Simply… invincible

Μπορεί ομάδα όνειρο να ήταν μόνο μία (άντε το πολύ δύο), ωστόσο οι ΗΠΑ κατέθεσαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας ακόμη μία απόδειξη πως οι αντίπαλοί τους μόνο στα όνειρά τους μπορούν να τους κερδίσουν. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μπορούν κάλλιστα να μετατρέψουν σε εφιάλτη τη βραδιά για όσους έχουν το θράσος να πιστέψουν πως μπορούν να τους κοιτάξουν στα μάτια.

Η ερχόμενη με φόρα Σερβία έκανε το λάθος να πιστέψει πως είναι ικανή για το θαύμα. Όμως αυτή η πίστη ήταν αρκετή για να πορευτεί μαζί της μόνο για… τέσσερα αγωνιστικά λεπτά. Γιατί τότε πολύ απλά οι Αμερικανοί διαπίστωσαν πως έπρεπε να πιστοποιήσουν την ανωτερότητά τους στην πράξη. Και θαρρείς πως σαν παιδιά που τους έθιξαν τον εγωισμό, έβαλαν στα καλάθια τους «πλάβι» και μετέτρεψαν σε παντελώς αδιάφορο έναν αγώνα που πολλοί περίμεναν με αγωνία, αποστομώνοντας όσους βλέποντας το ντεμαράζ της ομάδας του Σάσα Τζόρτζεβιτς έλεγαν ή σκέφτονταν «βρε λες να καταφέρουν και τους Αμερικανούς;».

Πιθανώς η περισσότερο ταλαντούχα Ισπανία να πρόβαλε περισσότερη αντίσταση στην Team USA. Όμως το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο, γιατί οι ΗΠΑ καταδυναστεύουν πλέον το παγκόσμιο μπάσκετ. Το χαστούκι της Εθνικής το 2006 στον ημιτελικό της Σαϊτάμα ήταν τόσο ηχηρό, που αρκεί για να διατηρεί ακόμη και σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, τους Αμερικανούς σε εγρήγορση για να αποδεικνύουν αυτό που όλοι γνωρίζουν: πως είναι έτη φωτός από όλους τους υπόλοιπους.

Μάλλον, δε, η διαφορά αυτή αυξάνεται πλέον ολοένα και περισσότερο. Αν και το χάσμα φαινόταν να γεφυρώνεται ή να εξανεμίζεται την προηγούμενη δεκαετία και οι αποτυχίες των ΗΠΑ το 2002, το 2004 και το 2006 πιστοποιούσαν κάτι τέτοιο, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Λίγο η περισσότερη σοβαρότητα με την οποία αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την εθνική τους ομάδα οι Αμερικανοί, λίγο το γεγονός ότι το μπάσκετ στην Ευρώπη αμερικανοποιήθηκε (με τα αθλητικά προσόντα να παίζουν ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο), λίγο και το ότι στις ΗΠΑ άρχισαν να διαβάζουν καλύτερα το παιχνίδι και να είναι πιο μελετημένοι στα προπονητικά τρικ της Γηραιάς Ηπείρου, δεν ήθελε και πολύ να ανοίξει ξανά η ψαλίδα.

Οι σύγχρονες ομάδες των ΗΠΑ μπορεί να μην προσφέρουν το απίθανο θέαμα εκείνων του 1992 και του 1994, μπορεί οι παίκτες που τις απαρτίζουν να μην πλησιάζουν καν εκείνους τους μύθους, ωστόσο είναι εξίσου πειστικές για την καθολική υπεροχή τους. Αυτό που συνέβη στη διοργάνωση της Ισπανίας με μια δωδεκάδα παικτών που δεν είναι όλοι τους πρώτης διαλογής έπεισε μάλλον και τον τελευταίο δύσπιστο. Ζήτημα είναι εφόσον όλοι οι ΝΒΑερς ήταν διαθέσιμοι αν 1-2 από τα μέλη των νέων παγκόσμιων πρωταθλητών θα έβρισκαν θέση ανάμεσα στη συνομοταξία των Λεμπρόν, Ντουράντ, Κόμπι και λοιπών. Η ευκολία με την οποία οι Αμερικανοί επέβαλαν το νόμο τους δείχνει πως πρόκειται για μια αστείρευτη δεξαμενή ταλέντων, που περνούν από την κατάλληλη κατεργασία (σωματική κι αγωνιστική) στα κολέγια με αποτέλεσμα να φαντάζουν προϊόντα από εργαστήρια της NASA τη στιγμή που οι παίκτες από τον υπόλοιπο πλανήτη πλην εξαιρέσεων να φαίνεται πως παράχθηκαν σε… βιοτεχνίες.

Κατά τα λοιπά, το Παγκόσμιο Κύπελλο απένειμε δικαιοσύνη σχεδόν σε όλους. Στη Σερβία γιατί αποτελεί σταθερά τη μεγαλύτερη σχολή του ευρωπαϊκού μπάσκετ και φρόντισε να το υπενθυμίσει ξανά σε όλους αυτό. Στη Γαλλία που πέρα από παίκτες με πλούσια αθλητικά προσόντα, διαθέτει πλέον πολύ ταλέντο για να καλύψει και τεράστιες απουσίες, ενώ με την πάροδο των ετών αποδεικνύει πως έχει χτίσει ΚΑΙ χαρακτήρα, που κάποτε αποτελούσε άγνωστη λέξη.

Ίσως η μόνη τρόπον τινά αδικημένη, υπό την έννοια ότι δεν πήρε αυτό ακριβώς που άξιζε αλλά κάτι λιγότερο πληρώνοντας ακριβά το ένα και μοναδικό κακό παιχνίδι της, να είναι η δική μας Εθνική. Κι αυτό γιατί βρέθηκε εξ αρχής σε δύσβατο μονοπάτι, πιθανώς παρασύρθηκε από την πολύ καλή δική της και την κακή της Σερβίας εικόνα και αποχαιρέτησε το Μουντομπάσκετ περισσότερο πρόωρα από ό,τι της άξιζε, βάσει και της δυναμικής που έδειξε η ίδια και έδειξαν ομάδες που προχώρησαν παρακάτω. Ίσως αποτελεί κι αυτό ένα ακόμη δίδαγμα για το μέλλον…

Follow @ChristosRobolis