Που πρέπει να «χτυπήσει» ο Παναθηναϊκός

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Τα ελληνικά πλέι-οφ δεν δίνουν «τροφή» για συζήτηση, αφού Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ εξασφάλισαν το εισιτήριο για τα ημιτελικά και ο Άρης, λογικά θα διορθώσει οριστικά το Σάββατο το λάθος που έκανε στο πρώτο ματς κόντρα στο Μαρούσι. Όλα πλέον είναι έτοιμα για το Final Four της Βαρκελώνης και η αγωνία έχει φτάσει στο κατακόρυφο. Παναθηναϊκός, Σιένα, Μακάμπι και Ρεάλ Μαδρίτης, ακονίζουν τα…νύχια τους για το βαρύτιμο τρόπαιο και την Κυριακή το απόγευμα θα ξέρουμε τον νέο πρωταθλητή Ευρώπης. Τα προγνωστικά, οι εκτιμήσεις και οι αναλύσεις σε όλα τα μπασκετικά στέκια για τους δύο μεγάλους ημιτελικούς δίνουν και παίρνουν, με τον Παναθηναϊκό, να έχει κατά την άποψη της στήλης δύσκολο έργο, αλλά παράλληλα και μεγάλη ευκαιρία να «ράψει» το έκτο αστέρι στην φανέλα του.

Τα υπέρ και τα κατά της ομάδας του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, είναι γνωστά στους έλληνες φιλάθλους που παρακολουθούν τα παιχνίδια των «πράσινων» φέτος. Ποια όμως είναι τα αγωνιστικά tip’s των τριών αντιπάλων των πρωταθλητών Ελλάδας στην προσπάθειά τους να γυρίσουν από την Ισπανία, όντας στην κορυφή της Ευρώπης; Λίγες σκέψεις και σημειώσεις για τα ατού και τις αδυναμίες ιταλών, ισπανών και ισραηλινών, θα μας φανούν χρήσιμες στην «ανάγνωση» των αγώνων. Πάμε λοιπόν…

ΣΙΕΝΑ

Ομάδα χωρίς τον μεγάλο σταρ, που έχει όμως πάντα διαθέσιμους και έτοιμους να θυσιαστούν για το σύνολο, όλους τους παίκτες της. Ο Σιμόνε Πιανιτζιάνι, συγκαταλέγεται στους πιο εργατικούς και έξυπνους προπονητές, που εκτός του ότι «διαβάζουν» καλά τον αντίπαλο, μπορεί να προσαρμόσει το πλάνο του μέσα στο σαραντάλεπτο και να εγκλωβίσει τα ατού του. Επίσης, διεκδικεί πλέον…ντοκτορά ψυχολογίας, αφού δεν είναι εύκολο να…ανασταίνεις σωματικά και ψυχικά μία ομάδα μετά από ήττα με 50 πόντους. Πιο έμπειρος πλέον, μετά το κάζο της Μαδρίτης το 2008 (έχασε ημιτελικό από την Μακάμπι ενώ βρισκόταν στο +12 στο ημίχρονο). Έπειτα από τρείς ήττες σε ισάριθμους ημιτελικούς στους οποίους έχει συμμετάσχει, (Βαρκελώνη 2003, Τελ Αβίβ 2004, Μαδρίτη 2008), θέλει να ξορκίσει τον δαίμονα το βράδυ της Παρασκευής.

Αγωνιστικά ατού και αδυναμίες:

Άμυνα

* Ασφυκτική με αρκετές εκδοχές. Απλή ζώνη, ζώνη με προσαρμογές, αρκετά και αποτελεσματικά double-team / χεντς άουτ που αντιμετωπίζονται μόνο με γρήγορη και καλή κυκλοφορία της μπάλας. Χρησιμοποιεί και man to man που ίσως το εφαρμόσει περισσότερο στην Βαρκελώνη για να μην είναι προβλέψιμη. Κλέβει πολλές μπάλες, αφού έχει μέσο όρο 9,5 ανά αγώνα φέτος. Ερωτηματικό το πόσο θα την αφήσουν οι διαιτητές να παίξει στην άμυνα επιθετικά, ή αλλιώς το εντός ή μερικές φορές εκτός ορίων «ξύλο» της. Αν οι περιφερειακοί του αντιπάλου βρεθούν σε καλή μέρα από μακρινή απόσταση, δεν «κολλήσουν» στην ανάπτυξη του παιχνιδιού και περάσουν καλά τη μπάλα στο ζωγραφιστό, θα είναι προσπελάσιμη, θα φθαρεί με φάουλ και θα μειωθεί η αποτελεσματικότητά της.

