Τον φωνάζουν αδίστακτο (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η επίθεση που έγινε την Τρίτη το βράδυ στο Καραϊσκάκη στον Γιώργο Λούβαρη είναι από τις πιο άδικες που έχουν γίνει στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Υπάρχει μια τεράστια παρεξήγηση σχετικά με τον Γιώργο Λούβαρη –πιστεύω μια παρεξήγηση πολύ βολική για τον Σωκράτη Κόκκαλη. Χρόνια τώρα καλλιεργείται η εντύπωση ότι ο Λούβαρης είναι ένας μεγάλος μηχανορράφος του παρασκηνίου, ότι ουσιαστικά είναι αυτός που διοικεί τον Ολυμπιακό, ότι κάνει όλες τις μεταγραφές, ότι απολύει και προσλαμβάνει παίκτες και προπονητές, ότι έχει δικούς του δημοσιογράφους και ότι επηρεάζει τον πρόεδρο με έναν τρόπο διαβολικό. Το παραμύθι είναι ωραίο, αλλά δεν έχει δράκο.

Στην παραγοντική ιστορία του ποτέ ο Γιώργος Λούβαρης δεν εμφανίστηκε στις φιέστες που γίνονται για την κατάκτηση των πρωταθλημάτων για να εισπράξει χειροκροτήματα και «μπράβο». Ποτέ δεν έκανε δημόσιες σχέσεις με την οργανωμένη εξέδρα. Ποτέ δεν έδωσε συνεντεύξεις για να εξηγήσει πόσα έχει κάνει. Η στάση του αυτή δεν οφείλεται μόνο στο ότι ως άνθρωπος αγαπάει έτσι κι αλλιώς τη διακριτικότητα, είναι κυρίως αποτέλεσμα της βαθιάς γνώσης του ρόλου του. Ο Λούβαρης συμπεριφέρεται όπως η θέση του απαιτεί, γι' αυτό και είναι τόσα χρόνια στον Ολυμπιακό.

Αντιπάθειες

Φυσικά, το μακροχρόνιο της παρουσίας του δημιουργεί και αντιπάθειες. Τον φωνάζουν «αδίστακτο», του χρεώνουν κολλητιλίκια με συγκεκριμένους μάνατζερ, ιδιαίτερες σχέσεις με παίκτες, συμπάθειες σε στελέχη, φιλίες με δημοσιογράφους, παρεμβάσεις για να χαλάσουν μεταγραφές. Όλα αυτά –που είναι πάντοτε αστήρικτα και συκοφαντικά- κατά καιρούς κυκλοφορούν. Στα άσχημα αποκτούν (στα κουτουρού) επικαιρότητα. Στα καλά ξεχνιούνται, αφού τα καλά πιστώνονται πάντα στον πρόεδρο, τους παικταράδες, τον περήφανο λαό, καμιά φορά ακόμα και στον προπονητή, φτάνει αυτός να μην έχει κάνει το νταμπλ και τις μοναδικές καλές πορείες που έχει κάνει η ομάδα στην Ευρώπη.

Εισηγήσεις

Στον Λούβαρη μπορεί κάποιος να καταλογίσει διάφορα. Ότι για παράδειγμα είναι συγκεντρωτικός, ότι ανησυχεί όταν κάποιος πλησιάζει τον Κόκκαλη, ότι ορισμένες φορές επέλεξε λάθος συνεργάτες. Αλλά δεν προσλαμβάνει, ούτε απολύει προπονητές. Δεν ανανεώνει συμβόλαια παικτών. Δεν έχει λόγο για το αν πρέπει να στηρίζει και να χρεώνεται η ΠΑΕ τον Γκαγκάτση, δεν τον αφορά αν θα γίνει η όχι η Σούπερ Λίγκα, δεν είναι αρμοδιότητά του οι μεταγραφές. Για όλα αυτά τον τελικό λόγο τον έχει μόνο ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ο Λούβαρης το πολύ που μπορεί να κάνει είναι μια εισήγηση. Αν οι εισηγήσεις του εισακούονταν πάντα, ο Μάντζιος και ο Παπαδόπουλος π.χ. θα έπαιζαν στον Ολυμπιακό. Το ίδιο και ο Μόρις, ο Κατσουράνης, ο Καλόν, ο Φίγκο.

