Απίστευτο και όμως ελληνικό(Sportday / Τόλης Κοτζιάς)

Αυτή η Εθνική δεν έχει ταβάνι. Για τους αντιπάλους είναι πάρα πολύ εκνευριστική. Για μας, όμως, είναι σκέτη απόλαυση. Και ας μας βγάζει την ψυχή. Η «ομάδα των επικών ανατροπών» φάνηκε να κάνει το ακατόρθωτο, πριν από δύο χρόνια, όταν στον ημιτελικό με τη Γαλλία έφερε τα πάνω-κάτω και ουσιαστικά πήρε με αυτή τη νίκη το χρυσό. Χθες, όμως, έδειξε ότι τα ψυχικά της αποθέματα (και όχι μόνο) δεν έχουν τελειωμό. Η συντριβή από τη Σλοβενία και η καταστροφή από τον προδιαγραφόμενο αποκλεισμό από τους «4» ήταν κοντά όσο ποτέ. Δεν ήταν μόνο η διαφορά των 16 πόντων, με την οποία οι αντίπαλοί μας προηγήθηκαν 5 λεπτά πριν από το φινάλε, που μας έκανε να βλέπουμε τραγικό φινάλε. Ηταν κυρίως η εμφάνισή μας, που ήταν απογοητευτική όσο ίσως ποτέ. Στην άμυνα τα πράγματα δεν ήταν τόσο άσχημα. Στην επίθεση, όμως, ήταν άστα να πάνε. Εμοιαζαν πολλές φορές οι διεθνείς μας να παίζουν τα μήλα! Τόσο καλά δηλαδή.

Να, όμως, που για μία ακόμα φορά αποδείχθηκε ότι τα ματς τελειώνουν με την κόρνα της γραμματείας. Πιο τρανή απόδειξη από το χθεσινό ματς δεν υπάρχει. Στο τελευταίο πεντάλεπτο, όταν η μπάλα έκαιγε, οι Σλοβένοι την πέταγαν στον... γάμο του Καραγκιόζη. Ή κάπως έτσι. Οχι, βέβαια, ότι έγινε αυτό από μόνο του. Οι διεθνείς μας ήταν οι «υπεύθυνοι».

Είχαν ψυχή, πίεσαν και στην ολική ανατροπή έπαιξαν ρόλο και οι δύο πολύ καλές αλλαγές, που έκανε ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Εβαλε τους φρέσκους Ζήση και Βασιλόπουλο, που έβγαλαν τα συκώτια των κουρασμένων Σλοβένων γκαρντ, τους υποχρέωσαν σε λάθη. Συν τοις άλλοις έδωσαν επιθετικές βοήθειες. Κυρίως ο Ζήσης, αλλά εκείνος που επισφράγισε τον θρίαμβο, εκείνος, στον οποίο οφείλονται τα μέγιστα για την τεράστια νίκη, δεν ήταν κανένας από τους δύο. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς θυμήθηκε τον σπουδαίο του εαυτό και έκανε τα πάντα στο τέλος, ώστε η ομάδα μας να φθάσει στον παράδεισο.

Το τρίποντό του, που έκανε το 62-58, το κλέψιμο στην επόμενη φάση και το νικητήριο καλάθι ήταν η κορωνίδα των επιτευγμάτων του 30χρονου σταρ, που επέτρεψε στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να μην εγκαταλείψει το παρκέ με κατεβασμένο το κεφάλι.

Το τουρνουά, όμως, δεν τελείωσε. Σήμερα υπάρχει το ματς με την Ισπανία. Μπορούμε να πάμε παραπάνω; Μπορούμε να ρίξουμε στο καναβάτσο έναν αντίπαλο, που στις δύο τελευταίες μας αναμετρήσεις μας έχει κάνει πλάκα; Ολα είναι πιθανά, αλλά στο σημερινό ματς πέρα από καρδιά, χρειάζεται και ποιοτικό μπάσκετ. Που έως τώρα τουλάχιστον έχουμε δείξει ότι δεν μπορούμε να το εμφανίσουμε.