Το story είναι λίγο πολύ γνωστό… 25 Νοεμβρίου 1953. Η Αγγλία προσκαλεί την Ουγγαρία σε φιλικό παιχνίδι στο «Γουέμπλεϊ». Οι υπερόπτες Άγγλοι είναι… λίγο παραπάνω φιλόξενοι απ’ ότι πρέπει και διασύρονται με 6-3. Η πρώτη εντός έδρας ήττα στην ιστορία της Εθνικής ομάδας των «λιονταριών». Το πρώτο «χτύπημα» στην περηφάνια των υπεροπτών Άγγλων…
Γράφει ο Νίκος Ράλλης
23 Μαΐου 1954. Οι Άγγλοι ζητούσαν να γίνει το συντομότερο δυνατό ο επαναληπτικός, αποφασισμένοι να πάρουν τη ρεβάνς και να κερδίσουν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο σκορ… Ο αγώνας ορίστηκε να γίνει στη Βουδαπέστη, όμως η Αγγλία πήγε στην ουγγρική πρωτεύουσα και έπαθε τα ίδια και χειρότερα. Νέα συντριβή με 7-1… Πλέον, τα μαγυάρικα «βιολιά» έδειξαν σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η Ουγγαρία ήταν η κυρίαρχος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Η Ουγγαρία εκείνης της περιόδου είχε παίκτες με ανεξάντλητες πηγές έμπνευσης. Τερματοφύλακας ήταν ο Γκιούλα Γκρόσιτς, στο δεξί άκρο της άμυνας αγωνιζόταν ο Γιένο Μπουζάνσκι, στο αριστερό ο Μίχαλι Λάντος, ενώ το κεντρικό αμυντικό δίδυμο αποτελούσαν οι Γιόζεφ Ζακάριας και Γκιούλα Λόραντ. Ο Νάντορ Χιντεγκούτι ήταν ο επιθετικός μέσος της ομάδας μαζί με τον μεγάλο Φέρεντς Πούσκας, ενώ ο Σάντορ Κότσιτς αγωνιζόταν σε θέση σέντερ φορ και το παρατσούκλι του ήταν «χρυσοκέφαλος», καθώς στο ψηλό παιχνίδι ήταν ανίκητος. Επιτελικός μέσος ήταν ο Γιόζεφ Μπόζικ, στο δεξί άκρο της επίθεσης αγωνιζόταν ο Λάζλο Μπούνταϊ και στο αριστερό ο Ζόλταν Τσίμπορ.
Αν υπήρχε η δυνατότητα τότε, τα ποσά που θα χρειάζονταν να δαπανηθούν από τους εκάστοτε συλλόγους, για την απόκτησή των παραπάνω παικτών, θα ήταν εξωπραγματικά. Ιδιαίτερα επιδέξιοι με τη μπάλα στα πόδια, οι Ούγγροι είχαν φανατικούς υποστηρικτές. Το αυθεντικό ταλέντο τους έκανε τη διαφορά και πολλοί είναι αυτοί, στο πέρασμα του χρόνου, που θεωρούν την Εθνική Ουγγαρίας κορυφαία ομάδα του αιώνα.
Η Μαγυάροι έκαναν την εμφάνισή τους το 1952, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι. Πραγματοποιώντας εκπληκτικές εμφανίσεις, η Εθνική Ουγγαρίας κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, κερδίζοντας στον τελικό τη Γιουγκοσλαβία 2-0 με γκολ των Πούσκας και Τσίμπορ. Τότε ήταν που της δόθηκε το παρωνύμιο «Αράντσιπατ», που σημαίνει χρυσή ομάδα.
Ο «πρωτομάστορας» αυτής της μεγάλης ομάδας ήταν ο Γκούσταβ Σέμπες, ο οποίος ήταν παράλληλα υπουργός Αθλητισμού. Ο Σέμπες κατάφερε κάτι εκπληκτικό για την εποχή. Δεν ήταν τόσο η δημιουργία μιας μεγάλης ομάδας, που είχε, έτσι κι αλλιώς, περίσσιο ταλέντο, αλλά η διαφοροποίηση του «WM». Το σύστημα που εμπνεύστηκε ο Χέρμπερτ Τσάπμαν, ο δημιουργός της μεγάλης Άρσεναλ στις αρχές της δεκαετίας του ’30, χρησιμοποιήθηκε από τις περισσότερες ομάδες για πάρα πολλά χρόνια. Με τρεις παίκτες στην άμυνα, τέσσερις στη μεσαία γραμμή και τρεις στην επίθεση (3-4-3), η Εθνική Αγγλίας και η Άρσεναλ προσέφεραν θέαμα και σάρωναν τους πάντες στο διάβα τους. Μια παρόμοια τακτική χρησιμοποίησε στον Άγιαξ και ο Λουίς Φαν Γκάαλ, την περίοδο 1992-96, με την ίδια ακριβώς (σ.σ. τακτική) οι Γερμανοί κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1954 στην Ελβετία, νικώντας την Ουγγαρία με 3-2.
Ο Σέμπες μετέτρεψε το τετράγωνο της μεσαίας γραμμής σε ρόμβο, προσθέτοντας, με αυτή την αλλαγή, ένα παίκτη παραπάνω στην επίθεση της Ουγγαρίας. Με αυτό το σύστημα οι Μαγυάροι ταπείνωσαν δύο φορές την Αγγλία… Με αυτό το σύστημα κέρδισαν, άξια, μία θέση στο πάνθεον των κορυφαίων ομάδων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου…
Για σχόλια, παρατηρήσεις και ενστάσεις στο mathousalix.sillar@gmail.com
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
