Στέλιος Κρητικός στο sportfm.gr: «Τα παραμύθια μπορούν να βγουν αληθινά»

Συνέντευξη στο sportfm.gr και τη Βαλεντίνα Νικολακοπούλου

Μιλάει για τα παιδιά και τα μάτια του λάμπουν. Το νέο παραμύθι του Στέλιου Κρητικού με τίτλο «Όταν ο μικρός Ντομινίκ θύμωσε με το φεγγάρι», μολις κυκλοφόρησε από τις «Εκδόσεις Λιβάνη» και είναι εμπνευσμένο στον Άγιο Δομίνικο.

Τον συναντήσαμε μαζί με τη σύζυγό του, Κάτια Παπαδοπούλου και τη μικρή τους κόρη, την Κόμισσα, η οποία έδειξε πως ήδη μπορεί να βαδίσει στα χνάρια του μπαμπά της με τον κοινωνικό της χαρακτήρα και την αγάπη της για τα παραμύθια. Μαζί με τον Στέλιο Κρητικό διάβασαν το νέο του δημιούργημα και ήδη το έχει αποστηθίσει.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά παιδιά τον πλησίασαν για να τον γνωρίσουν. Τα παιδιά, όπως λέει και ο ίδιος, είναι ο καλύτερος κριτής, αφού θα σου πουν αυτό που νιώθουν χωρίς να κρύβονται.

Ο πρώην παίκτης του Survivor μας μιλά για το πώς άναψε η σπίθα για το παιδικό θέατρο και τη συγγραφή παιδικών παραμυθιών.

Νιώθει ευλογημένος που στη ζωή του έκανε επάγγελμα το όνειρό του, ενώ θυμάται με αγάπη και τα πολλά χρόνια που ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος 6Χ6 το 2006 και την ανάδειξη του ίδιου σε κορυφαίο αμυντικό του κόσμου.

Δείτε αναλυτικά τη συνέντευξή του στη Βαλεντίνα Νικολακοπούλου:

Η μεγάλη αγάπη για τα παιδιά

Πότε κατάλαβες ότι σου αρέσει τόσο πολύ να ασχολείσαι με τα παιδιά και το παιδικό θέατρο;
«Σε νεαρή ηλικία, ήμουν σε ένα πάρτι φίλων, υπήρχαν παιδιά και κάποια στιγμή τα μάζεψα όλα και ξεκίνησα να παίζω μαζί τους. Εκεί μου ξύπνησε η διάθεση και κατάλαβα πόσο πολύ μου αρέσει να παίζω με τα παιδιά, πόσο πολύ με γέμιζε αυτό. Σιγά-σιγά ξεκίνησαν να με καλούν σε πάρτι για να κάνω τον κλόουν και να διασκεδάζω τα παιδιά. Αυτή η αγάπη μου για τα παιδιά με έκανε να θέλω να δημιουργήσω τη δική μου παιδική θεατρική σκηνή και να εκφράζομαι μέσα από εκεί».

Οπότε πρώτα ήρθε το παιδικό θέατρο και μετά εκείνο για «μεγάλους».
«Μαζί , πακέτο πήγαν. Η πρώην σύζυγός μου είναι ηθοποιός. Είχα αρχίσει ήδη να επηρεάζομαι και να βλέπω πρόβες, να κρατάω κείμενα για να μάθει τα λόγια της. Παρόλο που όλο αυτό το διάβασμα ξεκίνησε ως πλάκα, να που κατέληξε σε κάτι σοβαρό, στο επάγγελμα της ζωής μου».



Πόσες παιδικές παραστάσεις έχεις γράψει και έχεις παίξει;
«Δεν τις έχω μετρήσει. Οι σκηνικές μου ώρες είναι χιλιάδες. Οι παραστάσεις που έχω κάνει διασκευή και έχω παίξει μπορεί να φτάνουν τις 100-150. Ζω για το παιδικό θέατρο, το λατρεύω και θα το κάνω για πάντα».

