Με το φτωχό μου μυαλό λέω εγώ (SportDay/ Αντώνης Πανούτσος)

Αντε σήμερα και τρεις έμειναν και από Κυριακή βράδυ είναι για να τα ξεχνάμε αυτά που ξέραμε με τους Αμερικανούς και τις μαλακίες. Από Δευτέρα πρωί οι μισοί θα ντυθούμε Τσεγκεβάρες και οι άλλοι μισοί Ιρακινοί με κελεμπίες. Ετσι, για να καταλάβουμε τι θα πει λευτεριά.
Αντε με τις αμερικανίλες και τις κατσιφλωριές. Επαναστάτες και μαχητές του Αλάχ όλοι μας να ζήσουμε όλα τα ωραία μες στη σκεπαστή, έτσι όπως τα ζούσαν καθημερινά οι Ταλιμπάν και οι Σούνιδες με τους Σιίτες, που σκοτώνονται για τη διαδοχή του Μωάμεθ και ξεδίνουν λιθοβολώντας γκόμενες που κουνήσανε την αχλαδιά ανύπαντρες. Αλλά με τα χρόνια πάω να γίνω σαν τον πατέρα μου. Να λέω: «Πηγαίνετε να μείνετε ένα Σαββατοκύριακο στο Αφγανιστάν και στο Ιρακ και αν στην επιστροφή δεν κόψετε τις σελίδες με το λήμμα στην εγκλυκλοπαίδεια και τις καρφώσετε σε καρφί στον απόπατο, εγώ να γίνω χότζας». Αλλο βέβαια ότι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι δεν έχουν καμία δουλειά να ανακατεύονται στα εσωτερικά των συγκεκριμένων χωρών. Για οποιονδήποτε λόγο. Είτε για να τους φάνε τα πετρέλαια είτε για να τους δώσουν φαΐ. Δικά τους είναι τα πετρέλαια, δικός τους και ο Αλλάχ που έχει για κάθε πιστό του και γιατί να ανακατευόμαστε εμείς με βοήθειες και άλλα αδελφίστικα και να χαλάμε τα σχέδια του μεγαλοδύναμου.
Με τα χρόνια έχω καταλήξει ότι όσο λιγότερο multi culti υπάρχει τόσο το καλύτερο. Ο καθένας κρίνει με την κουλτούρα του και αυτό που μπορεί να είναι μεγαλειώδες για τον έναν, είναι μια παπαριά καμαρωτή για τον άλλον και ο καθένας έχει δικαίωμα να επιβάλλει την κουλτούρα του στον χώρο του. Οπως έτσι σε βρουν να πίνεις Τζόνι στη Σαουδική, καλύτερα είναι να αρχίσεις να τρέχεις γρηγορότερα από τον Τζόνι, έτσι και στην Ελλάδα καταλαβαίνω ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να επιβάλλει το αν και πού θα κάνουμε τζαμιά. «Οταν κάνουν στο Ριάντ την Παναγιά την Παντάνασσα, να κάνουμε και εμείς τζαμί στην Πλάκα», είναι για εμένα μια εντελώς αποδεκτή προσέγγιση, ανεξάρτητα ότι αδιαφορώ και για τον μωαμεθανισμό και τον χριστιανισμό. Αυτά για την ομοιομορφία της κοινωνίας που, όταν είναι πολύ μεγάλη, οδηγεί στον συντηρητισμό, αλλά, όταν δεν υπάρχει, είναι συνταγή για σύγκρουση.
Κάθε κοινωνία αναγνωρίζει την ανάγκη μιας υποτυπώδους ομοιομορφίας, που οδηγεί στην κοινωνική αρμονία, αυτό που οι Ιάπωνες αποκαλούν «Ουά». Ακόμα και ο τρόπος που εκλέγονται οι βουλευτές δείχνει ότι οι δημιουργοί του συστήματος καταλάβαιναν ότι οι πολίτες μιας δημοκρατίας πρέπει να χωρίζονται, έστω γεωγραφικά. Γιατί τα συμφέροντα των Λαρισαίων είναι διαφορετικά από των Δωδεκανησίων και ορισμένες φορές συγκρουόμενα. Και φυσικά η γεωγραφική κοινοβουλευτική διαίρεση πρέπει να αλλάζει, όταν αλλάζει και η πληθυσμιακή σύνθεση των περιοχών. Φτάνουμε λοιπόν στο κοινοβουλευτικό εξάμβλωμα που ονομάζεται Β' Περιφέρεια Αθηνών.
