Το υπέροχο ταξίδι μιας ασυνήθιστης ομάδας (video)

Ο Στέφανος Παναγίδης, γνωστός και ως "Στέφανος από Λετονία" στους ακροατές της εκπομπής ThePlayboys (μία λέξη) μου έστειλε το βίντεο. "Ξέρω πως είναι μεγάλο φίλε και ίσως δεν το δεις ολόκληρο, αλλά αν μπορείς δες τουλάχιστον τα τελευταία λεπτά" ήταν το κείμενο που το συνόδευε και -για να πω την αλήθεια- αυτή λίγο-πολύ ήταν και η πρόθεσή μου.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Πατώντας το play όμως, δεν άργησα να αντιληφθώ πως έμπαινα σε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό -ή έστω παράλληλο- σε σχέση με εκείνον που τα κανάλια προσπαθούν να με πείσουν πως υπάρχει εκεί έξω...

Το όνομα Riga United στους περισσότερους μάλλον δεν λέει τίποτα. Είναι μια ομάδα που δεν συμμετέχει στις κληρώσεις των ευρωπαϊκών κυπέλλων, ούτε τη συναντά κανείς στα κουπόνια του στοιχήματος. Κουβαλά όμως στις πλάτες της μια απίστευτη, ξεχωριστή ιστορία και -όσο κι αν μοιάζει ακραίο κι εξωφρενικό- το αύριο του ανθρώπινου είδους.

Ξεκινώντας από την τρέλα ενός Βρετανού, του Justin Walley, που βρέθηκε στη Ρίγα της Λετονίας στις αρχές του αιώνα ψάχνοντας για δουλειά και αφού τα κατάφερε, ενός τρόπου για να μπορεί να παίζει «κανονικό» ποδόσφαιρο, αυτή η ομάδα εξελίχθηκε σύντομα σε κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πείραμα για τις κοινωνίες του μέλλοντος. Και σε πείσμα εκείνων που προβάλλουν μόνο όσα μας χωρίζουν, δηλαδή τον φανατισμό, τη μισαλλοδοξία και τη ξενοφοβία, σχεδόν σαν από θαύμα, πέτυχε...

Μετά από μια επταετία που η δράση εκείνης της παρέας ανθρώπων που ζούσαν και εργάζονταν στην πρωτεύουσα της χώρας της Βαλτικής περιοριζόταν σε παιχνίδια «5X5», το... πείραμα αναγκαστικά μεγάλωσε κι αγκάλιασε ανθρώπους με διαφορετική θρησκεία, εθνικότητα κουλτούρα, παρελθόν και περιβάλλον. Μετανάστες από περισσότερες από 50 χώρες φόρεσαν τη φανέλα της και την είδαν με περηφάνια να φτάνει στο σημείο να συμμετάσχει το Μάιο του 2013 σε εθνική κατηγορία της Λετονίας, κόντρα στη γραφειοκρατία αλλά και τα στερεότυπα της εποχής.



Ακόμη και τώρα, το αποτέλεσμα στα παιχνίδια της έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Όχι πως γουστάρουν να χάνουν. Άλλωστε το πάθος για τη νίκη είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Με τη μόνη διαφορά πως οι συγκεκριμένοι τύποι από επιλογή προτιμούν να προτάσσουν άλλα στοιχεία που μας καθορίζουν ως είδος. Την αλληλεγγύη, τη συνεργασία, τη σύνθεση και τη χρησιμοποίηση του ποδοσφαίρου ως μέσου που ενώνει τους λαούς και όχι ως ενός ακόμη πεδίου αντιπαράθεσης και φανατισμού. Σε καμία περίπτωση το γήπεδο γι' αυτούς δεν γίνεται μικρογραφία ενός πεδίου μαχών και επίλυσης εθνικών, φυλετικών ή θρησκευτικών διαφορών.

Στο ρόστερ της συναντά κανείς πολίτες που προέρχονται από χώρες που θεωρούνται προαιώνιοι εχθροί, αλλά δεν επιτρέπουν στο αιματοβαμμένο παρελθόν να καθορίσει τη συμπεριφορά τους. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν στέκονται στο χθες, στο ποιος έχει δίκιο ή άδικο, αλλά στο αύριο. Ένα αύριο, που όπως μαρτυρά η Riga United, μας χωρά όλους με μόνη προϋπόθεση το σεβασμό της κουλτούρας του διπλανού και την απομόνωση μόνο εκείνων που είναι «αλλεργικοί» στην ανεκτικότητα και θέλουν να αφανίσουν οτιδήποτε διαφορετικό…

Την περασμένη σεζόν ένας Έλληνας, ένας Τούρκος κι ένας Κύπριος πανηγύρισαν κάθε γκολ που σημείωσε η ομάδα στην παρθενική της συμμετοχή σε εθνικό πρωτάθλημα. Παρηγόρησαν ο ένας τον άλλον στις ήττες και στις άτυχες στιγμές. Ξέρουν καλά τα προβλήματα που κουβαλούν οι λαοί και τα κράτη που εκπροσωπούν. Δεν εθελοτυφλούν, ούτε ξεχνούν. Απλά κάνουν ένα κοινό βήμα μπροστά και δίνουν το παράδειγμα. Ένα παράδειγμα που ο καθένας στο δικό του μικρόκοσμο αν θέλει, μπορεί να το ακολουθήσει…

Το βίντεο που ακολουθεί έχει διάρκεια όσο κι ένα δελτίο ειδήσεων. Αν «σπαταλήσατε» ήδη πέντε λεπτά από το χρόνο σας για να φτάσετε ως εδώ διαβάζοντας, κάντε τον κόπο να το δείτε. Ίσως μάθετε (όπως κι εγώ) περισσότερα από όσα προσπαθούν να σαν μεταδώσουν τα «συστημικά» Μέσα. Αν πάλι δεν έχετε το χρόνο για κάτι τέτοιο, ας δείτε τα τελευταία λεπτά όπως προτείνει ο Στέφανος. Ίσως στο τέλος ως σιωπηρή πλειοψηφία που βρίσκει τη φωνή της, την ενώσετε με εκείνες αυτών των παιδιών και πείτε «Αγαπώ τη Ρίγα Γιουνάιτεντ»…