Ποδόσφαιρο, μια ακόμα μεγάλη αγάπη

Ταυτόχρονα ήσουν και ποδοσφαιριστής.
«Εννοείται. Ξεκίνησα από τη Ρόδο από 13 χρονών. Τότε δεν υπήρχαν οι ακαδημίες και τα 5Χ5 για να ξεκινήσουμε από 6-7 χρονών. Ξεκίνησα από την ομάδα της γειτονιάς. Στην πορεία πήρα μια μεταγραφή στη Δ Εθνική, στον Φοίβο Κρεμαστής και μετά έπαιξα στο Μαρκό, Γ Εθνική, όταν πλέον ήρθα στην Αθήνα».

Η μετάβαση από τη Ρόδο στην Αθήνα, πώς ήταν, ήσουν μόνος;
«Όχι γενικά δεν ήμουν μόνος, δεν μου αρέσει να ταξιδεύω μόνος, ούτε να ονειρεύομαι μόνος. Βέβαια, τίποτα δεν είναι εύκολο, όταν δεν έχει εσύ τη διάθεση να το κάνεις. Τα πάντα είναι δύσκολα. Εγώ ήρθα στην Αθήνα με μία βαλίτσα πράγματα, χωρίς να με ξέρει κανείς, χωρίς να ξέρω κανέναν, με μηδέν χρήματα στην τράπεζα. Ήταν δύσκολα, αλλά συγχρόνως όμορφα».

Περιέγραψε μου μία τυπική μέρα όταν έπαιζες ποδόσφαιρο, παιδικό θέατρο και θέατρο ταυτόχρονα.
«Από τις 06:30 το πρωί ήμουν στο πόδι και στις 08:00 ήμουν στο παιδικό θέατρο, επειδή έκανα και την παραγωγή της παράστασης. Έμενα εκεί ως τη 13:00 και μετά πήγαινα για προπόνηση. Το βράδυ πήγαινα στο μεγάλο θέατρο. Είχα δυνάμεις. Έπαιζα ποδόσφαιρο μέχρι τα 36 μου, μου έδινε πολλή ενέργεια, είχα πολλές αντοχές. Όλα αυτά με γέμιζαν πάρα πολύ, γι’ αυτό και δεν γκρίνιαξα ποτέ».

Τι είναι πιο δύσκολο; Ποδόσφαιρο ή θέατρο;
«Και τα δύο είναι πολύ δύσκολα. Αν θες να ασχοληθείς επαγγελματικά. Απλά το ποδόσφαιρο έχει ημερομηνία λήξης, ενώ το θέατρο δεν έχει».

Στην προπόνηση δηλαδή, παράλληλα σκεφτόσουν τα λόγια από ρόλους σου;
«Έχω μάθει πάρα πολλά λόγια, ειδικά μεταξύ 15:00 με 16:00 που είχαμε προπόνηση φυσικής κατάστασης, οπότε στο γύρω-γύρω, πολλές φορές σκεφτόμουν τα λόγια».

Έκανες πάντα δουλειές που σου άρεσαν;
«Όχι. Έκανα και τον σεκιούριτι στο αεροδρόμιο, έξω από τράπεζες, σερβιτόρος έχω δουλέψει, μπάρμαν, μαραγκός, επειδή ο πατέρας μου ήταν μαραγκός».

Τι είναι πιο δύσκολο; Η συναναστροφή με συμπαίκτες ποδοσφαιριστές, ή με άλλους ηθοποιούς στο θέατρο; Πώς αντιμετωπίζεις τις «ντίβες»;
«Παντού υπάρχουν ντίβες και παντού υπάρχουν φίρμες. Δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα, έχει να κάνει με τη σύνθεση της κάθε ομάδας, είτε είναι ποδοσφαιρική, είτε είναι θεατρική. Έχω περάσει καταπληκτικά χρόνια σε ποδοσφαιρικές ομάδες και αποδυτήρια και έχω περάσει και καταπληκτικά χρόνια σε θεατρικές ομάδες και παρασκήνια και καμαρίνια»

