Ο Ντένμον κι ένας Παναθηναϊκός… λιγότερο στην τύχη

Για τον περισσότερο κόσμο η επιλογή του Παναθηναϊκού να αντικαταστήσει τον Μάικ Τζέιμς με τον Μάρκους Ντένμον μοιάζει με «ζαριά». Θεωρούν πως το ρίσκο είναι μεγάλο, καθώς πρόκειται μεν για έναν παίκτη με εξαιρετικά νούμερα τη σεζόν που μας πέρασε, αλλά σε διαφορετικό επίπεδο από εκείνο στο οποίο αγωνίζονται οι «πράσινοι». Και δεν έχουν άδικο…

Ίσως όμως η επιλογή του συγκεκριμένου παίκτη και όλων όσων προσθηκών προηγήθηκαν να αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Ο Τσάβι Πασκουάλ, όπως και κάθε σπουδαίος προπονητής, μισεί να αφήνει πράγματα στην τύχη. Όπου «τύχη», το ένστικτο και τα κέφια συγκεκριμένων παικτών. Ο Καταλανός τεχνικός προτιμά ένα σύνολο που θα είναι του απόλυτου ελέγχου του από ένα τσούρμο παικτών που θα είναι ικανοί για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Έστω κι αν υστερεί/ουν σε ποιότητα…

Ο Ντένμον είναι λιγότερο ταλαντούχος, εκρηκτικός και αθλητικός από τον Μάικ Τζέιμς. Όμως στα μάτια του Πασκουάλ (κι αυτό μένει να επαληθευτεί στην πράξη ή να διαψευστεί) είναι μια πιο σίγουρη λύση. Ένας παίκτης που δεν θα είναι με τα φεγγάρια του, που δεν θα αναγκάζει τον κόσμο να τον αποθεώνει και να τον βρίζει στο ίδιο παιχνίδι ή και την ίδια φάση και που θα λειτουργεί ως κομμάτι του συνόλου κι όχι αναρχοαυτόνομα.

Θα πει κανείς «μα, ο Πασκουάλ πήρε νταμπλ κι έφτασε μια ανάσα από το Final Four με τον τρελο-Τζέιμς και άλλους παίκτες που βασίζουν το παιχνίδι τους στο ένστικτο». Η επιτυχία αυτή, ωστόσο, έγινε κόντρα στη… φύση του Καταλανού προπονητή, που τουλάχιστον στα οκτώ χρόνια του στην Μπαρτσελόνα παρουσίαζε μία ομάδα-επιτομή του συνόλου, που δεν απαγόρευε μεν αλλά χαλιναγωγούσε το ταλέντο των παικτών του και ξεδίπλωνε στο παρκέ ανεξάντλητους (συχνά σε βαθμό… παρεξηγήσεως) αυτοματισμούς. Κι αν πέτυχε στην πρώτη του σεζόν στον Παναθηναϊκό ήταν επειδή προσαρμόστηκε στα χαρακτηριστικά των παικτών που παρέλαβε χωρίς να έχει επιλέξει ο ίδιος και δεν τους υποχρέωσε να απαρνηθούν τη φύση τους. Άλλωστε είναι πιο εύκολο να προσαρμοστεί ο ένας στους πολλούς παρά το αντίστροφο.

Μετά την αποχώρηση του Μάικ Τζέιμς, ο Πασκουάλ δεν θα είχε νόημα να βγει στη γύρα για έναν «κλώνο» του. Πρώτον γιατί μπασκετική κλωνοποίηση δεν υπάρχει, δεύτερον γιατί παίκτες με τέτοιο ταλέντο δεν φυτρώνουν στα δέντρα και τρίτον γιατί κοστίζουν υπερβολικά. Επέλεξε έναν παίκτη λιγότερο «φανταχτερό» αλλά με περισσότερες αγωνιστικές σταθερές.

Ο Ντένμον είναι αρκετά ικανός στο ένας εναντίον ενός, καλός σουτέρ, σταθερός σουτέρ, περισσότερο παίκτης ομάδας και πιο… προσγειωμένος σε όλα του από τον προκάτοχό του. Κι αν η έλλειψη εμπειρίας από top level είναι σίγουρα σημαντική, η δίψα και η πεποίθησή του να αποδείξει πως ανήκει εκεί στην πρώτη μεγάλη ευκαιρία που του δίνεται μπορούν να αποτελέσουν αντιστάθμισμα.

Follow @ChristosRobolis