Μετά τις δικαιολογίες, ο προβληματισμός (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το καλοκαίρι ο Φερέρ δούλεψε κυρίως με γνώμονα τον προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ακριβώς γιατί δεν περίμενε ότι θα του τύχει η Σεβίλλη και πίστευε ότι η ομάδα του θα έχει πιθανότητες να προκριθεί. Εχω τη βεβαιότητα ότι ο Φερέρ θα αλλάξει κατά τη διάρκεια της χρονιάς πολλές φορές την ΑΕΚ και ότι δεν ζήτησε τυχαία ένα τόσο μεγάλο ρόστερ. Ομως ειλικρινά δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο έπρεπε να χαλάσει την περσινή ομάδα και να προσπαθήσει να τη χτίσει από την αρχή, αντί απλώς να τη δυναμώσει με κάποιες απαραίτητες προσθήκες.

Aς πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ενα καλοκαίρι πριν, ο Φερέρ παρέλαβε από τον Ιλια Ιβιτς και τον Ντέμη Νικολαΐδη ένα ρόστερ της ΑΕΚ αρκετά αξιόλογο. Σούπερ δεν μπορούσες να το πεις, αλλά σίγουρα ήταν καλύτερο από αυτό που είχε στα χέρια του ο Φερνάντο Σάντος τα δύο χρόνια που δούλεψε στην «Ενωση». Στην περσινή ΑΕΚ υπήρχαν παίκτες-ερωτηματικά που δεν βγήκαν (ο Παουτάσο, ο Ουντέζε, ο Ντελίμπασιτς) και υπήρχαν και κάποιοι που για τα μέτρα του ελληνικού πρωταθλήματος αποτελούν σταθερές αξίες (ο Σορεντίνο, ο Τσιρίλο, ο Δέλλας, ο Ζήκος, ο Λυμπερόπουλος). Κυρίως όμως υπήρχαν παίκτες που υπόσχονταν πολλά (ο Παπασταθόπουλος, ο Λαγός, ο Τόζερ, ο Χιτεμάι, ο Πλιάτσικας, ο Κονέ) και άλλοι που έβλεπαν στο πρόσωπο του Ισπανού τον δάσκαλο που θα τους βελτιώσει (ο Καπάνταης, ο Τζιορτζόπουλος, ο Μόρας, ο Καπετάνος κ.ά.). Δεν έλειπαν και οι καλοί επαγγελματίες από τους οποίους μπορούσες να περιμένεις σταθερή προσφορά και βοήθειες, παίκτες όπως ο Μαντούκα, ο Ιβιτς, ο Λάκης, ο Γεωργέας, ο Χιώτης, ο Εμερσον, ο Ζούλιο Σέζαρ. Κάποιοι ευεργετήθηκαν από την παρουσία του Φερέρ (ο Παπασταθόπουλος, ο Πλιάτσικας, ο Τόζερ, ο Χιτεμάι, ο Καπάνταης), κάποιοι άλλοι όχι -αλλά το θέμα δεν είναι τι έκαναν ή τι έπαθαν οι παίκτες που δούλεψαν με τον Ισπανό, αλλά τι αποφάσισε ο Φερέρ έπειτα από ένα χρόνο στην ΑΕΚ παίρνοντας μάλιστα πάνω του την ευθύνη των επιλογών.

Τζόγος

Ο Φερέρ με τις επιλογές που έκανε τζόγαρε επικίνδυνα. Η ΑΕΚ δεν έχει βρει αντικαταστάτες του Σορεντίνο και του Τσιρίλο. Είναι μάλλον κουτό να περιμένει κανείς ότι θα βελτιωθεί ο Μορέτο στα 29 του χρόνια και μολονότι δεν αποκλείεται ο Αλβες να αποδειχτεί ισάξιος (αν όχι καλύτερος) του Τσιρίλο, δεν βλέπω για ποιο λόγο η ΑΕΚ θα πρέπει να πληρώσει το τίμημα της προσαρμογής ενός ποδοσφαιριστή, όταν αυτός έρχεται σε μια θέση που πέρυσι ήταν καλυμμένη! Επίσης δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί έφυγε ο Καπάνταης, όταν δεν είχε βρεθεί κάποιος να παίζει στη θέση του και δεν μου μοιάζει αμυντικός ο Ράμος που είναι ταχύς και μπριόζος, αλλά και μια μεγάλη πηγή κινδύνων γιατί δεν κρατάει τη θέση του. Τέλος, δεν καταλαβαίνω πώς θα λυθεί χωρίς ένα βαρύ φορ ο γρίφος της συνύπαρξης του Λυμπερόπουλου με τον Ριβάλντο.