Οταν γεννήθηκα, ολόκληρη η Αττική δεν ήταν ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Σήμερα οι Δυτικές Συνοικίες είναι ένα εκατομμύριο. Οταν γεννήθηκα, στη μισή Β' Αθηνών ζούσαν εργάτες και στην άλλη μισή βοσκοί. Σήμερα η Β' Αθηνών είναι ένα συνονθύλευμα από εργατικές συνοικίες, όπως το Αιγάλεω και το Περιστέρι, από αστικές, όπως η Γλυφάδα, και από μεγαλοαστικές, όπως η Κηφισσιά και η Πολιτεία. Γεωγραφικά, πολιτιστικά και οικονομικά η Β' Αθηνών είναι ένα συνονθύλευμα κάποιων εκατομμυρίων με αντικρουόμενους στόχους. Γιατί, για παράδειγμα, τον κάτοικο της Πολιτείας συμφέρουν οι έμμεσοι φόροι, όπως τα πρόστιμα, τον κάτοικο της Ανθούπολης να συμφέρει να ανεβαίνουν οι άμεσοι, αφού άλλο το 40% των εισοδημάτων του Κόκκαλη και άλλο το δικό του.
Το γράφω επειδή μετά τα ταρατατζούμ της ψήφισης των προστίμων του νέου ΚΟΚ, επιστρέψαμε στα εντός και επί τα αυτά. Το μόνο που κάνουν οι τροχονόμοι είναι να στήνονται σε μπλόκα και να σταματούν μηχανάκια για να κόβουν κλήσεις για κράνη. Και όταν δεν μπορούν να κόψουν, να προσπαθούν να βρουν αιτίες για να κάνουν την είσπραξη. Ακολουθεί παράδειγμα.
Πριν από δέκα μέρες στο τριγωνάκι της νότιας πλευράς του περιφερειακού του Φιλοππάπου δύο αστυφύλακες με μηχανές είχαν στηθεί και σταματούσαν μηχανάκια. Με σταματάει λοιπόν ο ένας, ο μπρατσερός και ο μαγκιόρος. «Κύριε, το κράνος σας...». Δεν τον άφησα να τελειώσει. Το κράνος μου είναι από τα μικρά που στην πιάτσα τα λένε «καπελάκια», αλλά δεν είναι κινεζικό. Το έχω πάρει από τη Γερμανία και έχει περάσει το EC. «Το κράνος είναι γερμανικό με ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Εχει σφραγίδα πίσω...». Ο αστυφύλακας το άκουσε, αλλά δεν του άρεσε. «Αλλά δεν έχει ζελατίνα». «Δεν έχει. Αλλά φοράω αντιανεμικά γυαλιά». «Οχι, δεν είναι αντιανεμικά γυαλιά. Τα αντιανεμικά είναι...». Ο αστυφύλακας έκανε μια κίνηση με τα χέρια να κλείνουν τα μάτια. Δεν θυμόμουν ούτε εγώ τη λέξη. «Εννοείς goggles...», προσπάθησα να βοηθήσω κάνοντας την ίδια κίνηση. «Ναι, εννοώ...». Ο αστυφύλακας δεν είχε τη διάθεση να μπλεχτεί με την προφορά του goggles, αλλά ήταν σαφές ότι εννοούσαμε το ίδιο. Του έδειξα τα γυαλιά που φορούσα. Rayμπανιά τελειωμένη και έκφυλη, με καθρέφτη για να κόβει την αντηλιά και κουρμπαριστά να καλύπτουν το πρόσωπο. «Αυτά είναι καλύτερα». «Ναι, αλλά δεν είναι...». «Γκόουγκλς;», ρώτησα. «Ναι, τέτοια», συμφώνησε ο αστυφύλακας. «Δεν είναι», προσέθεσα μελαγχολικά. Ο αστυφύλακας δεν ήθελε να με αφήσει στη μελαγχολία. «Ευχαριστώ, κύριε. Μπορείτε να πηγαίνετε». «Δεν θα μου κόψετε κλήση για...». «Για τα...». «Ναι για τα...». «Οχι, κύριε, γεια σας». Και ευτυχώς δεν έσκασα 180 ευρώ, αλλά δυστυχώς δεν έχω τώρα την κλήση για τα... Οχι τίποτα άλλο, να τη δείξω στον φίλο μου τον Αρη Σταθάκη για να καταλάβει ότι ένας νόμος δεν μπορεί να ψηφίζεται χωρίς να ληφθούν υπόψη οι άνθρωποι που θα τον εφαρμόσουν. Οταν θέλεις να ψηφίσεις νόμο για τη φυλετική αγνότητα, κοιτάς πρώτα να δεις ποιος θα τον εφαρμόσει. Και αν το σώμα θα είναι τα SS, είσαι μεγαλύτερος ένοχος από αυτούς που τον εφαρμόζουν. Γιατί αυτοί έχουν το όπλο, αλλά εσύ το όπλισες.