Η κορυφαία ποδοσφαιρική σου στιγμή;
«Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου στο 6Χ6 το 2006. Ήταν πραγματικά συγκλονιστικό και το γεγονός ότι βγήκα ο καλύτερος αμυντικός στον κόσμο. Ήταν ένα μαγικό ταξίδι, δεν το περιμέναμε. Ήμασταν πάρα πολύ χαλαροί και ίσως αυτό ήταν το εισιτήριο της επιτυχίας μας. Πήγαμε για να περάσουμε καλά. Περιμέναμε ότι θα αντιμετωπίσουμε πολύ δύσκολες ομάδες. Φαντάσου πως όταν κάναμε προπόνηση, είχαμε απέναντί μας την ομάδα της Αγγλίας που ήταν οι προηγούμενοι Παγκόσμιοι πρωταθλητές. Όταν μας μοίρασαν τις μπάλες και τα διακριτικά για να κάνουμε προπόνηση, γυρίζουμε και τα οκτώ κεφάλια της ομάδας μας και κοιτάμε την προπόνηση της Αγγλίας και λέμε μακάρι να μην πέσουμε με αυτούς. Ήταν τόσο τυπικοί, έκαναν τις ασκήσεις τους σαν ρολόι, ενώ εμείς παίξαμε λίγο κορόιδο, πέντε-έξι σουτ και λέμε καλά είμαστε, πάμε για μπάνιο. Ήρθε η μέρα της κλήρωσης και το πρώτο παιχνίδι μας είναι κόντρα στην Αγγλία! Όταν μπήκαμε στο γήπεδο όμως, στα πρώτα πέντε λεπτά κερδίζαμε 4-0. Εκεί ήταν που συνειδητοποιήσαμε την αξία της ομάδας μας. Κερδίσαμε 8-6. Στον όμιλος μας κέρδισε η Πορτογαλία 2-1, περάσαμε σαν δεύτεροι. Προχωρήσαμε, παίξαμε με Αργεντινή, Ιταλία και πάμε τελικό με Πορτογαλία την οποία κερδίσαμε με 2-1. Αντίπαλός μας ήταν ο Ζοάο Πίντο, ένας άνθρωπος που έχει σηκώσει Champions League και άλλοι ποδοσφαιριστές, όπως ένας τερματοφύλακας της Σαραγόσα που με περνούσε δύο-τρία κεφάλια. Ήταν πολύ καλή ομάδα».

Δεν σκέφτηκε ποτέ να γίνεις προπονητής σε παιδική ομάδα;
«Είναι το μεγάλο μου απωθημένο να γίνω προπονητής σε παιδάκια, αλλά δεν μπορούσα ποτέ να το συνδυάσω να κάνω τις προπονήσεις και να είμαι και τα Σαββατοκύριακα στους αγώνες. Δεν μπορούσα να το συνδυάσω με το θέατρο. Είχα προτάσεις και είναι κάτι που μου αρέσει αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να το συνδυάσω».

Όταν ο Άγιος Δομίνικος «γέννησε» κι άλλα παραμύθια



Ήταν ένας τρόπος να περνάει η ώρα στον Άγιο Δομίνικο;
«Η ώρα δεν περνούσε με τίποτα (γέλια). Όμως βρήκα την ευκαιρία, επειδή ήμουν μόνος, να οργανώσω το μυαλό μου. Οργίαζε η φαντασία μου και κατάφερα να σκεφτώ πολύ όμορφα παραμύθια».

Βάζεις κάτι από σένα στα παραμύθια και τις παραστάσεις σου;
«Πάντα. Πάντα βάζω κάποια στοιχεία που μου έχουν συμβεί. Επειδή έχω διαβάσει πολλά παραμύθια στα παιδιά μου, μου άρεσε να ξέρω ότι αυτό έχει συμβεί. Όταν νιώθω την ανάγκη να γράψω, σκέφτομαι με βάση τις εικόνες που έχω και πράγματα που μου έχουν συμβεί. Για να μπορώ να πείσω το παιδί ότι τα παραμύθια μπορούν να βγουν αληθινά».

Τα υπόλοιπα παραμύθια που εμπνεύστηκες στο Survivor, θα έχουν και αυτά ένα στοιχείο από Άγιο Δομίνικο;
«Βέβαια. Όλα. Εκτός από αυτά τα Αγίου Δομίνικου, έχω γράψει και τα παραμύθια της κόρης μου, της Κόμισσας. Όταν τη νανούριζα της έλεγα κάποιες ιστορίες και τρεις από αυτές τις έγραψα. Υπάρχει και άλλη μία σειρά με ονειροπόλους δράκους».

Τα δύο σου αγόρια, που είναι και μεγαλύτερα σε ηλικία, σου κάνουν προτάσεις και παρατηρήσεις;
«Πάντα μου λένε την γνώμη τους. Μου αρέσει να τους προβληματίζω, να περιμένω να μου κάνουν κάποια παρατήρηση και στο τέλος να μου λένε ότι μας άρεσε πολύ».

