Ένας αριθμός που «σημάδεψε» μια ολόκληρη πόλη!

«Δεν πίστεψε κανείς ότι Θα υπάρξει ποτέ ξανά άλλη ομάδα μετά από ό,τι έγινε. Οι άνθρωποι της πόλης θρήνησαν. Συσπειρώθηκαν και αποφάσισαν: Δεν θα τα παρατήσουμε. Θα παίξουμε και πάλι ποδόσφαιρο»...

Ο Λι Σμιθ δεν γεννήθηκε στο Χάντινγκτον. Όμως φοίτησε στο πανεπιστήμιό του. Το Marshall... Και αγωνίστηκε στην ομάδα ποδοσφαίρου του.

Ακόμη και έτσι, κατάλαβε... Ένιωσε... Τι; Αυτό το ειδικό βάρος, την κληρονομιά που κουβαλούν στις πλάτες τους όλοι όσοι έχουν φορέσει το κράνος με το νούμερο «75», από εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου του 1970!



ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ – 14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1970

Έβρεχε. Η ομάδα του Πανεπιστημίου του Μάρσαλ θα επέστρεφε μετά από το παιχνίδι της με το Πανεπιστήμιο της “East Carolina”. Είχε ηττηθεί και κανείς δεν είχε διάθεση. Λογικό... Το μυαλό όλων ήταν κιόλας στο άλλο παιχνίδι που είχαν μπροστά τους. Αυτό με το Οχάιο.



Όμως τα πάντα ήταν λίγο διαφορετικά στην καμπίνα του αεροπλάνου. Ήταν η ήττα; Ή ήταν το γεγονός ότι δεν συνήθιζαν να κάνουν τις μετακινήσεις τους αεροπορικώς. Για τα περισσότερα παιχνίδια τους δεν χρειαζόταν να κάνουν μεγάλα ταξίδια. Ίσως και τώρα να μπορούσαν να το έχουν αποφύγει. Να είχαν επιβιβαστεί στο πούλμαν. «Τουλάχιστον τώρα με το αεροπλάνο θα φτάσουμε νωρίτερα», θα μπορούσαν να έχουν σκεφτεί.

Το αεροπλάνο πλησίασε στο αεροδρόμιο. Πήρε το «ΟΚ» από τον πύργο ελέγχου για να προσγειωθεί και ο πιλότος άρχισε την σχετική διαδικασία.

Η εντολή ήταν ξεκάθαρη. Στις 19:34 οι ελεγκτές της εναέριας κυκλοφορίας ζήτησαν από τον πιλότο να παραμείνει στα 1240 πόδια τονίζοντας ότι χρειάζεται προσοχή γιατί η βροχή είχε δυναμώσει. Για έναν λόγο όμως που παραμένει ακόμη και σήμερα άγνωστος το αεροπλάνο συνέχισε για άλλα 300 πόδια την κάθοδο του. Μοιραία.

Η τοποθεσία του αεροδρομίου του “Tri-State” έκρυβε κινδύνους. Ήταν πίσω από έναν μικρό λόφο με ψηλά δέντρα. Τόσο ψηλά που ορθώθηκαν σαν «φράχτης» μπροστά στο αεροπλάνο!



ΤΡΟΜΟΣ! Το αεροπλάνο έπεσε επάνω και γεμάτο φλόγες συνέχισε για λίγο μια τρελή πορεία. «Κανείς δεν θα μπορούσε να επιζήσει από μια τέτοια σύγκρουση», ανέφεραν μετά οι Αρχές.

Δυστυχώς, είχαν δίκιο. 75 άτομα έχασαν τη ζωή τους εκείνο το βράδυ. 37 παίκτες της ομάδας. 8 προπονητές. 25 οπαδοί. Και 5 μέλη του πληρώματος.

Τα κακά μαντάτα έγινε γρήγορα γνωστά. «Ήταν σαν τη δολοφονία του Κένεντι. Για έναν περίεργο λόγο όταν έμαθαν ότι έπεσε ένα αεροπλάνο όλοι κατάλαβαν τι είχε συμβεί», θυμάται ένας κάτοικος.

Ο Τζακ Χάρντιν, δημοσιογράφος τοπικής εφημερίδας ήταν από τους πρώτους που έφτασαν στον τόπο. «Είναι τραγικό αυτό που είδα. Τρομακτικό. Συντρίμμια παντού. Και διαμελισμένα σώματα». Συγγενείς, συμφοιτητές, κάτοικοι της πόλης άρχισαν να συγκεντρώνονται στο πανεπιστήμιο. Αργότερα οι Αρχές επέτρεψαν στις οικογένειες των θυμάτων να επισκεφθούν τον τόπο του δυστυχήματος. Για να βρουν κάποια προσωπικά αντικείμενα, για να τα κρατήσουν. Και το χειρότερο; Για να αναγνωρίσουν τα πτώματα. Όσα τουλάχιστον μπορούσαν να αναγνωριστούν. Έξι από αυτά δεν ήταν δυνατόν να αναγνωριστούν. Έτσι τάφηκαν μαζί.