Μη χάσουμε
τη λογική μας

Πριν αρχίσει το ματς της Ελλάδας με τη Νορβηγία, τα προγνωστικά ήταν δύο. Αυτοί που προέβλεπαν υπερθέαμα έβλεπαν το ματς να τελειώνει με 1-0, ενώ οι συντηρητικοί το έπαιζαν για 0-0 με ξαφνικές άμυνες. Αν κάποιος πριν αρχίσει το ματς προέβλεπε ότι στο σφύριγμα της λήξης του ημιχρόνου το σκορ θα ήταν 2-2, η επόμενη πρόβλεψή του θα ήταν ότι ο Παπαθεμελής θα γίνει πρωθυπουργός και ο Μπέος διευθυντής στο Μέγαρο. Πολύ πιο λογικές μαντεψιές από το αν είχε προσθέσει ότι τα δύο γκολ της Ελλάδας θα είχαν μπει από τον Σωτήρη Κυργιάκο και ότι το δεύτερο γκολ θα έμπαινε από σουτ των 25 μέτρων ψηλά και στην κλειστή γωνία ενός δίμετρου τερματοφύλακα.
Πριν πυροβολήσουμε τον Χαλκιά για το δεύτερο γκολ των Νορβηγών, ας πούμε και τα ελαφρυντικά. Ο Χαλκιάς δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι το σουτ του Ρίισε γίνεται με φουλ φόλοου απ και το πόδι να δίνει «καλά» φάλτσα στην μπάλα. Το αποτέλεσμα είναι η μπάλα να σηκώνεται για 20 μέτρα και εκεί τα καλά φάλτσα να πιάνουν τις φουλ περιστροφές κατεβάζοντας την μπάλα απότομα. Ο Χαλκιάς, ενώ έχει ξεκινήσει με τα δύο χέρια τεντωμένα για να μπλοκάρει την μπάλα, πανικόβλητος καταλαβαίνει τι συμβαίνει και κατεβάζει τις παλάμες σαν να προσπαθεί να σφαλιαρώσει την μπάλα στο χορτάρι. Τέτοια κίνηση δεν υπάρχει ούτε στα μήλα, πόσω μάλλον σε ένα σουτ που η μπάλα πηγαίνει με 100 χιλιόμετρα την ώρα. Η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα, ο Χαλκιάς μπορεί να έχει για παρηγοριά ότι τέτοιο σουτ έχει να γίνει από το φιλικό της Βραζιλίας με την Αγγλία στο Γουέμπλεϊ, όταν ο Κλέμενς κάγκελο κοίταζε 10 δευτερόλεπτα το δοκάρι του να τρέμει από ανάλογο σουτ του Εντερ, αλλά με κάθε ανάλυση και ιστορική αναφορά ένα γκολ-φάβα παραμένει τέτοιο. Και ο Χαλκιάς, που χθες έκανε λάθη κάτω από τα δοκάρια του, έχει ευθύνη για το γκολ.
Αντίθετα με το πρώτο ημίχρονο που το σκορ δείχνει υπερθέαμα, αλλά τα τέσσερα γκολ ήρθαν από τρεις στημένες φάσεις και ένα περίεργο σουτ, στο δεύτερο ημίχρονο το σκορ δείχνει σούπα, αλλά η ποιότητά του ήταν ανώτερη του πρώτου. Εκτός από το «μπομπόνι» του Λυμπερόπουλου που χτυπάει στο δοκάρι, ο Χαλκιάς βγάζει μια πολύ δύσκολη να υπολογιστεί κεφαλιά του Κάριου, ξανάρχεται στον παλιό κακό εαυτό του όταν κατεβάζει το χέρι του σε κόρνερ του Ρίισε για να χτυπήσει η μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι και όταν προς το τέλος του ματς κάνει ένα βολέ σε πόδια Νορβηγού.
Για τη μετάδοση της φουστανέλας θέλω να πω ότι στον τραυματισμό του Χαλκιά ο μικρός Ρίισε πατάει το πόδι και κάνει σχεδόν τακουνιά για να μη χτυπήσει τον Ελληνα τερματοφύλακα. Εάν αυτό είναι σκληρό παιχνίδι, τι στο διάολο έπρεπε να είχε κάνει ο Νορβηγός; Να χοροπηδάει σαν το λαγουδάκι; Καταλαβαίνω ότι σε ματς εθνικών ομάδων αυτό που βλέπουμε δεν έχει να κάνει με αυτά που ακούμε, αλλά για χάρη της φουστανέλας μη χάσουμε τη λογική μας.