Ο Θόδωρος Θεοδωρίδης είχε μάθει τόσα χρόνια να απολαμβάνει τη ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, εισπράττοντας μόνο τα οφέλη της ενασχόλησής του με τα διοικητικά του διεθνούς ποδοσφαίρου.
Έχοντας φιλικές σχέσεις με ένα κάρο Έλληνες δημοσιογράφους και έχοντας «εξυπηρετήσει» κατά καιρούς διάφορους Έλληνες παράγοντες, αλλά και ομάδες, σε διάφορα θέματα (από συμβουλές-κατευθύνσεις για το licensing και τις αδειοδοτήσεις, μέχρι εισιτήρια για αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ) ουδείς τολμούσε να προφέρει -ή να γράψει- επί ματαίω το όνομά του.
Διότι την επόμενη μέρα ίσως να χρειαζόταν -ξανά- τη βοήθειά του. Βλέπετε, όλα περνούσαν -και περνάνε- από τα χέρια του «Τεό». Ποιος να ρισκάρει να τον «ακουμπήσει» ή, έστω, να τον ενοχλήσει, όταν γνώριζε ότι αύριο μεθαύριο θα πατούσε πάλι το όνομά του στη λίστα με τις επαφές του κινητού τηλεφώνου του…
Και κάπως έτσι κυλούσε ο βίος του Θεοδωρίδη στην Ελβετία. Ανέφελα, ειδυλλιακά, όμορφα. Όντας άριστος διπλωμάτης και μετρ των δημοσίων σχέσεων, είχε μετατραπεί σε ιερή αγελάδα (και) του ελληνικού ποδοσφαίρου. «Είναι καλό παιδί ο Θόδωρος», «είναι καριερίστας ο Θόδωρος, δεν μπλέκει με τις βρομιές στην Ελλάδα», «θέλει το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου ο Θόδωρος», «βάζει πλάτη ο Θόδωρος όταν τον χρειαζόμαστε», «δεν έχει καμία σχέση με τον πατέρα του ο Θόδωρος», ήταν ατάκες που άκουγε κανείς διαχρονικά για τον Θεοδωρίδη ακόμα και από ορκισμένους εχθρούς των φίλων, των συγγενών και των συνομιλητών του.
Ακούγονταν, βέβαια, διάφορες… κακίες κατά καιρούς. Όπως, για παράδειγμα, ότι φρόντιζε να μένει μακριά ο «ξένος παράγοντας», δηλαδή η FIFA και η UEFA, από το δυσώδες «σύστημα» που λειτουργούσε όλα αυτά τα χρόνια στην ΕΠΟ και στο ελληνικό ποδόσφαιρο ώστε να μπορεί αυτό να δρα ανεξέλεγκτα.
Και πάλι, όμως, οι γκρίνιες και οι διαμαρτυρίες όσων ένιωθαν ότι αδικούνται δεν έφταναν ποτέ στον «Τεό» και περιορίζονταν στους Γκιρτζίκηδες, τους Σαρρήδες, τους Παυσανίες, τους Σπάθες. Μέχρις εκεί. Την πλήρωνε πάντα το σαμάρι και σχεδόν ποτέ ο γάιδαρος.
Λες και η UEFA (του Θεοδωρίδη) δεν γνώριζε τι γίνεται στην ΕΠΟ. Λες και η UEFA (του Θεοδωρίδη) δεν μπορούσε τόσα χρόνια, αν το ήθελε, να καθαρίσει εν μία νυκτί την κατάσταση, επιβάλλοντας τη νομιμότητα, την αξιοπιστία και τη διαφάνεια στη λειτουργία του ελληνικού ποδοσφαίρου…
Ακόμα και το γεγονός ότι ο «Τεό» κουβάλησε πέρυσι τον τότε πρόεδρο της UEFA, Μισέλ Πλατινί, στη Μύκονο με το ιδιωτικό αεροσκάφος ιδιοκτήτη ομάδας, του Βαγγέλη Μαρινάκη, θα μπορούσε να είχε γίνει αντικείμενο αρνητικού σχολιασμού από τους αντιπάλους του Ολυμπιακού, αλλά από τους τότε αντιπάλους του Γάλλου στους κόλπους της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας. Δεν κουνήθηκε φύλλο. Σαν να επρόκειτο για το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
Δεν «ποινικοποιούνται», φυσικά, οι ανθρώπινες σχέσεις. Ο Πλατινί και ο «Τεό» μπορούν να έχουν όποιους φίλους επιθυμούν. Αλλά η επιλογή κοτζάμ προέδρου της UEFA να πετάει για λόγους αναψυχής με τζετ που ανήκει σε πρόεδρο συλλόγου εγείρει προφανώς ηθικής φύσεως ζητήματα. Ωστόσο, και αυτά πέρασαν στο ντούκου.
Είπαμε: Ουδείς έμπαινε μέχρι πρόσφατα στη διαδικασία να αναφερθεί στα έργα και τις ημέρες του 50χρονου, πλέον, «Τεό». Γιατί αργά ή γρήγορα θα έπεφτε στην ανάγκη του. Και η μούγκα στη στρούγκα είχε γίνει κάτι σαν άγραφος νόμος.
Κάπως έτσι, έχοντας εξασφαλίσει την… ησυχία του και κινούμενος αθόρυβα σαν γάτα, ο Θεοδωρίδης έφτασε από τη «Σχολή Μωραΐτη» και την ΕΠΟ στην κορυφή της UEFA. Και από τη θέση του αντιπροέδρου της Επιτροπής Σταδίων της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας στο πόστο του «υπαρχηγού» στην UEFA. Ρόλος που του ανατέθηκε από τον «κολλητό» του (από το 1998) Μισέλ Πλατινί.