Να φανταστώ δεν έχεις πει κανένα κλασικό παραμύθι χωρίς να το πειράξεις.
«Ναι! Πάντα τα πειράζω».

Ποιο είναι το feedback που παίρνεις στις παραστάσεις από τα παιδιά;
«Η αλήθεια είναι ότι όλη την επιτυχία του έργου την αισθάνεσαι από την πρώτη στιγμή που βγαίνεις στη σκηνή και ξεκινάει η παράσταση. Εκεί αισθάνεσαι αν πέτυχε το εγχείρημά σου. Τα καταλαβαίνεις τα παιδιά γιατί δεν έχουν δεύτερες σκέψεις. Αυτό που αισθάνονται θα το πουν. Αυτό που νιώθουν θα το κάνουν».

Έχεις σκεφτεί να γράψεις κάποια ιστορία για μεγάλα παιδιά;
«Έχω μια ιδέα. Σημειώσεις γράφω. Είναι μι ιδέα που μου γεννήθηκε στον Άγιο Δομίνικο. Ήταν πάρα πολλές οι εικόνες, οι προβληματισμοί και οι καταστάσεις δύσκολες που μου ξύπνησαν πολλά πράγματα που θέλω να γράψω. Ίσως τελικά η έλλειψη χαρτιού και στυλό, η έλλειψη αυτής της ασφάλειας ότι μπορώ ότι σκεφτώ να το γράψω, έκανε το μυαλό μου να παίρνει πιο γρήγορες στροφές και είχα περισσότερες ιδέες».

Ίσως κάποιο βιβλίο με χαρακτήρες από τον Άγιο Δομίνικο;
«Αυτό θα γίνει. Ήδη κρατάω σημειώσεις και περιμένω να τελειώσει το Survivor. Υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί στην ιστορία, αλλά δεν έχει να κάνει με τους ήρωες του παραμυθιού, με τους ήρωες της ιστορίας. Έχει να κάνει με τις καταστάσεις. Αυτό που πιστεύουμε ότι οι άνθρωπο εκεί είναι δυστυχισμένοι είναι λάθος. Είναι ευτυχισμένοι και ας ζούνε με ελάχιστα πράγματα».



Μελλοντικά σχέδια;
«Παιδικό βιβλίο και παιδικό θέατρο. Όσον αφορά το μεγάλο θέατρο, έχω κάποιες προτάσεις αλλά θέλω να το σκεφτώ πολύ καλά, γιατί θέλω να αφοσιωθώ πολύ στο παιδικό θέατρο και βιβλίο. Επιθεώρηση έκανα πολλά χρόνια και μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά φέτος δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο».

Μίλα μου για τη γνωριμία σου με τον Μπάμπη Χριστόγλου.
«Ο Μπάμπης Χριστόγλου είναι ένας άνθρωπος που τον άκουγα και τον θαύμαζα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν έχει να κάνει το ότι είμαι ΑΕΚ. Εμένα μου άρεσε η αλήθεια του Μπάμπη στο ραδιόφωνο. Όταν γύρισα από το Survivor, χτυπάει το τηλέφωνό μου και μου λένε ‘γεια σας είμαι ο Βάιος και θέλω αν θέλετε και εσείς να έρθετε σας καλεί στην εκπομπή του ο Μπάμπης Χριστόγλου’. Απάντησα ‘πες μου ότι μου κάνεις πλάκα’. Στην αρχή δεν το πίστεψα. Πήγα άμεσα, δεν ήθελα να χάσω ούτε ώρα. Όπως τον είχα στο μυαλό μου, όταν τον γνώρισα τόσο πιο πολύ με μάγεψε. Με μάγεψε η αμεσότητά του, η ειλικρίνειά του. Δεν χρειάστηκε να πει πολλά. Απλά μου έδειξε τον δρόμο. Ένα πράγμα με ρώτησε. Τι θέλεις να κάνεις. Του είπα θέλω να βγάλω κάποια παιδικά παραμύθια. Σε μία ώρα χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου είπε αύριο μπορείς; Έχουμε ραντεβού στις Εκδόσεις Λιβάνη…»