Μια ιστορία επικίνδυνα καλών προθέσεων (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στον Αρη, όχι γιατί μου αρέσουν οι μπερδεμένες ιστορίες, αλλά γιατί τα θεωρώ διδακτικά. Τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζω τον Αρη ως ένα μοναδικό διοικητικό πείραμα. Υπάρχουν χώρες στις οποίες οι οπαδοί εκλέγουν διοικήσεις κι έχουν εκ των πραγμάτων παρεμβατικό ρόλο. Πουθενά όμως δεν συμβαίνει η διοίκηση να ασκείται αποκλειστικά από οπαδούς όπως συμβαίνει στον Αρη. Και μόνο για αυτό, το πράγμα χρήζει προσοχής.

H ερώτηση που πρέπει να γίνει στην περίπτωση του Αρη δεν είναι «γιατί έφυγε ο Φερέρ;» αλλά αν ο Αρης μπορεί να δώσει συνέχεια στην περσινή καλή χρονιά του χωρίς αυτόν. Αν ο Φερέρ ήταν υπάλληλος του Αρη θα έλεγα «ναι», αν ο Φερέρ ήταν ιδιοκτήτης του Αρη θα έλεγα «όχι». Ελα όμως που δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Κόντης

Στην πρόσφατη ιστορία του Αρη για μένα το «κλειδί» δεν είναι ούτε ο Λάμπρος Σκόρδας ούτε ο Φερέρ: είναι ο άνθρωπος που έκανε το προξενιό, δηλαδή ο Γιάννης Κόντης. Ο Κόντης από τότε που τον ξέρω (και πάνε πλέον πολλά χρόνια) επεξεργάζεται στο μυαλό του ένα φιλόδοξο σχέδιο: την, ας την πούμε, στρατηγικού χαρακτήρα συνεργασία ενός ελληνικού συλλόγου με ένα μεγάλο γραφείο του εξωτερικού που να ασχολείται γενικώς με το management. O Κόντης πίστευε -όχι τελείως άδικα- ότι η Ελλάδα προσφέρεται για να υπάρξουν εδώ συνεργασίες σαν αυτές που ανθούν στη Λατινική Αμερική ανάμεσα σε ποδοσφαιρικές ομάδες και μάνατζερ που αναλαμβάνουν τα πάντα από τα φυτώρια των συλλόγων έως και τα τηλεοπτικά δικαιώματα των αγώνων ή τα χορηγικά τους προγράμματα. Ο λόγος που το πίστευε αυτό ο Κόντης είναι απλός: στην Ελλάδα απουσιάζουν οι επαγγελματίες παράγοντες που θα μπορούσαν να «χτίσουν» σχέσεις με σημαντικές ομάδες ή γραφεία μάνατζερ του εξωτερικού και δεν υπάρχει και μεγάλη γνώση των εξελίξεων. Για τα τηλεοπτικά είναι μάλλον δύσκολο να βρεθούν περισσότεροι από πέντε-έξι Ελληνες παράγοντες που να σου πουν τι κάνει η «Sport 5» π.χ. ή τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν στο ποδόσφαιρο όταν και τα «ανοιχτά» σήμερα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια θα χρειαστεί να εκπέμψουν από ψηφιακές πλατφόρμες. Ο Κόντης πίστευε και ενδεχομένως πιστεύει ότι η συνεργασία μιας ΠΑΕ με ένα γραφείο από το εξωτερικό που ασχολείται σοβαρά με το management θα μπορούσε να είναι επικερδής και για τους δύο.

Χρήματα

Ο Αρης έμοιαζε ιδανική περίπτωση για να γίνει το πείραμα. Ιδιοκτήτης δεν υπάρχει, και προ διετίας, όταν η ομάδα επέστρεφε από τη Β' Εθνική στην Α', δεν υπήρχαν ούτε χρήματα. Ο Κόντης έφερε στη Θεσσαλονίκη πρώτα τον Ρομπερτίνο Ασίζ, τον αδερφό του Ροναλντίνιο, και στη συνέχεια τον Φερέρ ζητώντας τους να στελεχώσουν με παίκτες τον σύλλογο. Οντως οι δύο μάνατζερ έφεραν στη Θεσσαλονίκη αρκετούς δικούς τους παίκτες με χαμηλά συμβόλαια βοηθώντας τον Αρη να παρουσιαστεί στο πρωτάθλημα με μια καλή ομάδα. Μόνο που σύντομα διαπίστωσαν ότι σοβαρό περιθώριο κέρδους δεν υπήρχε.

