Ο χρόνος, ο καλύτερος φίλος του Γερμανού (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Οι ομάδες των συλλόγων της χώρας, με τις όποιες μεταξύ τους αποστάσεις κλάσης, εκείνο που απεικονίζουν είναι η τρέχουσα πραγματικότητα. Η Εθνική της χώρας παραμένει σταθερή στο να είναι η μοναδική ομάδα που υπερβαίνει αυτή την πραγματικότητα. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν αντιστοιχεί, του πάει (πάρα) πολύ, να διαθέτει τέτοιο «αντιπροσωπευτικό» συγκρότημα.

Γενικώς, ισχύει (και τα λέει όλα) η «μία και καλή» κουβέντα που είχε βρει να απευθύνει στον ομοσπονδιακό τεχνικό, ένα πρωί στο προπονητήριο του Αγίου Κοσμά, όπου τον επισκέφθηκε για να κάνουν κοινή φωτογράφηση, ο Παναγιώτης Γιαννάκης: «Κόουτς, σ' ευχαριστώ για όσα έχεις κάνει στην πατρίδα μου». Τελεία.

Η επιτυχία ενδέχεται να συμβεί. Η αποτυχία, αμέσως μετά την (ύψιστη) επιτυχία, είναι «στο πρόγραμμα». Η επιστροφή εκ νέου, μετά την αποτυχία, στον δρόμο της επιτυχίας «δείχνει». Δείχνει ομάδα. Με λογική συνέχειας. Και πειστικότητα στον χρόνο. Κόουτς, σ' ευχαριστώ. Για τον εδραιωμένο χαρακτήρα της Εθνικής της πατρίδας μου.

Ο Οτο Ρεχάγκελ κρίνεται «στην ημέρα». Και απαντά «στον χρόνο». Στην ημέρα, μπορεί να εξυμνηθεί ή να επικριθεί. Ο χρόνος είναι ο πιο ασφαλής σύμμαχος. Ο καλύτερος φίλος του Γερμανού! Διότι στον χρόνο, και μόνο σ' αυτόν, φαίνεται ότι:
• Με δείγμα 71 αγώνων, όχι πέντε και δέκα, οι νίκες είναι άνω του 50%.
• Με δείγμα εξαετίας, η αναρρίχηση στο ranking της ΦΙΦΑ είναι ιλιγγιώδης. Περίπου 50 θέσεις.
• Με δείγμα δύο τρίτων (των προκριματικών του Euro 2008), η Ελλάδα είναι μία απ' τις πέντε πιο αποτελεσματικές ομάδες της διοργάνωσης.

Ο χρόνος είναι, επίσης, ο καλύτερος φίλος των διεθνών. Επαθαν το ατύχημα με την Τουρκία τον Μάρτιο, στη στιγμή. Χρειάστηκαν επτά ματς, τρία πριν και τέσσερα μετά, για να δείξουν περί τίνος, ατυχήματος και μόνον, επρόκειτο. Ενα ανάποδο ματς δεν αργεί. Επτά ματς παίρνουν, απ' τη φύση τους, καιρό. Αυτά τα επτά, απ' το Κισινάου έως το Οσλο, πήραν ακριβώς ένα χρόνο.

Με την Τουρκία, «αποκλειστήκαμε». Με τη Νορβηγία, «προκριθήκαμε». Κι ανάμεσα στα δύο άκρα, η φωνή του προπονητή. Ούτε, τότε, πάθαμε κάτι (ανεπανόρθωτο). Ούτε, τώρα, κερδίσαμε (να το 'χουμε χειροπιαστό) τίποτα. Η Εθνική δεν ήταν δάγκες τον Μάρτιο που έγιναν μάγκες τον Σεπτέμβριο. Αυτά είναι φληναφήματα εκ του αποτελέσματος «στην ημέρα». Στη στιγμή.

Στον χρόνο, η ομάδα είναι αυτή που είναι. Με τα προτερήματά της, με τα ελαττώματά της. Το Οσλο, προχθές, μαρτύρησε και τα μεν και τα δε. Ενα πρώτο ημίχρονο που η ροή (αντί, η Εθνική, να την κοντρολάρει στα μέτρα της) την παρέσυρε στη φουρτούνα της ανοικτής θάλασσας, ένα δεύτερο που ο ελληνικός έλεγχος στα δρώμενα ήταν «παλαιά καλή» Εθνική.

Καταλύτης, στη διαφοροποίηση της εικόνας; Για ακόμη μία φορά, επιτομή της οντότητας, ο Νίκος Λυμπερόπουλος. Το 2004, ο Ζήσης Βρύζας ήταν ο σέντερ φορ που οι διεθνείς λάτρευαν να έχουν συμπαίκτη. Κι ο Βασίλης Τσάρτας, η λύση πολυτελείας για τα δύσκολα. Το 2007, ο Λυμπερόπουλος χρησιμοποιείται στο να κάνει επιλεγμένες εμφανίσεις. Μόνο στα, κάθε φορά, δύσκολα!

Απομένει να ενδώσει ο Οτο Ρεχάγκελ στον πειρασμό να τον δούμε για μια φορά, όχι σαν Τσιάρτα αλλά σαν Βρύζα. Οι διεθνείς, ιδίως οι πίσω, είναι βέβαιο ότι θα τον λατρέψουν...