Τζόρνταν: «Πάντα πίστευα ότι θα πεθάνω νέος»

Νοσταλγεί τις ημέρες που αγωνιζόταν στο ΝΒΑ…

Αποκαλύπτει τις φοβίες που είχε και έχει για τη ζωή του. Αναφέρεται στους μεγάλους αστέρες του πρωταθλήματος και απαντά στο μεγάλο ερώτημα…

«Θα μπορούσε ο LeBron να είναι επιτυχημένος στη δική μας εποχή;»…

Αποσπάσματα από τα όσα δήλωσε ο Μάικλ Τζόρνταν στο ESPN.

- "Μου αρέσει να φέρνω και πάλι στο μυαλό μου τις αναμνήσεις. Το κάνω τώρα, παρακολουθώντας μπάσκετ. Λέω, "μακάρι να έπαιζα τώρα". Θα παρατούσα τα πάντα τώρα, για να επιστρέψω και να παίξω μπάσκετ".

- "Πάντα πίστευα ότι θα πέθαινα νέος",

- "Στα 30 μου πήγαινα τόσο γρήγορα. Ποτέ δεν είχα το χρόνο να σκεφτώ όλα όσα έκανα, ό,τι ακουμπούσα. Τώρα όταν γυρνάω πίσω το χρόνο και βρίσκω αυτά τα πράγματα, μου ξυπνούν τόσες πολλές διαφορετικές σκέψεις: "Θεέ μου, είχα ξεχάσει αυτό". Τόσο γρήγορα προχωρούσα. Τώρα μπορώ να επιβραδύνω κι ελπίζω να θυμάμαι τι σήμαιναν όλα αυτά. Τότε ακριβώς ξέρω πως γερνάω".

- "Δεν μπορείς να ζεις χωρίς το μπάσκετ. Απλά μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτό. Είναι μία διαδικασία".

- "Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Είναι εθισμός. Ζητάς για εκείνη την ξεχωριστή δύναμη, για να φτάσεις σε αυτά τα ύψη και μετά θέλεις να την επιστρέψεις, αλλά δεν μπορείς. Αν μπορούσα να την επιστρέψω, τότε θ' ανέπνεα με ανακούφιση".

- "Με τρώει όλη αυτή η δίψα μου για ανταγωνισμό. Είμαι ο χειρότερος εχθρός μου. Εσπρωξα τόσο πολύ τον εαυτό μου, σε σημείο όπου μέχρι σήμερα ζω με αυτές τις προκλήσεις. Ζω με αυτά. Δεν ξέρω πως να τα ξεφορτωθώ. Δεν ξέρω αν μπορώ καν να 'μαι εδώ, ακόμα συνδεδεμένος με το μπάσκετ".

- "Πάντα φοβόμουν ότι αν φοράω το δαχτυλίδι, θα με ληστέψουν. Μία μέρα με βλέπει ο πατέρας σου και με ρωτάει γιατί δεν φοράω το δαχτυλίδι. Μου είπε με αυστηρό τρόπο: "Δεν ξόδεψε τόσα λεφτά ο γιος μου για να κάθεται το δαχτυλίδι σου σε κάποιο συρτάρι. Κι αν στο κλέψουν, θα σου πάρουμε άλλο". Από τότε που πέθανε φοράω μόνο αυτό το δαχτυλίδι".

- "Ο πατέρας μου δεν γνώρισε ποτέ την αραβωνιαστικιά μου. Δεν είχε την ευκαιρία να δει τα παιδιά μου να μεγαλώνουν. Η Jasmine ήταν ενός έτους. Ο Marcus ήταν τριών ετών. O Jeffrey ήταν πέντε ετών".

-"Πώς θα μπορέσω ν’ απολαύσω τα επόμενα είκοσι χρόνια της ζωής μου, χωρίς αυτή η ένταση να με καταναλώνει; Πώς θα μπορέσω να βρω γαλήνη μακριά από το μπάσκετ;".

-"Το θέμα είναι πως κανείς δεν αξιολογεί τους παίκτες απέναντι στους οποίους παίζει ο LeBron. Τη γνώση τους για το πώς να παίξουν το παιχνίδι. Αυτό δεν είναι σωστό. Θα μπορούσε ο LeBron να είναι επιτυχημένος στη δική μας εποχή; Ναι. Θα ήταν το ίδιο επιτυχημένος; Οχι. Τον μελετώ. Ετσι αν έχω να τον μαρκάρω, θα τον σπρώξω να πάει προς τ’ αριστερά, έτσι ώστε εννιά στις δέκα φορές να σουτάρει ένα jump shot. Αν πάει δεξιά, θα φτάσει μέχρι το καλάθι και δεν θα μπορέσω να τον σταματήσω. Οπότε δεν τον αφήνω να πάει δεξιά".