Ρόλος

Ο Λούβαρης έχει σαφέστατο ρόλο. Κάνει παζάρια, φροντίζει την ευλαβική τήρηση του προϋπολογισμού και ενημερώνει τον πρόεδρο. Δεν πρέπει να παίρνει θέση για πράγματα που δεν τον αφορούν και δεν πρέπει να παίρνει αποφάσεις. Ελέγχει, μεσολαβεί, αντικαθιστά τον πρόεδρο, αλλά πάντα αναφέρει και αναφέρεται. Είναι ένας εξαιρετικός υποδιοικητής, που αν δεν υπήρχε θα είχε διαλυθεί εντελώς το στρατόπεδο.

Ο κακός

Υποτίθεται ότι ο Λούβαρης είναι ο κακός της ιστορίας, που δεν αφήνει τον καλό πρόεδρο να στελεχώσει την ΠΑΕ, να πάρει παικταράδες, να ξοδέψει τα χρήματά του. Μπούρδες. Ο Ολυμπιακός δοκίμασε τα τελευταία χρόνια περισσότερα στελέχη από οποιαδήποτε άλλη ΠΑΕ στον κόσμο. Τα ονόματα θυμίζουν τηλεφωνικό κατάλογο: Γιώργος Σιδέρης, Νίκος Γιούτσος, Πέτρος Κόκκαλης, Ελισάβετ Λύρα, Γιώργος Σαλονίκης, Γιώργος Στασινόπουλος, Χρήστος Σαλελές, Αρης Ποΐλας, Νίκος Γεωργιάδης (τον θυμόσαστε;), επιτροπή μεταγραφών Θεο–Κου-Λου, επιτροπή μεταγραφών Χατζή–Προ-Πο (είχε προηγηθεί), γερο-σοφός Σοντό (εδώ γελάμε) κ.λπ. Εχει επίσης χρησιμοποιήσει μόνο τα τελευταία τρία χρόνια γύρω στους 15 σκάουτερ (από τον Προτάσοφ και τον Κασδοβασίλη μέχρι τον Κόλλια, τον Δρακόπουλο, τον Καραπιάλη και τον Νινιάδη) και έχει κάνει στο ίδιο διάστημα πάνω από 25 μεταγραφές! Επί Προτάσοφ αποκτήθηκαν 10 παίκτες, επί Μπάγεβιτς 7 και φέτος άλλοι 9: όλοι προορίζονταν για βασικοί, όπως όλα τα στελέχη υποτίθεται ότι θα έδιναν στον Ολυμπιακό άλλη οντότητα. Αν σε αυτόν τον ορυμαγδό δεν υπήρχε –τουλάχιστον– ο Λούβαρης, νομίζω ότι όλοι αυτοί θα δυσκολεύονταν και να γνωριστούν μεταξύ τους.

Τύχη

Ο Λούβαρης ποτέ δεν απέτρεψε τον Κόκκαλη από το παραμικρό: το θέμα είναι τι θέλει και τι μπορεί να κάνει ο Κόκκαλης. Θεωρητικά θέλει το καλύτερο για τον Ολυμπιακό, στην πραγματικότητα κυβερνάει το καράβι χωρίς πυξίδα. Νομίζετε ότι ο Λούβαρης δεν πήρε στον Ολυμπιακό τον Ντραγκουτίνοβιτς π.χ.; Μακάρι να είχε τέτοια δύναμη: θα είχε γλιτώσει την ομάδα από πολλά. Σε όλα και για όλα ο τελικός λόγος ανήκει στον Σωκράτη Κόκκαλη: η τύχη του προέδρου του Ολυμπιακού είναι ότι στην πορεία των 13 χρόνων βρήκε κάποιους ανθρώπους που δούλεψαν για τον σύλλογο σοβαρά, αλλά η τύχη δεν σε σώζει πάντα. Μπορεί να βρεις έναν Λούβαρη, μια Νικολαΐδου, έναν Δουρέκα, έναν Μόραλη ή να έχεις την τύχη να εμφανιστεί ο Σάββας Θεοδωρίδης για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, όπως πέρυσι. Όμως η τύχη δεν σε σώζει πάντα, πόσο μάλλον όταν διαρκώς την προκαλείς.

Στο σύμπαν

Οι άνθρωποι που δουλεύουν στον Ολυμπιακό κάνουν δουλειές που απλώς δεν θέλει ή δεν προλαβαίνει να κάνει ο Κόκκαλης. Αν ο Κόκκαλης προλάβαινε να ασχοληθεί με τους συνδέσμους, δεν θα υπήρχε ο Μόραλης. Αν προλάβαινε να εποπτεύει το γραφείο Τύπου, δεν θα υπήρχε η Όλγα Νικολαΐδου: άλλωστε και τώρα (και πείτε μου ειλικρινά σε ποια άλλη ΠΑΕ γίνεται αυτό στο σύμπαν!) τον τελικό λόγο ακόμα και για τις συνεντεύξεις των παικτών τον έχει ο πρόεδρος!

