Ενα σπάνιο πείραμα της μοίρας (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τι κάνουν οι πιτσιρικάδες του Νίκου Νιόπλια, οι οποίοι το καλοκαίρι έφτασαν ένα βήμα από το να γίνουν πρωταθλητές Ευρώπης, γιατί είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν παίκτες, αλλά δεν υπάρχουν η υπομονή και η όρεξη των προπονητών να δουλεύουν μαζί τους. Την Κυριακή στο φιλανθρωπικό τουρνουά της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και της Λάρισας ήθελα κυρίως να δω τον Μπουκουβάλα και τον Λαμπρόπουλο. Την ταυτόχρονη παρουσία τους στην ΑΕΛ τη θεωρώ ένα ιδιότυπο πείραμα που σκάρωσε η μοίρα.

O Μιχάλης Μπουκουβάλας και ο Ανδρέας Λαμπρόπουλος δεν συγκαταλέγονταν μεταξύ των σταρ της Εθνικής Νέων. Και οι δύο ήταν αναπληρωματικοί. Στη θέση του Μπουκουβάλα έπαιζε αρχικά ο Μπαρμπούδης και ο Λαμπρόπουλος έπρεπε να βγάλει από την ενδεκάδα κάποιον από τους Μήτρογλου και Νίνη για να γίνει βασικός, πράγμα δύσκολο. Ο Μπουκουβάλας με το τεράστιο τσαγανό του καθιερώθηκε και στην Αυστρία έκανε ένα σπουδαίο τουρνουά. Ο Λαμπρόπουλος είχε μεγάλη συμμετοχή προερχόμενος από τον πάγκο: η κλάση του έβγαζε μάτια. Οι δύο παίκτες είναι γεννημένοι την ίδια χρονιά (το 1988) και έχουν και οι δύο πείρα Γ' Εθνικής. Ο Μπουκουβάλας έπαιξε στον Παναιτωλικό (ίσως λιγότερο από όσο θα ’πρεπε) και ο Λαμπρόπουλος με τη Θύελλα Πατρών ήταν πρωταγωνιστής και σκόρερ.

Χαρακτήρες

Ο Μπουκουβάλας, μαθαίνω, ως χαρακτήρας είναι ο ορισμός του καλού παιδιού. Πειθαρχημένος, ήσυχος, μαζεμένος, παιδί που δεν σηκώνει τη φωνή του και ζει για την προπόνηση. Ο Λαμπρόπουλος είναι άλλο πράγμα. Είναι «δεκάρι» στην ψυχή, γουστάρει το περιττό, έχει άποψη, δύσκολα καλουπώνεται. Εδώ το πείραμα της μοίρας έχει μοναδικό ενδιαφέρον. Οπως κυλάει η ιστορία μοιάζει βέβαιο ότι θα βγει ο Μπουκουβάλας. Είναι αμφίβολο κατά πόσο θα συμβεί το ίδιο με τον Λαμπρόπουλο.

«Μπουκ»

Ο Μπουκουβάλας δεν σου γεμίζει το μάτι. Μοιάζει να έχει λιγότερα κιλά από όσα σηκώνει το σκαρί του, νομίζεις ότι ο αντίπαλος θα τον καταπιεί, αναρωτιέσαι αν τολμάει να παίξει σκληρά. Ολα αυτά προτού ξεκινήσει το ματς, γιατί όταν η μπάλα αρχίσει και τρέχει, αυτού του είδους οι απορίες χάνονται. Ο μικρός είναι τσακαλάκι και η μυϊκή του δύναμη είναι αξιοσημείωτη. Κυρίως παίζει με νεύρο. Στο 45λεπτο που η Λάρισα αγωνίστηκε με την ΑΕΚ, η αναμέτρησή του με τον Μανού ήταν υπέροχη. Ο Μπουκουβάλας αρχικά ταλαιπωρήθηκε, όμως άντεξε. Και στο τέλος, όταν άρχισε και να αναλαμβάνει επιθετικές πρωτοβουλίες, ήταν ο γρήγορος Πορτογάλος αυτός που προβληματιζόταν.

