Και μετά μας φταίει το ποδόσφαιρο... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ε, λοιπόν, ο πάγιος –εδώ και χρόνια– παραλληλισμός του ποδοσφαίρου με την πολιτική καταντά άδικος για το άθλημα! Τουλάχιστον όταν μιλάμε για την καθεστωτική πολιτική. Για τους κώδικες –ηθικούς, πολιτικούς, επικοινωνιακούς– των κομμάτων εξουσίας. Εξηγούμαι...

Ομηρικές συζητήσεις μπορούν να γίνουν –κι έχουν γίνει– για το εάν ένας ποδοσφαιριστής που δυστροπεί όταν ο προπονητής του τον αντικαθιστά (ας πούμε Κοβάσεβιτς στη Λεωφόρο) είναι υπέρμετρα εγωιστής. Για το «αν βάζει τον εαυτό του πάνω από την ομάδα», κ.λπ. Κι ας δεχόμαστε άπαντες ότι ο ποδοσφαιρικός εγωισμός συνιστά βασική πρώτη ύλη της επιτυχίας, τουλάχιστον στον πρωταθλητισμό. Τί γίνεται, όμως, στο πεδίο της πολιτικής, εκεί όπου –θεωρητικώς, πάντα– όλα τα κρίνει η «ανιδιοτελής διάθεση προσφοράς» κι όχι η καριέρα, η «ιδεολογία» κι όχι η καρέκλα; Δείτε τι έγινε στο ΠΑΣΟΚ με την υπόθεση Πατουλίδου και έχετε μία απάντηση. Αν δεν αρκεί, ανακαλέστε στη μνήμη σας παλιότερες περιπτώσεις πολιτικών που συνεργάστηκαν με κόμματα τα οποία νωρίτερα στηλίτευαν, μόνο και μόνο για την έδρα. Αλήθεια, τον θυμάστε τον Στέφανο Μάνο;

Η διοίκηση Γούμενου στον ΠΑΟΚ κάποτε χρεώθηκε την απίστευτη ανοησία με το δελτίο του Λουκά κι αυτομάτως έχασε όποιες ικμάδες κύρους διέθετε. Μετατράπηκε σε ορισμό των εννοιών «ανικανότητα» και «άγνοια κανονισμών». Λογικό. Τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και τα οποία κατά κανόνα τσακώνονται για τη διαχειριστική τους δεινότητα και για το κατά πόσο «σέβονται τους θεσμούς» διαθέτουν μια... θαυματουργή ικανότητα: μετατρέπουν σε προπαγανδιστικό όπλο ακόμα και τη «λερωμένη φωλιά» τους!

«Παραπάτησε» το ΠΑΣΟΚ με την υποψηφιότητα της Φώφης Γεννηματά και πασχίζει, ούτε λίγο ούτε πολύ, να θέσει στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης το συγκλονιστικό ερώτημα: οι «έτσι» ή οι «αλλιώς» νομικές επί του θέματος ερμηνείες στέκουν; Εξοχα. Μια κοινωνία που μετρά εκατομμύρια καμένα στρέμματα, «απανθρακωμένους» μισθούς και «πλημμύρες» ακρίβειας καλείται να συγκινηθεί από την πολιτική προσέγγιση του «ο λαός δεν ξεχνά τη σημαίνει Δεξιά – αλληλεγγύη στη Γεννηματά».

Εμ, οι άλλοι; Η Νέα Δημοκρατία εν προκειμένω κραδαίνει χαρούμενα τη σημαία της «νομιμότητας» και των «θεσμών», λες και δεν είναι το κόμμα που ως κυβέρνηση έχει αρνηθεί ετσιθελικά να εφαρμόσει «ενοχλητικές» δικαστικές αποφάσεις. Ας πούμε σε θέματα συμβασιούχων. Τόοοση συνέπεια...

Οιοσδήποτε προπονητής ποδοσφαίρου ρίχνει τα βάρη στον προκάτοχό του, το πολύ πολύ να εξασφαλίσει άλλοθι ορισμένων μηνών. Με τους άλλους τους αθεόφοβους όριο δεν υπάρχει! Αν νομίζετε πως σπάει κάποιο ρεκόρ η εμμονή της Νέας Δημοκρατίας στην... κασέτα, η οποία για όλα ενοχοποιεί «τα ελλείμματα που παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ», μάλλον ξεχάσατε την απίστευτη ατάκα του Κώστα Σημίτη: «Δεν ήταν εύκολο να διορθώσουμε τα πράγματα έως τώρα, αφού η Δεξιά έχει κυβερνήσει αυτόν τον τόπο επί 150 χρόνια»! Ποια «πίστωση χρόνου», εδώ αιτούνται πίστωση... αιώνων.

Μην ανησυχείτε, όμως. Πρωτοτυπεί ο Κ. Καραμανλής όταν, ατενίζοντας 2.280.000 καμμένα στρέμματα δάσους, δηλώνει πως η κυβέρνηση θα γίνει περισσότερο γενναιόδωρη. Τώρα, κατόπιν καταστροφής. Ηταν φειδωλή μέχρι τώρα η κυβέρνηση –εξήγησε ο πρωθυπουργός– επειδή την ανάγκαζε (τι άλλο;) η οικονομική κατάσταση που παρέλαβε. Γι' αυτό προφανώς δεν καλύφθηκαν καν οι 4.000 κενές οργανικές θέσεις πυροσβεστών. Πού έγκειται η πρωτοτυπία; Μέχρι τώρα πολλές κυβερνήσεις, ανά την υφήλιο, έχουν επικαλεστεί μεταφορικά την «καμένη γη» που παρέλαβαν. Η κυβέρνηση Καραμανλή είναι, ίσως, η πρώτη που επικαλείται μεταφορικά «καμένη γη» για να δικαιολογήσει τόση πραγματικά καμένη γη. Ποιος ξέρει, ίσως η πρωτοτυπία αυτή θα επισημαίνεται στο μέλλον στο μάθημα της Πολιτικής Επιστήμης, στο Πανεπιστήμιο που έταξε το ΠΑΣΟΚ στα καμένα της Ολυμπίας. Θα ήταν μια επίδειξη «πολιτικού πολιτισμού», βρε αδελφέ...