«Μπούσουλας» η αγωνιστική... αποκοτιά; Πού ακριβώς; (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Φανταστείτε έναν πυγμάχο που ανεβαίνει στο ρινγκ για να αντιμετωπίσει τον ασυγκρίτως ισχυρότερο αντίπαλό του. Ο αγώνας αρχίζει. Ο «μποξέρ Δαβίδ» ορμά στον «Γολιάθ» και τον στριμώχνει για λίγο στα σχοινιά. Δίχως καν να αμύνεται. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του, γρήγορα ο «Δαβίδ» βγαίνει νοκ άουτ. Μετά το τέλος της αναμέτρησης, δηλώνει: «Χαίρομαι, διότι στα πρώτα σαράντα πέντε δευτερόλεπτα διάβαζα την ανησυχία στα μάτια του». Στέκει;

Εξαρτάται από την οπτική μας (ή οπτική του) γωνία. Λόγους για να νιώθεις κάποια ηθική ικανοποίηση πάντα βρίσκεις –αρκεί να μην έχεις απολέσει την αγωνιστικότητά σου. Να, ας πούμε, ορισμένοι φίλοι του Ολυμπιακού έχουν φυλάξει στο συρτάρι τους τη φωτογραφία που πιστοποιεί ότι η ομάδα μπάσκετ των «ερυθρολεύκων» είχε «πάρει κεφάλι» στο σκορ στην αρχή του παιχνιδιού με τους Σικάγο Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν. Κατ’ αναλογία οι φίλοι της ΑΕΚ θα θυμούνται στο μέλλον την τόλμη και τη –χορταστική, επιθετικά– εικόνα που επέδειξε η ομάδα τους στο πρώτο ημίωρο της αναμέτρησης με τη Σεβίλλη.

Η άλλη οπτική γωνία αφορά την ψυχρή ανάλυση. Μπορεί, άραγε, το πρώτο ημίωρο του αγώνα του ΟΑΚΑ να χρησιμεύσει ως αγωνιστική πυξίδα ή και βαρόμετρο των δυνατοτήτων της ΑΕΚ; Επιμέρους συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν, όχι όμως και να αναιρεθεί η πραγματικότητα: στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα η «Ενωση» «έλαμψε» επιθετικά, διότι «εξαφανίσθηκε» ανασταλτικά. Ράμος και Μπούρμπος μπροστά, ελάχιστα κρίσιμα «κοψίματα» στη μεσαία γραμμή, αναπόφευκτο το αντίτιμο: σχεδόν κάθε επίθεση της Σεβίλλης ανέδυε άρωμα ευκαιρίας. Το ερώτημα είναι: αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση τούτη η αγωνιστική συμπεριφορά; Κι αν ναι, απέναντι σε αντιπάλους πόσων «κυβικών» και ποιων, ακριβώς, αγωνιστικών χαρακτηριστικών; Στην Ελλάδα; Στην Ευρώπη;

Οι απαντήσεις πιθανότατα να βρίσκονται ήδη στον νου του Φερέρ. Στον νου του γράφοντος, πάντως, «στριφογυρίζει» η απορία: γιατί ο προπονητής της ΑΕΚ επέλεξε τον δρόμο της αγωνιστικής «αποκοτιάς», η οποία θα μπορούσε να έχει ως κατάληξη μια πραγματική νίλα, από αυτές που μνημονεύονται επί δεκαετίες; Για να «εκπαιδεύσει» την ομάδα εν όψει ευρωπαϊκών υποχρεώσεων και μαχών με αντιπάλους υποδεέστερους της Σεβίλλης; Για να «εμπεδώσει» η ΑΕΚ την επιθυμητή αγωνιστική φυσιογνωμία της εν Ελλάδι;

Η πρώτη εκδοχή θαρρώ πως διατηρεί σε μεγάλο βαθμό το στοιχείο της «αποκοτιάς»: από το «παίζω μπάλα» μέχρι το «δεν αμύνομαι» η απόσταση είναι τόσο μεγάλη, ώστε να χωρέσει οδυνηρά τραύματα. Δεν είναι απαραίτητο να διαθέτουν την κλάση Σεβίλλης όσοι θα (απειλήσουν να) τα προκαλέσουν, ακριβώς όπως δεν χρειάζεται να μοιάζει με τον Τάισον εκείνος που θα αξιοποιούσε το στυλ του πυγμάχου «μας». Η δεύτερη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία η ΑΕΚ «εκπαιδεύεται ελληνικά», παραπέμπει σε μαθητή που γράφει στις εξετάσεις «εκτός θέματος». Κάτι που συμβαίνει μεν, ενίοτε, με μαθητές, αλλά όχι με δασκάλους –για να θυμηθούμε το προσωνύμιο του Φερέρ.

Κάποιοι λένε ότι η ΑΕΚ, έτσι όπως έχει συγκροτηθεί, δύσκολα θα παίξει ποδόσφαιρο διαφορετικό από αυτό που είδαμε το βράδυ της Δευτέρας. Οτι δεν το έχει στις αγωνιστικές της προδιαγραφές, στο αίμα της. Ισως. Μέγα ζητούμενο, όμως, των φιλόδοξων ομάδων είναι να μπορούν, ενίοτε, να κάνουν «μεταγγίσεις» διαφορετικού τύπου «αίματος»! Οσο και όταν πρέπει. Εάν ο ΠΑΟ του «επιστημονικού» κι ανεκτίμητου στις ευρωπαϊκές μάχες «τσούκου τσούκου μπολ» είχε... κι άλλα στο αγωνιστικό του ρεπερτόριο, μάλλον δεν θα υπέφερε από τέτοια ένδεια εγχώριων τίτλων την τελευταία δεκαετία. Εάν ο «άναρχος» Ολυμπιακός των «σολίστ» είχε κάνει ορισμένες «μεταγγίσεις» ορθολογισμού και αγωνιστικής πειθαρχίας, όλο και κάτι περισσότερο θα είχε πετύχει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στη ζωή είναι κακό να αποδεικνύεσαι μονοδιάστατος, πώς να μην ισχύει το ίδιο και στη «χαρωπή απεικόνισή της», την μπάλα;