Ως πότε παλικάρια…

Η κατάκτηση του πλεονεκτήματος έδρας στη δυσκολότερη Ευρωλίγκα όλων των εποχών, με τον ηγέτη σου (Σπανούλη) απόντα στο πρώτο τρίτο της διαδρομής, με δύο πολύ σοβαρούς τραυματισμούς στην ίδια θέση (Αγραβάνης, Τιλί) και αρκετά ακόμη μικροπροβλήματα, αλλά και με μπάτζετ από αρκετά ως πολύ μικρότερο από αρκετές ομάδες που βλέπουν την πλάτη σου δεν είναι αμελητέο επίτευγμα. Σε μια διαδρομή 28 αγωνιστικών κάθε ομάδα παίρνει αυτό που αξίζει και ο Ολυμπιακός καπάρωσε θέση στην τετράδα με το σπαθί του. Αυτή όμως είναι η μία πλευρά του νομίσματος…

Η άλλη, η πιο… σκοτεινή, είναι πως οι ερυθρόλευκοι πορεύονται στην κρισιμότερη καμπή της περιόδου δίχως να πείθουν με την εικόνα τους. Και η αιτία μάλλον πρέπει να εντοπιστεί σε ένα μπασκετικό παράδοξο: η ομάδα με τον μακράν του δευτέρου καλύτερο κορμό γηγενών στη διοργάνωση έχει την ίδια ώρα μάλλον τη φτωχότερη προσφορά από τους ξένους της. Στις ομάδες του τοπ επιπέδου της Ευρωλίγκας οι ξένοι είναι αυτοί που έρχονται για να κάνουν τη διαφορά, να πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους ή σπανιότερα να αναδειχθούν σε πολύτιμα στελέχη δίπλα σε κάποια εγχώρια αστέρια. Περιττό να αναφέρουμε τι συμβαίνει σε ΤΣΣΚΑ, Φενέρμπαχτσε, Ρεάλ κλπ. Ο Ολυμπιακός είναι στο άλλο άκρο αντίθετο, καθώς μοιάζει πως δίχως τους Έλληνες θα ήταν μια μετριότατη ομάδα, αφού οι περισσότεροι ξένοι του φαντάζουν κατώτεροι των απαιτήσεων. Δίχως να πληρώνονται αναλόγως…

Τα παιχνίδια με ΤΣΣΚΑ και Εφές αυτή την εβδομάδα αποτελούν απλώς την τελευταία απόδειξη. Ο Σπανούλης οδεύοντας στα 36 του εξακολουθεί να ορίζει σχεδόν όλο το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας, ο Πρίντεζης στα 33 του συνεχίζει να αντέχει στο ξύλο βαρύτερων ψηλών και να τους «χορεύει», ο Παπανικολάου φαίνεται πόσο πολύτιμος είναι τώρα που απουσιάζει, ενώ κόντρα στην ουραγό ο Παπαπέτρου χρησιμοποιώντας περισσότερο το δυναμισμό και λιγότερο το ασταθές σουτ του ήταν καταλυτικός και ο Μάντζαρης μετά από μια περίοδο κρίσης αυτοπεποίθησης φάνηκε να παίρνει τα πάνω του με αρκετές καλές άμυνες, πέντε ασίστ και ένα μεγάλο τρίποντο.

Την ίδια στιγμή, με εξαίρεση και στα δύο ματς τον Μιλουτίνοφ, που όμως όπως σχεδόν κάθε παίκτης των κυβικών του μπορεί να αναδειχθεί ή να εξαφανιστεί σε άμεση συνάρτηση με τη δουλειά των «κοντών» (και όταν ο Σπανούλης είναι σε τέτοια κατάσταση όλα γίνονται πιο εύκολα), οι υπόλοιποι… αγνοούνται. Πέραν του Τιλί, που δικαιολογείται λόγω της μακράς απουσίας του, ο ΜακΛίν παρουσιάζεται πολύ ασταθής, ο Ρόμπερτς έχει περιοριστεί σε 2-3 σποραδικές μεγάλες εμφανίσεις αλλά ως εκεί, ο Στρέλνιεκς δείχνει να ασφυκτιά υπό τη βαριά σκιά του Σπανούλη, ο Τόμπσον κατάφερε σε δυόμισι λεπτά να εξοργίσει τον Σφαιρόπουλο συνεχίζοντας να πετά στα σκουπίδια τις ευκαιρίες, ενώ οι προσθήκες μεσούσης της περιόδου, Γουίλτζερ και Μπράουν, είναι φανερά εκτός κλίματος και συχνά ομάδας.

Περιθώρια παρεμβάσεων στο ρόστερ για την Ευρωλίγκα δεν υπάρχουν πλέον. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος φαίνεται πως έχει αποφασίσει να πορευτεί με όσους του κάνουν τη δουλειά και δεν γκρινιάζουν. Κατά συνέπεια, το rotation έχει περιοριστεί ασφυκτικά κι ενώ πλησιάζει η περίοδος που τα πάντα κρίνονται σε σειρές αγώνων κάθε 2-3 μέρες. Ο εξαιρετικός ελληνικός κορμός του Ολυμπιακού ήταν αρκετός, με την ουσιαστική βοήθεια 2-3 (όχι περισσότερων) ξένων, να τον οδηγήσει στο πλεονέκτημα έδρας. Αρκεί όμως για να τον οδηγήσει στο Final Four ή ακόμη περισσότερο στην κούπα; Ως πότε θα «κουβαλούν» στους ώμους τους την ομάδα τα παλικάρια αυτά; Στα… ζόρικα που έρχονται και θα κρίνουν τη σεζόν ο Ολυμπιακός χρειάζεται βοήθεια από οπουδήποτε μπορεί να βρεθεί. Και οι περισσότεροι ξένοι του δείχνουν ανήμποροι να την προσφέρουν.

Follow @ChristosRobolis