Απορίες

Στα δύο ματς με τη Σεβίλλη μού δημιουργήθηκαν πιο πολλές απορίες από αισιοδοξία και δεν είμαι από αυτούς που όταν αναφέρονται στην ΑΕΚ βλέπουν το ποτήρι μισό άδειο -κάθε άλλο. Αν η αλλαγή του Αρουαμπαρένα είναι ο φιλότιμος Μπούρμπος, πρέπει ο Αργεντινός να μπει σε γυάλα για να μην ξαναχτυπήσει. Αν όποτε λείπει ο Δέλλας ο Παπασταθόπουλος πρέπει να παίζει για δύο, στην άμυνα υπάρχει πρόβλημα. Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί η ΑΕΚ έπρεπε να χάσει τον Χιώτη για να ποντάρει στον Μορένο και τον Μάχο, γιατί έπρεπε ο Μόρας να αντικατασταθεί από τον Ασκάρατε, γιατί να αποκτηθεί ο Καφές τη στιγμή που υπάρχει ο Τόζερ και γιατί άργησε τόσο να 'ρθει ο Μανού ενώ είχε αποφασιστεί να φύγει ο Λάκης. Παράξενα πράγματα.

Σημάδι

Αν δεν ήταν ο Φερέρ και στη θέση του ήταν κάποιος άλλος, θα 'λεγα ότι έχει χαθεί ο μπούσουλας. Από τα δύο ματς με τη Σεβίλλη η ΑΕΚ δεν αποκόμισε τίποτα. Ούτε καν το απαραίτητο ηθικό. Στη Σεβίλλη στο καλό της πρώτο ημίχρονο έπαιξε όλη πίσω, όταν σκοπός του Φερέρ θα 'πρεπε να είναι να παρουσιάσει μια ομάδα που να μπορεί να παίξει λίγο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας κι εκτός έδρας ώστε να μπορέσει να διεκδικήσει το ελληνικό πρωτάθλημα. Αν για τη συμπεριφορά στο ματς στην Ισπανία μπορεί κάποιος να πει ότι λειτούργησε ένα κάποιο (συντηρητικό) ένστικτο αυτοσυντήρησης, το ματς στο ΟΑΚΑ ήταν ένα άνευ λόγου τακτικό χαρακίρι! Στο καλό διάστημα της ΑΕΚ, το πρώτο μισάωρο, η Σεβίλλη έχει ένα δοκάρι, ένα πέναλτι που δεν της δόθηκε και δύο ευκαιρίες, η μία από ένα παιδαριώδες λάθος του Μορέτο. Κι όμως ο Φερέρ άφησε την ομάδα του απροστάτευτη να γνωρίσει μια συντριβή χωρίς να σκεφτεί ούτε καν να περιορίσει το μέγεθος της ήττας: κακό σημάδι.

Προβληματισμός

Είχα γράψει πέρυσι μετά την ήττα της ΑΕΚ με 1-4 (τυχαία;) από τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ ότι ο Φερέρ μου μοιάζει με στρατηγό που δεν προστατεύει τους στρατιώτες του. Η εικόνα της ΑΕΚ απέναντι στη Σεβίλλη δεν ήταν ούτε αποθαρρυντική ούτε ενθαρρυντική: ήταν μια εικόνα που πρέπει να δημιουργήσει προβληματισμούς. Καλό είναι το παιχνίδι από τα άκρα, αλλά χρειάζεται φορ περιοχής και παίκτες που βγαίνουν από τις δεύτερες γραμμές για να πάρουν τις πάσες του Ράμος, του Μαντούκα, του Σέζαρ. Καλό είναι να ζητείς επιστροφές κι από τον Ριβάλντο, αλλά δεν βλέπω το γιατί πρέπει να τον ξεθεώνεις. Καλό είναι να ανεβάσεις ψηλά τους κεντρικούς αμυντικούς, αλλά αυτό δεν έχει νόημα όταν γυρίζει μόνο ο Παπασταθόπουλος. Ο Φερέρ αντί να μιλάει για το μπάτζετ ας προβληματιστεί. Οχι γιατί η ΑΕΚ αποκλείστηκε από τη Σεβίλλη (θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς), αλλά γιατί στα δύο αυτά ματς έδειξε περισσότερες αδυναμίες από πέρυσι.