Στην ουσία, όμως, ο «Τεό» ήταν σχεδόν πάντα το Νο. 1 επί Μισέλ. Διότι ουδείς άλλος επηρέαζε τον (έκπτωτο πια) πρόεδρο όσο αυτός.
Πρακτικά, λοιπόν, συνδιοικούσαν. Και ας είχε ο «Τεό» τον τίτλο του διευθυντή του τμήματος εθνικών ομοσπονδιών, του αναπληρωτή και, πλέον, μόνιμου γενικού γραμματέα ή του… δημάρχου της Νιόν. Στην πραγματικότητα το μοναδικό που έχει σημασία είναι πως ήταν πάντοτε το δεξί χέρι του Μισέλ. Με ό,τι αυτό συνεπαγόταν (και συνεπάγεται) όσον αφορά την ισχύ του στη διεθνή σκηνή.
Ταυτόχρονα, έγινε «αδελφός» και με τον πρώην συνεργάτη του στην UEFA και μετέπειτα πρόεδρο της FIFA Τζιάνι Ινφαντίνο. Και ο μήνας είχε πάντα… εννιά για το πάλαι ποτέ σημαίνον στέλεχος της -ταπεινής μεν, λατρεμένης δε- ΕΠΟ.
Στην Ευρώπη τον αγαπούσαν (χάρη -και- στον Μισέλ), στην Ελλάδα τον είχαν στα ώπα ώπα (γιατί όλο και κάπου θα τους φαινόταν «χρήσιμος») και η ανέλιξή του στα κορυφαία κλιμάκια του διεθνούς ποδοσφαίρου ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα.
Κάποια πρόσφατα δημοσιεύματα στον αγγλικό Τύπο, στη Sun, στη Mirror, στη Daily Mail, που έθεταν ερωτήματα για τη σχέση του Θεοδωρίδη με τον Ολυμπιακό και τον πρόεδρό του και αναφέρονταν και στις δικαστικές διαδικασίες που «τρέχουν» σχετικά με το ελληνικό ποδόσφαιρο, ενόχλησαν αλλά δεν ανησύχησαν ιδιαίτερα τον «Τεό». Η δύναμή του και η επιρροή του είναι τόσο μεγάλες που τέτοια ρεπορτάζ δεν μπορούν να τον κλονίσουν και να αλλάξουν τις ισορροπίες που τον αφορούν σε UEFA και FIFA.
Αυτό, ωστόσο, που δεν αλλάζει είναι η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι η UEFA του Θεοδωρίδη αρνιόταν πεισματικά να ασχοληθεί με τις καταγγελίες για το ελληνικό ποδόσφαιρο και υποκρινόταν ότι δεν έτρεχε κάστανο. Τι κι αν τα γήπεδα άδειαζαν, τι κι αν τα επεισόδια αυξάνονταν, τι κι αν η αναξιοπιστία γιγαντωνόταν, τι κι αν τα σκάνδαλα έσκαγαν το ένα πίσω από το άλλο, τι κι αν το «προϊόν» απαξιωνόταν και κατέρρεε… Για την UEFA του Θεοδωρίδη δεν έτρεχε κάστανο.
Και, ω του θαύματος, λίγες ημέρες προτού αλλάξει διοίκηση η ΕΠΟ μέσω των εκλογών, εμφανίστηκαν ο «Τεό» και οι αξιότιμοι φίλοι του (Κουτσοκούμνης και σία) να ανατρέψουν τα δεδομένα, να δώσουν χρόνο για ανασύνταξη στο σημερινό «σύστημα» της ΕΠΟ και να επιβάλλουν τη λύση της «επιτροπής εξομάλυνσης».
Τρεις μήνες νωρίτερα, ο Θεοδωρίδης δήλωνε ότι οι ξένοι έχουν κουραστεί με το ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο καλούσε «να λύσει μόνο του τα προβλήματά του». Και τώρα, αντί να το αφήσει να τα λύσει, όπως ζητούσε, μέσω των νόμιμων αρχαιρεσιών του, έρχεται να το… εξομαλύνει ο ίδιος, μεταθέτοντας τις εξελίξεις για το απώτερο μέλλον.
Περίεργες συμπτώσεις. Τόσο περίεργες όσο και οι άθλιες διαιτησίες που έχουν φέτος στην Ευρώπη ο ΠΑΟΚ (κόντρα σε Άγιαξ και Φιορεντίνα) και Παναθηναϊκός (και στα τρία παιχνίδια του στη φάση των ομίλων του Europa League), δηλαδή δύο ομάδες που επιδίωξαν συστηματικά -μαζί με την ΑΕΚ- την ανατροπή του «συστήματος ΕΠΟ».
Τόσο περίεργες όσο και η έκθεση του Σκωτσέζου παρατηρητή του αγώνα Παναθηναϊκός-Άγιαξ που το μόνο που δεν έγραψε ήταν ότι πρέπει να… αποβληθεί δια παντός ο ΠΑΟ από την Ευρώπη, παρότι στο συγκεκριμένο ματς όλα κύλησαν ομαλά.
Τόσο περίεργες όσο και η εξοντωτική ποινή των 3 αγωνιστικών στον Γουακάσο για ένα χτύπημα σε αντίπαλο που, όπως δείχνει το βίντεο, δεν έκανε ποτέ.
Πάντως, αν η «εξομάλυνση» του «Τεό» είναι σαν αυτή που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό, βλέπουμε να οργανώνεται σύντομα στο Σύνταγμα… οικουμενικό συλλαλητήριο υπέρ της επιστροφής Γκιρτζίκη στην ΕΠΟ και της απονομής ισόβιας θέσης στην ΚΕΔ στους Σωμαρακάκη και Νταμπώση.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
