Η μαμά και ο πρωτάρης

Η πρώτη φορά είναι πάντα ξεχωριστή αλλά σε όποια ηλικία κι αν το ξεκινήσεις, μετά… δεν μπορείς να το σταματήσεις! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Η πρώτη φορά είναι ιδιαίτερη και σου προκαλεί μεγάλη χαρά. Ενίοτε και συγκίνηση! Άλλοι (όπως και ο ήρωας μας) έχουν πολύ άγχος γιατί δεν ξέρουν αν θα είναι καλοί μέχρι το τέλος και αν όταν τελειώσουν, θα είναι ικανοποιημένοι από την προσπάθεια τους. Ωστόσο, όταν έρθει η πρώτη φορά, συνήθως έρχεται και η ανακούφιση. Απελευθερώνεσαι από το στρες και έκτοτε (αν επαναληφθεί) σου φαίνεται φυσιολογικό! Ακόμα κι αν «κατέβεις» με άλλον ένα «δικό» σου παρέα, η στιγμή είναι μοναδική. Αλλά είναι καλύτερα να τα καταφέρνεις μόνος σου! Τότε παίρνεις όλη τη δόξα και δέχεσαι τα «πειράγματα» και τα «συγχαρητήρια» των υπολοίπων. Όπως και ο πρωτάρης της ιστορίας μας!

Αντιθέτως για τη μαμά, είναι όλα πιο εύκολα. Πριν φτάσει στο συγκεκριμένο στάδιο της ζωής της (και γίνει μητέρα), έχει προηγουμένως βιώσει πολλές συγκινήσεις (όπως ακριβώς και η ηρωίδα μας). Το έχει…σπουδάσει το άθλημα, υπήρξε κάποτε η κορυφαία όλων, αλλά ο χρόνος περνάει και πλέον οι… νέες και πιο ταλαντούχες συγκεντρώνουν τα βλέμματα. Βεβαίως στην περίπτωση της ξανθομαλλούσας Βελγίδας ισχύει αυτό που λέμε: «η γριά κότα έχει το ζουμί»... Και δεν είναι καθόλου γριά, απλά οι ανταγωνίστριες της είναι νεότερες ηλικιακά και πιο ευέλικτες. Ωστόσο, η ηρωίδα μας αγάπησε το επάγγελμα της και παρά τη γέννηση του παιδιού της, δεν ήθελε να εγκαταλείψει το χώρο. Δεν άντεχε να βλέπει τις «συναδέλφους» της να την προσπερνούν και να ελκύουν την προσοχή του λαού. Και επέστρεψε! Με μεγαλύτερη όρεξη από ποτέ! Με δίψα να αποδείξει ότι είναι η κορυφαία του χώρου, να αποδείξει ότι έχει καλύτερες επιδόσεις από δύο έγχρωμες ανταγωνίστριες της που είχαν «σαρώσει» στην «πιάτσα» επί τη απουσία της.
Τελικά, το φετινό Αμερικανικό Όπεν, δεν θα το ξεχάσουν ούτε ο πρωτάρης Χουάν Μάρτιν Ντελ Πότρο, αλλά ούτε και η μαμά Κιμ Κλάιστερς.

Για τον Αργεντινό τενίστα ήταν η πρώτη φορά που φτάνει σε μια κατάκτηση Γκραν Σλαμ, αλλά και η πρώτη που κερδίζει τον Ρότζερ Φέντερερ, τον μεγαλύτερο αθλητή στην ιστορία του τένις δηλαδή! Επίσης, είναι ο πρώτος τενίστας από την Αργεντινή που κατακτά το US Open σε συνθετικό κορτ. «Πρωτάρης» σε όλα του ο Ντελ Πότρο…

Η κατάκτηση του συγκεκριμένου Γκραν Σλαμ αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι απέκλεισε στον ημιτελικό το Νο2 της παγκόσμιας κατάταξης, Ράφα Ναδάλ και στο τελικό, τον «τεράστιο» Ρότζερ Φέντερερ που είχε πάρει το συγκεκριμένο τουρνουά σπίτι του. Τι εννοώ; Ότι ο Ελβετός πρωταθλητής είχε να χάσει από το 2003 (όταν και αποκλείστηκε από τον Ντέιβιντ Ναλμπαντιάν) και μέχρι φέτος, μετρούσε πέντε συνεχόμενες κατακτήσεις του Αμερικανικού τουρνουά. Μάλιστα, ο Φέντερερ έχασε την ευκαιρία να ισοφαρίσει το ρεκόρ του Μπιλ Τίλντεν, με έξι σερί τίτλους, τη δεκαετία του 20’. Η αξία του ηττημένου όμως δίνει ακόμα μεγαλύτερη δόξα στο νικητή και η «παρθενιά» του Ντελ Πότρο έσπασε την κατάλληλη στιγμή.

