Οι κάφροι του ποδοσφαίρου ή το ποδόσφαιρο των κάφρων;

Η αλήθεια είναι πως το ποδόσφαιρο στη χώρα μας δεν έχει πολλές ευκαιρίες να βάλει τα καλά του. Με την Εθνική ομάδα να έχει πάρει την κάτω βόλτα και τα ευρωπαϊκά κοστούμια των περισσότερων συλλόγων να μυρίζουν ναφθαλίνη, μένουμε στο εντός των τειχών θέαμα παρακολουθώντας εγκλωβισμένοι και κυρίως αμίλητοι το άθλημα που στην Ελλάδα γίνεται ολοένα και πιο πολύ υπόθεση λίγων. Πολύ λίγων…

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Μια τεράστια ευκαιρία χάθηκε το βράδυ της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ. Να διεκδικήσει το ποδόσφαιρο πίσω στις τάξεις του κάποιους έστω από εκείνους που επί σειρά ετών του έχουν γυρίσει την πλάτη αρνούμενοι να συμμετάσχουν στο πανηγύρι που στήνεται κάθε εβδομάδα στα ελληνικά γήπεδα. Ορισμένους από εκείνους τους «κανονικούς» φιλάθλους που γούσταραν να περνούν τις Κυριακές τους στα τσιμέντα και φεύγοντας να αφήνουν μάρτυρες της παρουσίας τους βουνά από τσόφλια πασατέμπου.

Μια ματιά στους μέσους όρων των εισιτηρίων της Superleague είναι αρκετή για να πει όλη την αλήθεια. Ξέρετε πόσους αφορά αυτό το ποδόσφαιρο, το ελληνικό; Μόλις 28.498 νοματαίους που αποφασίζουν να σκάσουν 20 ευρώ και να το παρακολουθήσουν από κοντά. Αν θέλουμε να το κάνουμε πιο λιανά, 3.444 ανά γήπεδο… Αλήθεια, τι άνθρωποι είναι αυτοί;

Αν αφαιρέσουμε τους «50-100 ανεγκέφαλους», όπως αρεσκόμαστε να τους αποκαλούμε, που τα κάνουν μπάχαλο στην πρώτη ευκαιρία, μας μένουν κάτι παραπάνω από 3.000 τύποι. Προφανώς πρόκειται για αμετανόητους, τρελούς, αρρωστάκια και ρομαντικούς μια άλλης εποχής που αρνούνται να καταθέσουν τα όπλα και παραμένουν πιστοί όχι κατά βάση στο άθλημα, αλλά στην ομάδα της καρδιάς τους.

Σε όποιον χώρο κι αν μπεις, είσαι υποψιασμένος για το τι σόι κόσμο θα βρεις μπροστά σου και τι είδους θέαμα θα παρακολουθήσεις. Άλλο να πας στο Μέγαρο κι άλλο σε σκυλάδικο. Περιμένει κανείς να δει πανέρια με λουλούδια και σαμπάνιες να ανοίγουν στον Ηρώδειο; Όχι βέβαια, τουλάχιστον για την ώρα. Το ίδιο ισχύει και στην μπάλα. Τα δάχτυλά μας είναι πολύ μικρά για να δοκιμάσουμε να κρυφτούμε πίσω τους.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο, έτσι όπως πορεύεται εδώ και χρόνια έχει προκαλέσει αποστροφή στο δυνητικό κοινό του και απευθύνεται σε ολοένα και λιγότερο κόσμο. Σε αυτούς τους 28.498 που για τους δικούς τους λόγους ο καθένας αποτελούν το διαρκώς συρρικνούμενο target group του χώρου.

Μιλάμε για τους κάφρους των γηπέδων, τους τρόπους αντιμετώπισης των φαινομένων βίας και αγνοούμε εντελώς πως όλοι όσοι εμπλεκόμαστε με το σπορ το έχουμε κόψει και ράψει αποκλειστικά στα μέτρα τους, κάνοντάς τους να αισθάνονται στο φυσικό τους χώρο. Οι υπόλοιποι όταν ακούνε για μπάλα νιώθουν σαν Εσκιμώοι μπροστά σε έκθεση για ψυγεία. Το θέμα απλά δεν τους αφορά. Άρα μάλλον στην Ελλάδα θα πρέπει να μιλάμε για το ποδόσφαιρο των κάφρων. Αυτό που δημιουργήσαμε με τα λάθη, τις παραλείψεις και τη σιωπή μας. Ένας φίλος, βαμμένος (κυριολεκτικά όπως μαρτυρά το τατού με το τριφύλλι στο μπράτσο) Παναθηναϊκός, με αποστόμωσε όταν τον ρώτησα τις προάλλες για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. «Σιγά μην πάω! Γιατί να το κάνω; Για να φάω καμιά πέτρα ή να γεμίσω τα πνευμόνια μου με χημείες»; Άδικο είχε;

Πρώτα απαγορεύτηκαν οι μετακινήσεις οπαδών, ακολούθησαν οι αποφάσεις για τη διεξαγωγή αγώνων κεκλεισμένων των θυρών. Και λοιπόν; Χάσαμε εκείνους τους λίγους ξεχασμένους στις κερκίδες οπαδούς και από ό,τι φαίνεται από τις κουβέντες μεταξύ των… θεσμικών, συνεχίζουμε να γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια τους πολλούς που εδώ και χρόνια επιλέγουν τα σαββατοκύριακα να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός του ποδοσφαίρου.

Ας απαγορεύσουν τους παίκτες και τις μπάλες. Πιθανότατα η αγωνία του αν θα ανοίξουν τα ποτιστικά στο χορτάρι ή κάποιο σπρίνκλερ κάνει τα δικά του να αποτελέσει μεγαλύτερο πόλο έλξης από αυτά που βλέπουμε μέσα και πέριξ των γηπέδων. Ίσως να βρεθούν περισσότεροι που θα πλήρωναν για να παρατηρούν το χορτάρι να μεγαλώνει χιλιοστό-χιλιοστό. Ακόμη και αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί πιο συναρπαστικό θέαμα.

Αντίθετα, το ελληνικό ποδόσφαιρο προσφέρει ολοένα και λιγότερες συγκινήσεις και νοιάζει συνεχώς λιγότερο κόσμο. Όσο θα έχει τον ανά εποχή δικό του Χαλίφη και την αυλή του και δυο-τρεις Ιζνογκούντ που προσπαθούν απλά να πάρουν τη θέση του. Όσο θα ανέχεται επαγγελματίες που δεν σέβονται τους συναδέλφους τους και προσπαθούν να κλέψουν σαν θεατρίνοι στην πρώτη ευκαιρία. Όσο θα χαϊδεύει τα αυτιά των «υπέροχων λαών». Όσο δεν θα στηλιτεύεται η προκλητική συμπεριφορά παραγόντων, τεχνικών ή παικτών. Και φυσικά, όσο ο Τύπος είτε θα παραμένει κάφρικος και οπαδικός (για να τα έχει καλά με τους δικούς του) ή απλά νερόβραστα ισορροπιστής (για να τα ‘χει καλά με όλους), το άθλημα απλά θα μαζεύεται, θα κονταίνει.

Στο τέλος, εκτός από τα κλασικά βραβεία για τους κορυφαίους της χρονιάς, θα δίνουμε και το έπαθλο «Χαϊλάντερ». Στον τελευταίο φίλαθλο -μουσειακό κομμάτι- που θα δίνει δεκάρα τσακιστή και θα κάθεται στην εξέδρα…