«Λαμπρό»

Ο Λαμπρόπουλος έχει τα ακριβώς αντίθετα στοιχεία. Εχει κορμί αθλητή και παράστημα επιθετικού. Παίζει και τρέχει όρθιος, έχει σπουδαίο κοντρόλ και όταν τον βλέπεις να ζητάει μπάλα, λαχταράς να την πάρει για να διαλύσει τον κόσμο. Αλλά, όπως όλοι οι μπαλαδόροι, κάνει μια ντρίμπλα παραπάνω, δεν δίνει την μπάλα γρήγορα, θέλει κάθε φορά να κάνει κατιτίς που θα τον βοηθήσει να ξεχωρίσει. Είναι μικρός και μπορεί να βελτιωθεί. Αν του δοθούν ο απαραίτητος χρόνος και η πρέπουσα εμπιστοσύνη.

Αρρώστια

Τα τελευταία χρόνια ακούω ότι δεν βγαίνουν Ελληνες παίκτες. Λάθος. Αυτό που έχει χαθεί είναι η επιμονή των προπονητών να δουλεύουν με προικισμένα παιδιά που έχουν τις ιδιορρυθμίες τους. Το ταλέντο σε κάνει να φέρεσαι και λίγο διαφορετικά. Να «φαρμακώνεσαι» και να το δείχνεις όταν δεν ξεκινάς, να έχεις μια παραπάνω απαίτηση από τον προπονητή να σε προσέξει, να νιώθεις ότι αδικείσαι όταν συγκρίνεις τον εαυτό σου με εκείνους που απλώς κρατούν τη θέση τους χωρίς να γνωρίζουν τη μαγεία της Τέχνης του Περιττού. Ολοι σχεδόν οι Ελληνες μπαλαδόροι είχαν τις παραξενιές τους. Ο Δομάζος απαιτούσε να έχει το απόλυτο κουμάντο στα αποδυτήρια -αλίμονο σε όποιον δεν τον άκουγε. Ο Δεληκάρης θεωρούσε την πειθαρχία ένα είδος αρρώστιας. Ο Χατζηπαναγής δεν καλουπώθηκε ποτέ σε συστήματα. Ο Τσιάρτας, όταν κατέβηκε από τη Νάουσα στην ΑΕΚ, ένιωθε εξαιρετικός στα 21 του: ήθελε ηγετικούς ρόλους και δεν γούσταρε να παίζει δεξιά στο πλάι και ας είχε βγει πρώτος σκόρερ έτσι. Η διαφορά τού τότε με αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι τότε οι προπονητές με τους προικισμένους παράξενους ήταν υποχρεωμένοι να ασχοληθούν, επενδύοντας στο ταλέντο τους. Τώρα που σε κάθε ομάδα υπάρχουν δεκαπέντε φτηνοί ξένοι ρολίστες, αυτό γίνεται δύσκολα.

Χάθηκε

Ο Φιλιππάκος είχε παραξενιές, αλλά ήξερε και πολλή μπάλα -χάθηκε γρήγορα. Στον ΠΑΟΚ τώρα προσπαθούν να κερδίσουν τον Χριστοδουλόπουλο -πάλι καλά. Στον Εργοτέλη την ανάγκη για βαθμούς και σοβαρότητα την πλήρωσε ο Κοιλιάρας. Στην Ξάνθη κανείς δεν προσπάθησε να αξιοποιήσει τον Σαϊτιώτη και να τιθασεύσει τον Μπαϊκαρά -ειδικά από τη στιγμή που έφυγε ο Μαντζουράκης. Στον Πανιώνιο παραλίγο να χαθεί ο Γουνδουλάκης και στον Ηρακλή πέρυσι φοβούνταν να δώσουν ευκαιρίες στον Παπαδόπουλο. Ο ίδιος ο Καστίγιο είχε στον Ολυμπιακό ουκ ολίγες δυσκολίες και αν αρνήθηκε να γίνει Ελληνας, είναι γιατί μεγάλωσε μέσα στο παράπονο -για μένα αυτό το παράπονο είναι αδικαιολόγητο, αλλά σημασία έχει πώς ένιωθε ο ίδιος.

Ενσημα

Να με κάψει ο Θεός αν αδικώ τους προπονητές, αλλά μου φαίνεται ότι όσο πιο πολύ ταλέντο έχει ένας παίκτης τόσο πιο δύσκολα τον εμπιστεύονται στην Ελλάδα. Αν μάλιστα αυτός κάνει και λίγο τα δικά του, καταλήγει γρήγορα αναπληρωματικός του κάθε 30άρη γυρολόγου που έρχεται για τα τελευταία ένσημα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν βγαίνουν παίκτες, αλλά ότι δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο αξιοποίησης: πολύ φοβάμαι πως αν ο Τσιάρτας, ο Γκώνιας, ακόμα και ο Καραπιάλης εμφανίζονταν σήμερα, θα γίνονταν αναπληρωματικοί του Σέζαρ, του Φερνάντες, του Κλέιτον.