Επίθεση

* Έχει αρκετά play’s και για ψηλούς και κοντούς. Εκτός από καλούς περιφερειακούς που οργανώνουν και εκτελούν παράλληλα, μπορεί να απειλήσει και από μέσα, ενώ όπλο της είναι το ότι οι ψηλοί της σουτάρουν από μακριά (Λαβρίνοβιτς, Στόουνρουκ). Αν βρει ρυθμό και είναι εύστοχη μπορεί να κάνει ζημιές, αλλά δεν διαθέτει τον μεγάλο σκόρερ που θα δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα. Προσαρμόζει το παιχνίδι της σε όσους βρεθούν σε καλή κατάσταση το συγκεκριμένο βράδυ, γι’ αυτό και θέλει ιδιαίτερη προσοχή.

Στα γενικά, «κλειδί» για να γίνει τρωτή, είναι το ριμπάουντ και η καλή κυκλοφορία της μπάλας. Στο πρώτο κομμάτι έχει μεγάλη ενέργεια και ανανεώνει τις επιθέσεις της αρκετές φορές, οπότε χρειάζονται καλά μπλοκ άουτ και διάθεση για κάθε «σκουπίδι», ενώ αν καταφέρει μία ομάδα καλή κυκλοφορία, θα μπλοκάρει την άμυνα της, η οποία θα αναγκαστεί να «ανοίξει» αν οι πάσες είναι καλές και χωρίς λάθη.

Παίκτες «κλειδιά», με ερωτηματικό για το αν θα χρησιμοποιηθεί πολύ και με ποιο ρόλο ο ΜακΆλεμπ, είναι οι Γιάριτς-Ζήσης στην οργάνωση, ο Καουκένας στο «2», ο Μος στο «2» και στο «3», ο Χέρστον στο «4», ο Στόουνρουκ και φυσικά ο Λαβρίνοβιτς στο «5». Αμελητέα ποσότητα κυρίως για την «βρώμικη» δουλειά δεν είναι ο Ράκοβιτς που παίζει «4» και «5» και έχει ξεκινήσει και στα είκοσι φετινά ευρωπαϊκά παιχνίδια βασικός!

ΜΑΚΑΜΠΙ ΤΕΛ ΑΒΙΒ

Ίσως η καλύτερη και πιο σταθερή ομάδα της φετινής Ευρωλίγκας. Με απόλυτη ισορροπία στις επιδόσεις της σε επίθεση και άμυνα, κατάφερε να προκριθεί χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία στην Βαρκελώνη. Με πλήρες ρόστερ που δεν διαθέτει τον σούπερ σταρ, αλλά με ομαδική αρμονία που στηρίζεται στην καλή καθοδήγηση του προπονητή της, Ντέιβιντ Μπλατ (όχι και ο πιο έμπειρος σε καταστάσεις Final Four), αλλά και στις αξιόπιστες λύσεις που διαθέτει στον πάγκο. Ερωτηματικό αποτελεί το κατά πόσο θα φανεί αντάξια των προσδοκιών στα κρίσιμα παιχνίδια, εκεί που η μπάλα «καίει» δηλαδή, αλλά και το κατά πόσο θα την επηρεάσει (μάλλον αρκετά) η απουσία του Ντορόν Πέρκινς, που ήταν ο σημαντικότερος κρίκος, που δημιουργούσε αυτή την αγωνιστική αρμονία που προανέφερα.

Αγωνιστικά ατού και αδυναμίες:

Άμυνα

* Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως το καλύτερο και αγαπημένο της κομμάτι, αλλά όποτε χρειάστηκε τα κατάφερε μία χαρά. Για όσο είναι στο παρκέ ο Σοφοκλής, η ρακέτα της είναι απροσπέλαστη, ενώ παίζει σωστά τα χεντς άουτ με τα γρήγορα πόδια του διεθνούς σέντερ και την βοήθεια των γρήγορων περιφερειακών της. Δύσκολα θα χρησιμοποιήσει ζώνη, αφού έχει αθλητικούς παίκτες και αρκετές λύσεις στον πάγκο, ώστε να μην φοβάται την φθορά. Οπότε, «κλειδί» είναι να βγει εκτός ρυθμού ο «Σόφο» για να μπει περισσότερο η μπάλα στη ρακέτα και να πάρει ο αντίπαλος όσο το δυνατόν περισσότερο σκορ από τους ψηλούς.