Αναρρωτικές

Κανένας στρατιώτης δεν πέθανε ποτέ στη μάχη υπερασπιζόμενος κάποιον άκαρδο στρατηγό. Από ένα στρατηγό που δεν γουστάρεις εύκολα ζητείς αναρρωτικές.

Δίκιο κι άδικο

Eχει δίκιο ο Γιώργος Παράσχος, όταν δηλώνει ότι νιώθει προσβεβλημένος για τη συμπεριφορά τού επίσημου ΠΑΟΚ προς το πρόσωπό του. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης έπρεπε ως πρόεδρος να χειριστεί το «αντίο» με τον πρώην προπονητή του λίγο διαφορετικά. Ομως από όλη αυτή την ιστορία έχω κι εγώ μια απορία που αφορά τον καλό προπονητή: αν όπως δήλωσε μετά το ματς της Ξάνθης αυτό το υλικό δεν τον ικανοποιεί και δεν του δίνει αρκετές λύσεις, γιατί δεν έκανε αυτή τη διαπίστωση μιλώντας με τον πρόεδρο της ομάδας προτού αρχίσει η σεζόν υποβάλλοντας ταυτόχρονα και την παραίτησή του; Είναι έντιμος και καθαρός άνθρωπος ο Παράσχος και για αυτό το επισημαίνω: από έναν άνθρωπο με τη δική του εντιμότητα θα περίμενα λίγο μεγαλύτερο κουράγιο.

Είχα επισημάνει πριν ακόμα αρχίσει το πρωτάθλημα ότι η αποστολή του Παράσχου είναι η δυσκολότερη που έχει αναλάβει προπονητής τα τελευταία χρόνια. Η οικονομική εξυγίανση μιας ΠΑΕ δεν είναι εύκολη υπόθεση κι αυτός που καλείται να τραβήξει κουπί είναι πολύ συχνά -και καμιά φορά άδικα- ο προπονητής. Οταν υπάρχουν τέτοιου είδους λογιστικές ανάγκες και ο κόουτς υποχρεώνεται να δουλέψει με παίκτες που δεν διαλέγει και χρειάζεται να ποντάρει σε πιτσιρικάδες με ταλέντο ή σε μεγάλα παιδιά με φιλότιμο, δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις γιατί απλούστατα δεν περισσεύουν χρήματα για να ικανοποιηθούν. Ο προπονητής σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να σηκώσει τον σταυρό του μαρτυρίου: δεν έπεται ότι αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας. Επειδή ο Γιώργος Παράσχος είναι ένα καλός επαγγελματίας κι ένας κύριος, θα περίμενα αυτούς τους ενδιασμούς του να τους έχει καταθέσει εγκαίρως και σίγουρα όχι έπειτα από μία ήττα στην οποία ένα μερίδιο ευθύνης είχε κι ο ίδιος.

Οι δύσκολες αποστολές δεν είναι για όλους. Κανείς δεν υποχρέωσε τον Παράσχο να σηκώσει τον σταυρό του μαρτυρίου. Σαφώς και ο Ζαγοράκης του χρωστάει ένα τηλέφωνο, αλλά όχι για να του απολογηθεί. Θα έλεγα ότι πρέπει να του κάνει ένα τηλέφωνο για να εξηγηθούν. Ως ντόμπροι και Βορειοελλαδίτες σε αυτά είναι και οι δύο πολύ καλοί.