Η επιστροφή του American Dream

Δυσκολεύτηκαν, καρδιοχτύπησαν, ανησύχησαν, αλλά τελικά τα κατάφεραν. Οι Αμερικανοί έκλεισαν την «κινεζική παρένθεση» των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου και στο Λονδίνο πήραν ξανά τα σκήπτρα και αναδείχθηκαν κορυφαία αθλητική δύναμη, τόσο με βάση τα χρυσά, όσο και τα συνολικά μετάλλια. Στην 75η θέση της γενικής κατάταξης η Ελλάδα.

Η Team USA έφτασε στα 104 μετάλλια, περισσότερα από κάθε άλλη, ενώ είχε και τα πιο πολλά χρυσά (46). Έτσι, εκμεταλλευόμενη τη δύναμή της (κυρίως) στο στίβο κατάφερε να ανέβει ξανά στην πρώτη θέση της λίστας, ξεπερνώντας τους Κινέζους. Τέσσερα χρόνια πριν οι Αμερικανοί είχαν κατακτήσει 109 μετάλλια έναντι 98 των διοργανωτών, οι οποίοι όμως αναδείχθηκαν πρώτοι χάρη στα 50 χρυσά (36 για τις ΗΠΑ).

Συνηθισμένοι να μάχονται για την κορυφή κόντρα στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Γερμανία -και αργότερα και για λίγες διοργανώσεις- με τα… παιδιά τους, δηλαδή Ρωσία και ενωμένη Γερμανία, οι Αμερικανοί είχαν χάσει τελευταία φορά τα σκήπτρα το 1988 στη Σεούλ, όταν στο «κύκνειο άσμα» τους οι… «μπολσεβίκοι» ως Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών, βρέθηκαν στην κορυφή.

Αργά, αλλά σταθερά, η Κίνα μετατράπηκε στο αντίπαλο δέος και όταν διοργάνωσε στο έδαφός της τους αγώνες ήθελε (και κατάφερε) να τους μετατρέψει σε μέσο προπαγανδισμού της ανάπτυξής της. Δυστυχώς για τη χώρα της ανατολικής Ασίας, η κυριαρχία της δεν είχε συνέχεια και οι Αμερικανοί επανήλθαν στο θρόνο τους με 104 μετάλλια (46 χρυσά, 29 ασημένια, 29 χάλκινα), αφήνοντας τους Κινέζους στα 87 (38-27-22).

Η Μεγάλη Βρετανία -ως διοργανώτρια- είχε άγχος, αλλά και πλήρη ομάδα σε αυτούς τους αγώνες. Τελικά, κατάφερε να βρεθεί στην 3η θέση της κατάταξης, ανεβαίνοντας 65 φορές στο βάθρο (29-17-19), συνεχίζοντας της ανοδική της πορεία, που από την 10η θέση σε Ατλάντα και Σύδνεϋ, βρέθηκε στην 4η στο Πεκίνο με 47. Αυτή μάλιστα ήταν η καλύτερή της παρουσία μετά το μακρινό 1908!

Από εκεί και πέρα, η Ρωσία κατετάγη 4η με 82 μετάλλια (24-25-33), ελαφρά ανεβασμένη σε σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, ενώ την πεντάδα έκλεισε η Νότια Κορέα, η οποία με 28 μετάλλια (13-8-7) κινήθηκε περίπου στα επίπεδα του 2008.

Τη δεκάδα συμπληρώνουν η Γερμανία με 44 (11-19-14), Γαλλία 34 (11-11-12), Ιταλία 28 (8-9-11) και Ουγγαρία 17 (8-4-5).

Όσο για την Ελλάδα; Δύο χάλκινα ο τελικός απολογισμός χάρη στον Ηλία Ηλιάδη στο τζούντο και τις Τσιάβου/Γιαζιτζίδου στην κωπηλασία. Πρόκειται για την πιο «φτωχή» παρουσία μετά το 1988 και το μοναδικό μετάλλιο του Μπάμπη Χολίδη. Από κάποιους μπορεί να θεωρηθεί πισωγύρισμα. Για άλλους μια φυσιολογική εξέλιξη, ανάλογη όσων συμβαίνουν και στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία και που θα ήταν αδύνατο να μην επηρεάσουν και τον αθλητισμό.

Στην τελική κατάταξη η Ελλάδα βρέθηκε στην 75η θέση μαζί με Μολδαβία, Κατάρ και Σιγκαπούρη, μία πιο κάτω από την Πορτογαλία ή την Κύπρο, οι οποίες τελείωσαν τους αγώνες με ένα αργυρό. Συνολικά 85 χώρες είχαν τη χαρά και την τιμή να δουν αθλητές τους έστω και μια φορά το βάθρο. Οι υπόλοιπες 119 απλά δεν τα κατάφεραν. Σίγουρα, όμως, οι πιο σοβαρές εξ αυτών τουλάχιστον, δεν ένοιωσαν πως βίωσαν καμιά εθνική καταστροφή λόγω αυτής της αποτυχίας, ούτε το θέμα θα φτάσει μέχρι τα κοινοβούλιά τους για να διαπιστώσουν τι φταίει.

Άλλωστε, για να φτάσεις στην κορυφή υπάρχουν πολλοί τρόποι και καλά θα κάνουμε κάποιους από αυτούς να μην τους αφήσουμε να μας φουσκώσουν από πρόσκαιρη κι εφήμερη περηφάνια.

Νικόλας Ακτύπης