Επίθεση

* Ταλέντο πλούσιο και πολυποίκιλο. Εκτός από τον Σοφοκλή για τον οποίο και σε αυτό το κομμάτι ισχύει ότι και για την άμυνα, υπάρχουν καλοί σουτέρ από μέση και μακρινή απόσταση, που θέλουν ιδιαίτερη προσοχή και να μην μένουν χωρίς παίκτη πάνω τους. Οι περισσότεροι από αυτούς λόγω αθλητικών ικανοτήτων δεν φοβούνται και το drive, οπότε η άμυνα θα πρέπει να προσαρμόζεστε σωστά και να προσέχει παράλληλα την περιστροφή της. Θεωρώ ότι σε περίπτωση που την αντιμετωπίσει ο Παναθηναϊκός θα χρησιμοποιήσει «συνταγή» των αγώνων με τη Μπαρτσελόνα στην άμυνα, γιατί είναι μία σκάλα ανώτερη φέτος σε παραγωγικότητα και διαφορετικότητα στα συστήματά της από τους φετινούς και ίσως και από τους περυσινούς «μπλαουγκράνα»!

Στα γενικά, ο Σχορτσανίτης θα πρέπει να εγκλωβιστεί, γιατί η Μακάμπι στηρίζει το 30-40% του παιχνιδιού της πάνω του. Επίσης, χρειάζεται καλή άμυνα στην περιφέρεια και καλές επιστροφές, γιατί ο αιφνιδιασμός και τα «ανοικτά» σκορ είναι …βούτυρο στο ψωμί της. Ίσως να χρειαστεί περισσότερη ενεργητικότητα στην άμυνα, για να «τσακίσει» τον τσαμπουκά και τη φόρα με την οποία έρχεται από την εξαιρετική χρονιά που έχει κάνει στην Ευρωλίγκα. Η αστοχία που έχει επιδείξει φέτος στις βολές (κάτω από 70%), μπορεί να αποβεί καθοριστική.

Παίκτες «κλειδιά»: Διαθέτει μία οκτάδα «φωτιά», που αν βρεθεί στη μέρα της, δύσκολα χάνει. Με πολλά «τριάρια», Έιντσον, Μπλου, Γκάϊ, Χέντριξ, «ψηλούς», Σχορτσανίτη, Ελιγιάχου και τον εξαιρετικό πλέι-μέικερ Τζέρεμι Πάργκο. Καλός για όλες τις δουλειές και ο Μπερσταϊν και έμπειρος ο Σαρπ, προσοχή θέλει και ο Μάτσβαν.

ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ

Η πολυνίκης του θεσμού με οκτώ τρόπαια, επιστρέφει σε Final Four μετά το Παρίσι το 1996. Κατέκτησε το τελευταίο της ένα χρόνο πριν στην Σαραγόσα και ίσως να «διψάει» περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα για να το κατακτήσει. Φτάνει όμως αυτό για να τα καταφέρει; Δύσκολο, αλλά από την στιγμή που αποχώρησε ο Μεσίνα και ανέλαβε ο βοηθός του, Εμανουέλ Μολίν, η Ρεάλ έχει δείξει σταθερότητα. Σα να πιστεύει περισσότερο στις δυνάμεις της και να την καθοδηγεί η «βαριά» φανέλα που φορούν οι παίκτες της. Την βοήθησε και η συγκυρία, αφού στον προημιτελικό αντιμετώπισε την άπειρη Βαλένθια. Όπως και να έχει και παρόλο που στην δεκάδα των φετινών κορυφαίων παικτών δεν συμπεριλαμβάνεται ούτε ένας δικός της, έχει δυνατότητες, ιδιαίτερα αν υποτιμηθεί. Φαινομενικά, είναι η λιγότερο «ομάδα» από τις τέσσερις φιναλίστ, αλλά παίζει ουσιαστικά στη χώρα της με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Αγωνιστικά ατού και αδυναμίες:

Άμυνα

* Ο τομέας που «πονάει» περισσότερο, αφού ακόμα και από μικρές ομάδες του πρωταθλήματος στην χώρα της δέχεται 75 και πλέον πόντους. Δεν διαθέτει συνοχή και είναι ευάλωτη κάτω από το καλάθι, αφού δεν έχει κάποιον σέντερ που μπορεί να αναχαιτίσει με απόλυτη επιτυχία τον αντίπαλο. Οι παίκτες της πολλές φορές ξεχνούν το μαρκάρισμά τους και δεν είναι οξυδερκείς στις περιστροφές. Προσπαθούν να καλύψουν αυτό το χάντικαπ με πίεση στον παίκτη που έχει την μπάλα, ώστε να κλέψουν ή να τον οδηγήσουν σε λάθος και να «τρέξουν» στον αιφνιδιασμό. Πιθανό να χρησιμοποιήσει «ζώνη» σε αρκετά σημεία του παιχνιδιού, αφού σωματικά υστερεί σχεδόν απ’ όλες τις ομάδες του Final Four.

Επίθεση

* Σε αυτήν στηρίζεται σχεδόν σε όλα τα ματς. «Να βάλουμε περισσότερα από όσα θα φάμε» είναι το μότο της. Την συμφέρουν λοιπόν τα «ροκ» παιχνίδια με άναρχο ρυθμό και χωρίς οργανωμένες επιθέσεις. Διαθέτει παίκτες με καλό σουτ, αφού πολλές φορές σκοράρουν και οι ψηλοί της και στην καλή της μέρα θέλει προσοχή και στο μακρινό σουτ. Όταν έχει στο παρκέ κοντά σχήματα με τον Ρέγες στο «5» έχει καλύτερη κυκλοφορία και είναι πιο ευέλικτη στην εφαρμογή των συστημάτων της. Την εγκλωβίζεις σχετικά εύκολα, αν κλείσεις τους διαδρόμους προς το καλάθι και παράλληλα προσέξεις το μακρινό σουτ. Αυτό προϋποθέτει καλή σκέψη και καθαρό μυαλό, αλλά και βοήθεια από τον πάγκο στις πολλές και συνεχόμενες αλλαγές που κάνει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Στα γενικά, είναι το αουτσάιντερ, αλλά και ο «γρίφος» για αυτό που θα παρουσιάσει στο παρκέ. Είναι εύλογο να μην τρομάζει ιδιαίτερα αφού διαθέτει βοηθό και όχι κανονικό προπονητή, οπότε εξ’ αρχής η μάχη του πάγκου που είναι σημαντική θα έχει κερδηθεί πριν το τζάμπολ. Είναι όμως η Ρεάλ, που μπορεί μόνο και μόνο με την «αύρα» της να κάνει δύο παιχνιδάρες και να το σηκώσει. Άλλωστε η φετινή Ευρωλίγκα μόνο λογική έκβαση δεν είχε και ως αυτή των εκπλήξεων θα μείνει στην ιστορία.

Παίκτες «κλειδιά»: Αναμφίβολα η δυάδα Πριχιόνι-Τόμιτς είναι ότι πιο ποιοτικό διαθέτει. Ο πρώτος λόγω της εμπειρίας του μπορεί να οδηγήσει μαεστρικά, οπότε είναι «κλειδί» το να τον εγκλωβίσεις, ενώ ο δεύτερος είναι σε εξαιρετική κατάσταση και «οδηγός» στο σκοράρισμα. Από εκεί και έπειτα, Τάκερ και Γιούλ κάνουν καλή χρονιά και η μπάλα περνάει πολύ από τα χέρια τους, ο Ρέγες είναι πάντα σταθερός και προσφέρει, ενώ προσοχή θέλουν και οι Ντ’ ορ Φίσερ, Μίροτιτς και Σουάρεζ. Ο Βελίτσκοβιτς δεν έχει θέλξει με την απόδοσή του παρά τα αντιθέτως προσδοκώμενα, όμως επειδή τα Final Four σχεδόν πάντα έχουν έναν παίκτη-αποκάλυψη σε κάθε ομάδα, σε αυτόν θα πόνταρα τα λεφτά μου για το συγκεκριμένο…βραβείο και ας έχανα.

Καλό Final Four λοιπόν…

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com