Η τραγική είδηση του δυστυχήματος έγινε γρήγορα γνωστή. Γρήγορα την έμαθε και ο Ρεντ Ντόουσον. Ήταν ένας εκ των προπονητών που δεν είχαν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για να επιστρέψουν. Αυτός και ο Γκέιλ Πάρκερ. Μετά από συζήτηση με τα υπόλοιπα μέλη του τεχνικού επιτελείου είχαν αποφασίσει να ταξιδέψουν και να συναντήσουν έναν ταλαντούχο παίκτη για να τον πείσουν να έρθει στο πανεπιστήμιο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, στο αυτοκίνητο, από το ραδιόφωνο έμαθε το «κακό».

«Ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου. Έπρεπε να σταματήσω για να συνειδητοποιήσω το τι είχε συμβεί. Δεν μπορούσα να οδηγήσω», εξομολογήθηκε αργότερα.



Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΑΣ ΟΜΑΔΑΣ

Το Χάντινγκτον είχε βυθιστεί στο πένθος. Όλη η πόλη θρηνούσε. Κάποιοι δεν μπορούσαν να σκεφτούν ποτέ ξανά να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο. Δεν ήθελαν να δοθεί συνέχεια.

Με τα συναισθήματα αυτά, το ενδεχόμενο να «παρατηθεί» το ποδοσφαιρικό πρόγραμμα του πανεπιστημίου ήταν πολύ μεγάλο. Τεράστιο.

Όμως υπήρξαν και κάποιοι που είχαν άλλη γνώμη. Που είχαν τη δύναμη να συνεχίσουν και πίστεψαν ότι αυτό πρέπει να γίνει. Για τη μνήμη των θυμάτων. Ο Τζακ Λένγκιελ ήταν ένας από αυτούς. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι έπρεπε να μπει ένα τέλος. Έπρεπε να συνεχίσουν, να παίξουν και πάλι ποδόσφαιρο. Για όσους πέθαναν εκείνο το βράδυ.

Και τα κατάφερε. Έχοντας στο πλευρό του συγγενείς θυμάτων, φοιτητές, κατοίκους και τον Ρεντ Ντόουσον, τα κατάφερε. Έπεισε τον επικεφαλής του πανεπιστήμιου.

Ο Ντόουσον δεν ήθελε να αναλάβει να είναι ο πρώτος προπονητής. Ήθελε όμως να βοηθήσει. Άφησε το πόστο στον Λένγκιελ, αλλά εκείνος ανάλαβε να πείσει κάποιους να φορέσουν και πάλι την εμφάνιση της ομάδας και να αγωνιστούν.

Η αρχή δύσκολη. Στο πρώτο παιχνίδι μετά την συντριβή του αεροπλάνου η ήττα ήταν βαριά. 29-6. Σύντομα όμως τα πράγματα άλλαξαν. Και το Μαρσαλ πήρε την πρώτη του νίκη. Και μάλιστα εντός έδρας. Σε ένα έντονα φορτισμένη ατμόσφαιρα.



Σε εκείνο το παιχνίδι όλοι ένιωσαν περισσότερο από ποτέ, αυτό το βάρος που στις πλάτες τους. Τη βαριά κληρονομιά των 75 νεκρών από το δυστύχημα του 1970. Μια κληρονομιά που βαραίνει ακόμη και τώρα όσους έχουν αγωνιστεί για την ομάδα του πανεπιστημίου. Ένας από αυτούς είναι και ο Λι Σμιθ.

«Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ακόμη και τώρα πονούν, πενθούν θυμούνται κάθε ημέρα στη ζωή τους από ό,τι έγινε εκείνο βράδυ. Από το πρωί που ανοίγουν τα μάτια τους όταν ξυπνήσουν μέχρι και το βράδυ όταν ξαπλώνουν, σκέφτονται ότι έχασαν τον 18χρονο γιό τους! Εμείς σηκώνουμε την κληρονομιά αυτή, για αυτούς. Οφείλουμε το κάνουμε».

Το τραγικό αυτό δυστύχημα αποτέλεσε την έμπνευση για κινηματογράφο. Το 2000 θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ «Marshall University: Ashes to Glory».

Έξι χρόνια αργότερα θα γυριστεί μια ταινία. Τίτλος της; «We are Marshall», με πρωταγωνιστή τον Μάθιου ΜακΚοναχι στο ρόλο του Λένγκιελ και τον Μάθιου Φοξ του “Lost” στο ρόλο του Ντόουσον.





Δ. Καππάτος