Δεν μασάει από απουσίες

Για μια ακόμη φορά ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου έδειξε ότι δεν επηρεάζεται από απουσίες όσο μεγάλες και αν είναι. Χωρίς Λοτζέσκι και Πρίντεζη, βασικότατα στελέχη, χωρίς δύο από τα τρία σέντερ, Γιάνγκ και Μιλουτίνοφ, και με τον φυσικό ηγέτη του, τον Βασίλη Σπανούλη, λαβωμένο πριν ξεκινήσει το ματς και αποχωρήσαντα κατά τη διάρκεια του, μοιάζει απίστευτο ότι κατάφερε να κερδίσει μια ομάδα που μόνο αμελητέα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Μπορεί το χθεσινό παιχνίδι να μην έκρινε κάτι ουσιαστικό, μπορεί απέναντι στους ερυθρόλευκους να μην ήταν μια κορυφαία ομάδα της διοργάνωσης, μπορεί να έπαιζε εντός έδρας, όμως η νίκη τους αυτή αποδεικνύει, για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια σε τόσο υψηλό επίπεδο, το DNA του συλλόγου. Ένα DNA, ένας χαρακτήρας που χτίστηκε, που σμιλεύτηκε, που ατσαλώθηκε, χρόνο με το χρόνο, παιχνίδι με το παιχνίδι, χρονιά με τη χρονιά, διοργάνωση με τη διοργάνωση. Στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν σου χαρίζεται. Την τύχη σου την φτιάχνεις μόνος σου κυνηγώντας την με όλες τις δυνάμεις σου.

Για μια ακόμη αναμέτρηση η νίκη ήρθε από την άμυνα. Με βάση την εκπληκτική του απόδοση σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού, δεν είναι εύκολο να κρατήσεις μια ομάδα με μέσο όρο πόντων πάνω από ογδόντα πέντε ανά ματς κάτω από τους πενήντα πέντε, έβγαλε ενέργεια και στο άλλο μισό του παρκέ και πήρε το αποτέλεσμα. Οι παίκτες του Έλληνα κόουτς βραχυκύκλωσαν τα όποια συστήματα είχε στο μυαλό του ο Περάσοβιτς, μοναδικοί διασωθέντες από το επιθετικό ναυάγιο των Βάσκων ο Μπουρούσης και ο Σλοβένος Γιάκα Μπλάζιτς, ενώ ο Άνταμς παρά τους έντεκα πόντους που σημείωσε ήταν πολύ μακριά από το καλό του εαυτό, με συνέπεια να μην μπορέσει να βρει λύσεις σε κανένα σημείο του ματς.

Ο Σφαιρόπουλος αναγκάστηκε λόγω των πολλών κενών, να ψάξει πολύ βαθιά στο πάγκο του για να βρει απαντήσεις στο ροτέισον. Ο Αθηναίου, τρίτο για να μην πω τέταρτο γκαρντ στην οικονομία του φετινού ρόστερ, αγωνίστηκε τριάντα λεπτά, ενώ μέχρι και ο Τσαϊρέλης έπαιξε κοντά δώδεκα λεπτά όταν σε όλο το τουρνουά μέχρι τώρα κάτι παραπάνω από τα διπλά.

Με την πρόκριση στο τσεπάκι του πια είναι σε θέση να κάνει πειραματισμούς, να δοκιμάσει σχήματα και κυρίως να περιμένει την αποθεραπεία των τραυματιών του, εκτός του Γιανγκ που χάνει τη σεζόν, αλλά και να εξετάσει με μεγαλύτερη ηρεμία, και χωρίς να βρίσκεται σε κράτος πανικού, τον αντικαταστάτη του Αμερικανού σέντερ. Τα δύσκολα για τον δευτεραθλητή Ευρώπης, όπως και για όλες τις ομάδες, ξεκινούν από την επόμενη φάση. Το ερώτημα είναι αν μπορεί ο φετινός Ολυμπιακός να κάνει πορεία ανάλογη των προηγούμενων ετών, να φθάσει δηλαδή σε έναν ακόμα τελικό, ένα ακόμα final- four. Είναι νωρίς για να το πει με βεβαιότητα κανείς, όμως, κάποια πράγματα φαίνονται από την πρώτη μέρα.

Η ομάδα είναι χτισμένη σε σωστές και στέρεες βάσεις. Από τις καλοκαιρινές απώλειες μόνο ο Σλούκας, κατά τη γνώμη μου, δεν έχει αντικατασταθεί επαρκώς. Ούτε ο Χάκετ, ούτε ο Στρόμπερι γειτνιάζουν παικτικά με τον Έλληνα διεθνή. Η ικανότητα του να αλλάζει τον ρυθμό του αγώνα ερχόμενος από τον πάγκο δεν συναντάται συχνά στην Ευρώπη. Μετά και τον τραυματισμό του Γιανγκ πρέπει να δούμε πως θα καλυφθεί το κενό στη θέση πέντε. Με τον Αμερικανό το κενό του Ντάνστον είχε υπερκαλυφθεί. Ρίχνοντας μια ματιά στις υπόλοιπες ομάδες βλέπει κανείς ότι ο ανταγωνισμός θα είναι πιο έντονος φέτος. Μπορεί παραδοσιακές δυνάμεις, Μακάμπι, που είναι σχεδόν αποκλεισμένη, ΠΑΟ, που κινδυνεύει άμεσα, Ρεάλ, με τεράστια προβλήματα, να έχουν μάλλον φθίνουσα πορεία, αλλά έχουν εμφανιστεί νέες ομάδες, οι δύο Ρωσικές, Χίμκι και Κουμπάν, η ανεβασμένη και σταθερή Φενέρ που φαίνονται ικανές να πάνε μακριά. Ίδωμεν λοιπόν στο άμεσο μέλλον.