Δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω. Εχω, άλλωστε, για πειστήριο την κασέτα της ραδιοφωνικής μετάδοσης στον SuperΣΠΟΡ FM. Οταν η Κροατία προηγήθηκε με 13 πόντους, μετατρέποντας για λίγο την Εθνική μας σε σκορποχώρι, υποψιάστηκα διασυρμό. Και, ντρέπομαι που το γράφω, σκεφτόμουν ότι ήταν καιρός να αποσύρω την αισιοδοξία και την ψήφο εμπιστοσύνης μου προς την ομάδα. Μου επιτρέπουν τα παιδιά να αναφωνήσω «mea culpa» και να ζητήσω ταπεινά συγχώρεση;
Εγώ που ήμουν και στην Ιαπωνία και στο Βελιγράδι και παντού θα έπρεπε τελευταίος απ' όλους να υποτιμήσω την καρδιά του πρωταθλητή. Τα αβγά της πρωταθλήτριας. Καμιά φορά έχουν και οι Κυρίες από τέτοια.
Στο ξεκίνημα της δ' περιόδου οι 400 Ελληνες που παρακολουθούν από κοντά το Ευρωμπάσκετ βροντοφώναξαν αυτό που εδώ και μέρες τείναμε να λησμονήσουμε: «Να τοι, να τοι, οι πρωταθλητές». Τον τίτλο του 2005 και το μετάλλιο του 2006 δεν τα χάρισε κανένας σε αυτή την ομάδα. Τα κατέκτησε μόνη της, με την ίδια συνταγή που της χάρισε τον χθεσινό θρίαμβο επί της Κροατίας: «Νever say die». Το «τετέλεσται» δέον να ακούγεται μόνο στο 40ό λεπτό. Στο 27', στο 35', στο 38' δεν πανηγύρισε ποτέ κανένας. Εκτός από κάτι αφελείς Γάλλους, Σέρβους, Κροάτες.
Δεν χάρηκα τόσο τη νίκη όσο την καλή απόδοση, την ευψυχία και την αυταπάρνηση. Πανηγύρισα, επίσης, το ξύπνημα των παικτών πάνω στους οποίους είναι καταδικασμένη η Εθνική να στηρίξει την προσπάθειά της. Την τόλμη και τη σιγουριά του Διαμαντίδη. Την κλάση και την προσωπικότητα του Παπαλουκά. Το στέρεο πάτημα και την αποτελεσματικότητα του Παπαδόπουλου. Το καθαρό βλέμμα και την αυτοπεποίθηση του Σπανούλη. Η ομάδα ήταν χθες Εθνική Ελλάδας. Με τα ελαττώματα και τις δύσκολες στιγμές της, αλλά και με τα αναμφισβήτητα προτερήματα που την έφεραν τόσο ψηλά.
«Μη φοβάσαι τίποτα, μια χαρά, μια χαρά θα είμαστε», μου έλεγε αργά χθες το βράδυ ο ήρωας της βραδιάς. Ποιος είπε ότι έμεινε για το τίποτα ο Βασιλάκης 8 μήνες στις ΗΠΑ; Κάθε μέρα στις προπονήσεις των Ρόκετς δοκίμαζε τρίποντα όχι από τα 6,25, αλλά από τα 7,25, όπου βρίσκεται η γραμμή στο ΝΒΑ. Και όταν ήλθε η ώρα να σημαδέψει από 8 μέτρα για το καλάθι της νίκης φορώντας τη φανέλα της αγαπημένης όλων μας ομάδας, ήταν σαν να βρέθηκε ως διά μαγείας στο γυμναστήριο του Χιούστον υπό το βλέμμα του Μακ Γκρέιντι (ο οποίος είναι παρών στη Μαδρίτη). «A three? No problem»! Οπως σας έλεγα και τις προάλλες, το τρία είναι ο τυχερός μας αριθμός.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
