. Και πρέπει να διαβάσω, αλλά ας φτιάξω έναν ακόμα καφέ». Δεν υπάρχει γκόμενα, που να μη νομίζει ότι, αν το πει αυτό, δεν είναι μόνο χαριτωμένη αλλά και μοναδική.

Τώρα τι έχει πιάσει την Αριστερά με τους bloggers; Το μόνο που τους έχει πιάσει είναι λιγούρα. Πελατεία θέλουν οι άνθρωποι. Στη συναυλία του Σαββόπουλου κάποια στιγμή ο βάρδος τράβηξε χειρόφρενο για να πει ιστορία. Μιλάει λοιπόν για τη νεολαία, τη σιωπηλή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα για τις πυρκαγιές και για το νέο κίνημα της σημερινής γενιάς, το κίνημα των SMS. Και ότι μπήκε στο internet και είδε πως του τα σούρουν. Με SMS προφανώς. Το ίδιο ισχύει και με την υπόλοιπη Αριστερά. Ασε, σου λέει, να μην την ξαναπατήσουμε όπως στη δεκαετία του '60, όταν οι φοιτητές στην Αμερική διαδήλωναν ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και οι Ελληνες κομουνιστές τούς έλεγαν γιεγιέδες. Ασε να τους έχουμε από κοντά, γιατί, όπως είχε πει ο αυτοκράτορας Βεσπασιανός για τα λεφτά από τις δημόσιες τουαλέτες: «Τα λεφτά δεν έχουν οσμή». Ετσι είναι και με τις ψήφους, άοσμες.
Να γράψω και ένα τελευταίο. Αν αυτοί οι bloggers τα γράφουν τόσο ωραία, γιατί οι Τσοχοχελάκηδες δεν παίρνουν πέντε-δέκα να τους γράφουν σχόλια στην εφημερίδα. Τα κέρατά μου παίρνω από τη «SportDay». Με τα λεφτά που παίρνω παίρνεις τους bloggers από το bloggaport μέχρι το kolobablog. Εγώ αντίρρηση δεν θα φέρω. Ιδιαίτερα με τον kolobablog θα ξέρω ότι κάτι δυνατό θα μείνει πίσω μου.

Αλλά όλα αυτά πάνε και τελείωσαν. Από Δευτέρα μια νέα μέρα ανατέλλει στην Ελλάδα. Μια μέρα γεμάτη bloggers με κυβέρνηση το ΠΕΧΩΔΕ του Ελευθεράτου. Και σε μια τέτοια περίπτωση ελπίζω να διαβάζετε το χάντμπολ στη σελίδα 2, γιατί ο συντάκτης της μπορεί να έχει φτωχό το μυαλό, αλλά αρκετό για να καταλαβαίνει πότε πρέπει να αφήνει τη σκηνή σε αυτό τον όμορφο, έξυπνο κόσμο που πλησιάζει με δρασκελιές.