Μετοχές

Οταν πέρυσι ο Ασίζ είχε ρωτηθεί αν αυτός ή ο αδερφός του σκοπεύουν να αγοράσουν μετοχές του Αρη, ο Βραζιλιάνος είχε απαντήσει με ένα γλυκό χαμόγελο. Ο άνθρωπος, όπως κάθε ατζέντης, έψαχνε τρόπους για να βγάλει χρήματα κι όχι λόγους για να επενδύσει χρήματα. Ο Ασίζ είδε τον Αρη ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να πλασάρει κάποιους παίκτες που δύσκολα θα έπαιρναν αλλού ευκαιρίες για να δείξουν τα προσόντα τους. Οντως ο Τούτα, ο Τίνγκα, ο Νασιμέντο και οι λοιποί Βραζιλιάνοι κάποιες ευκαιρίες πήραν, δυστυχώς όμως δεν είχαν και πολλά να δείξουν. Κάποιοι από αυτούς βρήκαν ένα νέο συμβόλαιο στην Κύπρο που καλοπληρώνει: δεν είναι και λίγο. Ο Ασίζ αποχώρησε διακριτικά.

Ισπανός

Ο Φερέρ ήταν πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση. Ο Ισπανός είναι φτασμένος μάνατζερ κι εύκολα μπορεί να χτυπήσει την πόρτα της Μπάρτσα για να πάρει τον Κάλβο π.χ. Μόνο που κάπου οι υποσχέσεις του, (συνεπικουρούμενες ίσως και από την αισιοδοξία του Κόντη) άρχισαν να γίνονται υπερβολικές: οι πιθανότητες να βρει η εταιρεία του Φερέρ χορηγούς από το εξωτερικό που θα επένδυαν στον Αρη εκατομμύρια ευρώ ήταν, από όσο καταλαβαίνω, όσες και να ρθει στην Ελλάδα ο Τζιοβάνι ντος Σάντος.

Πορτοφόλι

Κάπου εκεί το πράγμα σκάλωσε. Αν στον Αρη υπήρχε κάποιος με ένα μεγάλο πορτοφόλι έτοιμος να αγοράσει από τον Φερέρ παίκτες, ο ατζέντης θα έβαζε νερό στο κρασί του και δεν θα συμπεριφερόταν ως συνδιοικητής του Αρη όπως έκανε τον τελευταίο καιρό. Αν πάλι ο Φερέρ και η εταιρεία του, η Ονθ, έφερνε στον Αρη 3 εκατομμύρια ευρώ από χορηγούς, ο Σκόρδας θα δήλωνε ότι ο Ολίβα με το γλειφιτζούρι είναι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο. Επειδή δεν συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο, «σκοτωθήκανε».

Ορεξη

Η ερώτηση είναι «τι μπορεί να πάθει ο Αρης τώρα;». Το πρόβλημα νομίζω ότι δεν είναι αν θα φύγει κάποιος παίκτης τον Δεκέμβριο ή αν ξαφνικά οι παίκτες του Φερέρ χάσουν την όρεξή τους για μπάλα, επειδή έφυγε ο ατζέντης τους. Το σοβαρό πρόβλημα είναι αν έχει πάρει στα σοβαρά ο Σκόρδας τις υποσχέσεις της Ονθ και του Φερέρ ότι στο ταμείο του Αρη θα μπουν 3 εκατομμύρια ευρώ κι αν έχει προϋπολογίσει ως εισπράξεις αυτά τα χρήματα. Αν αυτό έχει συμβεί, ο μεγάλος κίνδυνος είναι να βρεθεί ο Αρης με μια καλή ομάδα που δεν μπορεί να συντηρήσει και να πνιγεί κάποια στιγμή από τα χρέη.

