Το Μουντιάλ που δικαιώνει την ποδοσφαιρομάνα ήπειρο

Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος

Η οκτάδα των Μουντιάλ ανά τετραετία αποτελεί ουσιαστικά και τον έλεγχο προόδου των ηπείρων. Το 2006 ήταν έξι ευρωπαϊκές ομάδες συν τη Βραζιλία και την Αργεντινή, σαν να είναι δηλαδή Euro με wild cards για τις δύο κορυφαίες λατινοαμερικανικές δυνάμεις. Το 1998 είχαμε επτά ευρωπαϊκές και μόνο τη Βραζιλία από όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Το 1994 ήταν ξανά έξι από την Ευρώπη και η Βραζιλία με την Αργεντινή για να δένει το γλυκό. Και το 1990 η οκτάδα μαζί με τις συνήθεις έξι ευρωπαϊκές περιελάμβανε την Αργεντινή και το Καμερούν. Μόνο το 2002 υπήρχε μία πανσπερμία, με τη Βραζιλία, τη Σενεγάλη, τη Νότιο Κορέα και τις ΗΠΑ να φέρνουν σε ισορροπία την οκτάδα, με τέσσερις εκπροσώπους από τη γηραιά ήπειρο να συμπληρώνουν το παζλ.

Τότε όμως είχαμε τις πιο κακές διαιτησίες και φανερό σπρώξιμο σε κάποιες ομάδες, κυρίως στην Κορέα, που για να φτάσει στα ημιτελικά χρειάστηκε να γίνει σφαγή, με την Ιταλία και την Ισπανία να πληρώνουν το μάρμαρο. Εδώ, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Ευρώπη στους οκτώ θα έχει μόλις τρεις εκπροσώπους, κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ! Από τους 13 που πήγαν από την ήπειρό μας θα έχουν μείνει τρεις και ανάλογα με τα ζευγαρώματα υπάρχει το ακραίο σενάριο να μη βρεθεί ούτε ένας στα ημιτελικά! Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Απλούστατα διότι η Ευρώπη σε σύγκριση με το 2006, όταν σε γνώριμο έδαφος έφτασαν μόνο δικές της ομάδες στα ημιτελικά, δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στις αναγκαίες συνθήκες (Μουντιάλ σε χειμωνιάτικο καιρό) και πλήρωσε το ότι δεν προσαρμόζει στις ανάγκες των καιρών τις διοργανώσεις της σκεπτόμενη τους συλλόγους και ποτέ τις εθνικές! Οι ομάδες της είναι οι πιο κουρασμένες και οι πιο εξαντλημένες. Είναι η πρώτη φορά που οι επιπτώσεις του νόμου Μποσμάν είναι τόσο εμφανείς σε Μουντιάλ. Ζούμε μια παγκοσμιοποιημένη εποχή που οι διαφορές έχουν ελαχιστοποιηθεί, όλοι παίζουν με το ίδιο στυλ, οι τακτικές δεν γίνεται πια να ξαφνιάσουν κανέναν και οι σταρ είναι υποταγμένοι στην ανάγκη του συνόλου. Οι πρώτοι σκόρερ της διοργάνωσης «συνωστίζονται» στα τρία γκολ, οι πολυλειτουργικοί επιθετικοί κερδίζουν κατά κράτος στις επιλογές όλων των ομάδων που παίζουν με έναν στην κορυφή και αποτέλεσμα είναι ένα κακό Παγκόσμιο Κύπελλο. Ταυτόχρονα, όμως, δεν μπορεί να μη χαροποιεί τον καλό φίλαθλο το ότι αυτή η ποδοσφαιρομάνα που λέγεται Λατινική Αμερική είδε όλες τις ομάδες της να προκρίνονται στα νοκ άουτ της διοργάνωσης.

Ο τρόπος διεξαγωγής των προκριματικών της Λατινικής Αμερικής τις χαλυβδώνει. Διότι σε καμία άλλη ήπειρο δεν περνάς διά πυρός και σιδήρου για να βρεθείς στο Μουντιαλ. Στα μέρη τους, η Βραζιλία κινδύνευσε και η Αργεντινή συνετρίβη στο υψόμετρο του Λα Παζ. Η Ουρουγουάη για να προκριθεί χρειάστηκε μπαράζ με την Κόστα Ρίκα, αλλά στα τελικά φτάνει στην οκτάδα. Η Παραγουάη είναι ικανή να νικήσει οποιονδήποτε. Και η Χιλή καταφέρνει να φτιάξει μία ομάδα που προκαλεί τρόμο σε όλους και αυτό της δίνει τη δυνατότητα να κάνει δύο νίκες ύστερα από 48 χρόνια σε ένα Μουντιάλ.

Σε σύγκριση με το πόσες αφρικανικές ομάδες πηγαίνουν στα Παγκόσμια Κύπελλα, η Λατινική Αμερική απέδειξε ότι είναι αδικημένη. Αυτό υπενθυμίζει πόσο μπροστά πήγαν αυτή την τετραετία οι ομάδες της. Το 2014 σε βραζιλιάνικο έδαφος θα είναι το επόμενο τεστ, πιθανώς και το μεγαλύτερο.

Οσο για την Αφρική, έχει για τρίτη φορά ομάδα στην οκτάδα. Μπορεί να μην έχει η Γκάνα την ποιότητα του Καμερούν το 1990, ούτε τη φρεσκάδα της Σενεγάλης το 2002, αλλά είναι η πιο ΟΜΑΔΑ από αυτές που έστειλε η μαύρη ήπειρος πιθανώς ποτέ σε Μουντιάλ. Και το ότι της λείπει ο Εσιέν αποδείχτηκε μάλλον μεγάλο κίνητρο για τους υπόλοιπους και έγινε ένα μάθημα για κάθε περίπτωση που κάποιοι χρησιμοποιούν μία απώλεια ως δικαιολογία!