Ο νικητής του τουρνουά, παραδέχθηκε ότι από το άγχος και το στρες που ένιωθε είχε να κοιμηθεί ένα 24ωρο. Έπρεπε να αποδείξει ότι δίκαια βρίσκεται στο Νο5 της παγκόσμιας κατάταξης και ότι αξίζει να θεωρείται το νέο μεγάλο αστέρι του τένις. Εδώ όμως τίθεται το επόμενο ερώτημα που αφορά την επόμενη μέρα. Αν υποθέσουμε ότι όσο αγωνίζεται, ο Ρότζερ Φέντερερ θα είναι κυρίαρχος, γεννάται το ερώτημα ποιος θα είναι ο επόμενος μεγάλος σταρ. Γιατί ο Ελβετός «ρίχνει» 5 με 6 χρόνακια στους περισσότερους…

Μέχρι στιγμής, ο Ναδάλ φαίνεται να έχει το προβάδισμα, αν και μετά από την επιστροφή από τον τραυματισμό του στο γόνατο, ουδέποτε έχει επανέλθει στα επίπεδα που τον είχαμε συνηθίσει! Ο Άντι Μάρεϊ «ζαλίζεται» ένα βήμα πριν την κορυφή (όπως και η Σάφινα στις γυναίκες), ο Νόβακ Τζόκοβιτς είναι πολλά υποσχόμενος ενώ τώρα προστέθηκε και ο Ντελ Πότρο. Ο Αργεντινός πρέπει να σκεφτεί να γίνει τουλάχιστον ο καλύτερος δεύτερος και μετά να δει πως θα γίνει ο επόμενος Φέντερερ, όπως δήλωσε ότι θα ήθελε, μετά το τέλος του τουρνουά. Αν μπορεί να αντιμετωπίσει τη φυσική κατάσταση του Ναδάλ τη σταθερότητα του Μάρεϊ και το δυνατό σερβίς του Τζόκοβιτς, το Νο5 παγκοσμίως θα έχει όλα τα φόντα να πετύχει και άλλες διακρίσεις και να μην αρκεστεί στην… πρώτη του φορά!

Από την άλλη, η Κιμ Κλάιστερς μπορεί να νιώθει διπλά περήφανη! Κι αυτό γιατί έχει καταφέρει να κάνει κάτι που σπάνια συναντάς στον αθλητισμό. Να επιστρέψει δηλαδή αθλητής στην ενεργό δράση (αφού έχει υποστηρίξει ότι σταματάει για κάποιο λόγο) και να βρεθεί ξανά στην κορυφή. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, από τον «τεράστιο» Μάικλ Τζόρνταν μέχρι και τον Μάικ Τάισον. Βέβαια, άλλα αθλήματα, άλλες απαιτήσεις και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Ωστόσο, τίποτα δεν μπορεί να μειώσει το «επίτευγμα» της Κλάιστερς που με καρδιά έφηβης και θέληση «πρωτάρας» επέστρεψε εκεί που ήταν κάποτε. Στην κορυφή!

Πριν από περίπου 25 μήνες η Βελγίδα τενίστρια ανακοίνωνε την απόφαση της εγκαταλείψει τα κορτ, προκειμένου να αφοσιωθεί στην οικογένεια της! Βλέπετε, ο γάμος της με τον Αμερικανό μπασκετμπολίστα Μπράιαν Λιντς, έφερε στον κόσμο την Τζάντα. Η κόρη της Κλάιστερς (που γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 2008) είναι πλέον 1,5 χρονών και δεν χρειάζεται τη μητέρα της 24 ώρες το 24ωρο. Κάπως έτσι το σκέφτηκε η Κλάιστερς και είπε να επιστρέψει, αφού τελικά η αγάπη της για το άθλημα ήταν πολύ μεγάλη για να αφήσει οριστικά στην άκρη την ρακέτα της.

Η 26χρονη τενίστρια όμως, όχι απλά επέστρεψε, αλλά γύρισε πανηγυρικά, φτάνοντας ως την κορυφή του US OPEN, όπως είχε κάνει το 2005 για τελευταία φορά. Ο δρόμος φυσικά δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά η άλλοτε κορυφαία τενίστρια εκθρόνισε και τις σπουδαίες αδερφές Ουίλιαμς (αρχικά την Βένους και στον τελικό τη Σερένα) για να φτάσει δίκαια στον 35ο τίτλο της. Ποιος μπορεί να είναι ο επόμενος στόχος της Κλάιστερς όσο αγωνίζεται; Μα φυσικά να επιστρέψει στην κορυφή και της παγκόσμιας κατάταξης, πράγμα πολύ δύσκολο (αν σκεφτούμε ότι απουσίαζε για δύο χρόνια) αλλά συνάμα όχι ακατόρθωτο αφού με την κατάκτηση του Αμερικανικού Γκραν Σλαμ βρέθηκε στο Νο19 της WTA.

Ασχέτως αν τα καταφέρουν, η Βελγίδα μαμά και ο Αργεντινός πρωτάρης δίδαξαν τον κόσμο την έννοια της θέλησης. Χάρη σε αυτήν κατέκτησαν το US OPEN, αφού και ο Φέντερερ είναι καλύτερος, και η Σερένα σε αρτιότερη φυσική κατάσταση. Όμως, στο τέλος πανηγύρισαν αυτοί που είχαν μεγαλύτερο πάθος και δίψα για διάκριση. Μήπως τελικά, όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, τα καταφέρνεις;

Βαγγέλης Αυγουστής