Ανάγκη

Πού θέλω να καταλήξω; Οτι αν υπάρχει μια στιγμή που ο Αρης έχει αληθινά ανάγκη τον κόσμο του, είναι τώρα. Για να μη χαθεί ό,τι με κόπο έγινε τα δύο τελευταία χρόνια. Ο κόσμος παραμένει ο ένας και μοναδικός χρηματοδότης και σε αυτόν τον κόσμο ειδικά ο Σκόρδας χρωστάει κάποιες εξηγήσεις.

Τρίτοι

O φίλος (πρώτα) και αναγνώστης (έπειτα) Αντώνης Οικονόμου συμπυκνώνοντας θαυμασμό (για τη Σεβίλλη) και απορίες (για την εξέδρα) μου έστειλε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) την εξής επιστολή: «Υπάρχουν στιγμές που μακριά από ψευδαισθήσεις, φανατισμούς και (μη) αναμενόμενα θαύματα έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην παραίτηση από το κυρίως θέ(α)μα και στη θλίψη. Αυτή η παράξενη εικόνα, αυτός ο μακρόσυρτος ήχος, αυτή η αίσθηση του “αλλού” που είδαμε ή απολαύσαμε χθες στο ΟΑΚΑ αναρωτιέμαι σε τι απ' όλα μπορεί να παραπέμπει. Στη συμπάθεια τάχα του αδύνατου; Στην αποστροφή και τον στρουθοκαμηλισμό; Στη μαγεία της ήττας; Στον εγκλεισμό στον μικρόκοσμό μας; Στην απλή αναμονή μιας “καλύτερης” μέρας σε άλλο (χαμηλότερο) επίπεδο; Στην αδυναμία μας -αποστασιοποιούμενοι από τα τεκταινόμενα εμείς οι τρίτοι- να χαρούμε την ομορφιά που μας προσφέρουν απλόχερα οι άλλοι; Στην ανάγκη με μια κίνηση παραπλάνησης να μεταφέρουμε το κέντρο της προσοχής σε μας;

Κάτι σαν ψυχοτρόπο χάπι σού προσφέρεται τότε το άνευ λόγου και αιτίας ελληνικό τζέρτζελο (πανηγύρι κατά την “επίσημη” εκδοχή) για να ξεχαστείς και να μεθύσεις. Για να φύγεις.

Η αλήθεια είναι ότι η ΑΕΚ αντίθετα από τους δύο “αιωνίους” είναι μια άλλη ιστορία, ένας άλλος χώρος, μια άλλη επιλογή πολύ πιο κοντά ίσως σε μια “απελευθερωτική” ιδεολογία διαφορετική από την “κόκκινη” και την “πράσινη”. Η αλήθεια είναι ότι από τον πάτο του βαρελιού τσαλαβουτώντας μέσα στα κατακάθια μπορείς κατά παράξενο τρόπο να δεις λίγο πιο καθαρά. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η τελευταία τριετία της ανάκαμψης, της ανοχής και της επιείκειας για την αποτυχία λειτούργησε λυτρωτικά για πρόεδρο, προπονητές, παίκτες και οπαδούς. Ενδεχομένως εν τέλει και για (εμάς) τους “εκτός”.

Οταν όμως προσπαθήσει κανείς να ξαναγυρίσει στο κυρίως θέμα τα πράματα σκληραίνουν, γίνονται πιο απαιτητικά και αποζητούν έναν ελάχιστο έστω εξορθολογισμό. Κι όσο συχνότερα συμβαίνει αυτό τόσο οι διαφυγές λιγοστεύουν. Κι οι γιορτές αναστέλλονται. Τότε πρέπει να απαντήσεις αν θα συνεχίσεις τους χορούς ή θα δουλέψεις.

Οπως και να έχει το πράγμα, σε ευχαριστούμε, Σεβίλλη, για το υπέροχο ποδοσφαιρικό μάθημα και για ό,τι από αυτό προέκυψε έστω και ως “εικόνα στιγμής”!