Ταλέντο

Ο Μπουκουβάλας μπορεί και πρέπει να αναδειχτεί σε χρήσιμο ποδοσφαιριστή, όμως το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου χρειάζεται κυρίως Λαμπρόπουλους. Ο Γιώργος Δώνης ευτυχώς είναι ένας άνθρωπος που το ταλέντο το εκτιμά. Ελπίζει να βρει τον τρόπο να τον βοηθήσει να στρώσει και χαρακτήρα.

Βest seller

Eχουν πάντοτε μεγάλο ενδιαφέρον οι ανακοινώσεις της ΕΠΟ. Σε μία από τις τελευταίες η Ομοσπονδία εκφράζει τη δυσαρέσκειά της για την κυκλοφορία του καλαίσθητου βιβλίου «Κανονισμοί Αγώνων Ποδοσφαίρου» που δόθηκε χθες ως δώρο στους αναγνώστες από τον «Ελεύθερο Τύπο». Η ΕΠΟ με ανακοίνωσή της υπενθυμίζει ότι το δικαίωμα να κυκλοφορεί βιβλία με κανονισμούς ποδοσφαίρου το έχει μόνο αυτή σε αυτή τη χώρα και κανένας άλλος. Ισχυρίζεται μάλιστα στην ανακοίνωση που εξέδωσε ότι μόνο αυτή έχει το δικαίωμα να μεταφράσει (;!) τους κανονισμούς της ΦΙΦA στην Ελλάδα, δικαίωμα που, σημειωτέον, κανείς δεν της στέρησε. Αν η Ομοσπονδία θέλει να το κάνει, καλώς να το κάνει. Αλλά ποιος να βρει χρόνο; Οταν π.χ. ο Ψυχομάνης το Σάββατο έτρεχε στον Βόλο για να κάνει προεκλογικό αγώνα στην Τοπική Ενωση Διαιτητών, πού να βρει χρόνο να ασχοληθεί με τέτοια πράγματα;

Δεν καταλαβαίνω τον λόγο της δυσαρέσκειας της Ομοσπονδίας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε χάρη σε πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Διαιτητών Ποδοσφαίρου και αν περιέχει λάθη στη μετάφραση, θα είχε πλάκα να μας τα επισήμαναν, αφού θα ήταν η απόδειξη ότι οι διαιτητές δεν γνωρίζουν τους κανονισμούς! Αν πάλι το βιβλίο δεν περιέχει λάθη, δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς τους ενόχλησε; Το ότι κάποιες χιλιάδες αναγνώστες μπορεί να μάθουν τους νέους κανονισμούς; Ή ότι δεν τους πλήρωσε η ΟΔΠΕ και ο «Ελεύθερος Τύπος» για να πάρουν τα συγγραφικά δικαιώματα; Και αν, τέλος πάντων, η ΕΠΟ κόπτεται τόσο πολύ για το είδος της ενημέρωσης των Ελλήνων φιλάθλων και φοβάται μήπως η ενημέρωσή τους είναι πλημμελής, γιατί δεν το έβγαζε η ίδια το βιβλίο των κανονισμών, που όντως έλειπε από την ελληνική βιβλιογραφία; Τι είναι δηλαδή προτιμότερο; Να ξέρει ο κόσμος τα βασικά και τα στοιχειώδη ή να μην τα γνωρίζει και να γίνεται της τρελής;
Απορώ τι την έκανε την ΕΠΟ να θυμηθεί τον επιμορφωτικό ρόλο της. Μια Ομοσπονδία που λειτουργεί χωρίς καταστατικό και έχει αποσύρει το καταστατικό της από το Πρωτοδικείο για να το διορθώσει δεν μπορεί να κόπτεται ξαφνικά για ζητήματα κανονισμών: ας ανησυχεί για τους δικούς της! Εκτός και αν το πρόβλημα είναι όντως η μετάφραση. Μπορεί να έχει μάθει πλέον τόσο καλά αγγλικά ο πρόεδρος και να ήθελε να το μεταφράσει ο ίδιος, οπότε σε αυτή την περίπτωση έχει κάθε δίκιο να διαμαρτύρεται, γιατί του έκλεψαν τα δικαιώματα του best seller.