Καθήκοντα

Ο Ολυμπιακός χρειάζεται έναν τεχνικό διευθυντή σαν τον Λούβαρη, ένα οργανωτή του σκάουτινγκ σαν τον Λούβαρη, ένα υπεύθυνο επικοινωνίας σαν τον Λούβαρη. Χρειάζεται δηλαδή σε συγκεκριμένες θέσεις ειδικούς με την επαγγελματική σοβαρότητα, το κύρος, την πυγμή, την αγάπη για τον σύλλογο που δείχνει ο Γιώργος Λούβαρης. Ανάμεσα στα καθήκοντα του οποίου είναι και να τον βρίζουν όσοι δεν τολμούν να πιάσουν το όνομα του Κόκκαλη στο στόμα τους γιατί έχουν λερωμένη τη φωλιά τους…

Απλώς υπέροχη

Η Λιόν παίζει 4-3-3 και ειδικά όσοι πήγατε στο Καραϊσκάκη ελπίζω να θαυμάσατε τη μεγαλοπρέπειά της. Είναι εξαιρετική ομάδα η μόνιμη πρωταθλήτρια Γαλλίας. Η άμυνά της μπορεί να είναι μερικές φορές εκτεθειμένη, μιας και στη μεσαία γραμμή η Λιόν αγωνίζεται με δύο Ριβάλντους (!) (δηλαδή τον Τιάγκο και τον Ζουνίνιο, που δεν είναι και οι καλύτεροι κόφτες του κόσμου), αλλά η ανάπτυξή της είναι πραγματικά σεναριακού επιπέδου. Ελπίζω βλέποντάς την να κλείνει και να ανοίγει να καταλάβατε ότι το παιχνίδι της είναι δουλεμένο και στις μικρές λεπτομέρειές του και δεν είναι απλώς αποτέλεσμα ταλέντου των παικτών, αλλά σκληρής ομαδικής δουλειάς. Ο τρόπος με τον οποίο εννέα παίκτες παίζουν άμυνα, τα ωραία ξεδιπλώματα στα πλάγια, οι κοφτές και κάθετες πάσες στον φορ, είτε αυτός είναι ο γιγαντόσωμος Κάριου είτε ο γρήγορος Φρεντ, η σπουδαία ανασταλτική δουλειά του Γκοβού και του Μαλουντά, που ανεβοκατεβαίνουν σαν τρένα στο πλάι, όλα αυτά ταυτόχρονα και σε μεγάλες δόσεις κάνουν την ομάδα αυτή μία από τις πιο ελκυστικές στην Ευρώπη. Όποιος αγαπάει αυτού του τύπου το ποδόσφαιρο, ο Τροντ Σόλιντ π.χ., θα πρέπει την Τρίτη να έτριβε τα μάτια του.
Η Λιόν άλλαξε το καλοκαίρι τον Πολ λε Γκουέν με τον Ζεράρ Ουγέ, αλλά δεν άλλαξε ούτε σχήμα ούτε διάταξη ούτε συνήθειες ούτε νοοτροπία ούτε στυλ παιχνιδιού. Όχι μόνο γιατί με το στυλ της και τους τρόπους της έγινε η καλύτερη ομάδα στη Γαλλία, αλλά κυρίως διότι ο πρόεδρός της και οι άνθρωποι που τη διοικούν θέλουν να παίζει αυτού του είδους το ποδόσφαιρο. Η επιλογή του Ζεράρ Ουγέ έγινε με μια καθαρή εξήγηση: θέλουμε καλύτερη διαχείριση της ομάδας, αλλά προς Θεού όχι την αλλαγή της. Το καλοκαίρι πούλησαν τον καλύτερο παίκτη τους, δηλαδή τον Εσιέν, στην Τσέλσι, πήραν στη θέση του τον Κάριου και τον Τιάγκο και συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν πέρυσι, με βασικό ζητούμενο όχι απλά το αποτέλεσμα, αλλά το ωραίο και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο.

Θυμάμαι ότι όταν έγινε η κλήρωση του Ολυμπιακού, κάπου είχα διαβάσει ότι ο Ουγέ θα καταστρέψει τη Λιόν. Στην μπακαλίστικη λογική του Έλληνα, που όλα τα φέρνει στα μέτρα του, η πιθανότητα να φτιάξει η Λιόν τον Ουγέ (όπως έφτιαξε και τον Λε Γκουέν και τον Σαντινί) δεν υπήρχε…