Ποια συνείδηση;

Οσοι κατέβηκαν χθες το πρωί προς το κέντρο της Αθήνας βλαστήμησαν την ώρα και τη στιγμή που αποφασίστηκε να διοργανωθεί περιβαλλοντικό συνέδριο στο Μέγαρο Μουσικής. Μερικές δεκάδες ευαίσθητοι προς το περιβάλλον συνάνθρωποί μας, από τον Καραμανλή μέχρι τον Μαγκντί Γιακούμπ και τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη, είχαν παρκάρει τα αυτοκίνητά τους μαζί με των συνοδών τους, πιάνοντας όχι μόνο την ακριανή αλλά και τη μεσαία λωρίδα της Βασιλίσσης Σοφίας, δημιουργώντας ένα instant νέφος στην Αθήνα.

Προς στιγμήν νόμισα ότι δεν υπήρχε πάρκινγκ. Οπως όμως μου είπαν, το Μέγαρο διαθέτει υπόγειο πάρκινγκ, αλλά «σιγά μην ο οδηγός του κάθε πολιτικού ή επώνυμου βάλει το αυτοκίνητο στο υπόγειο. Το να έχεις το αυτοκίνητο να περιμένει απ' έξω δείχνει μούρη». Αυτή είναι η περιβαλλοντική συνείδηση όλων αυτών που μαζευτήκανε χθες στο Μέγαρο και σήμερα θα σας ζητάνε θυσίες για να σώσετε τον πλανήτη. Θα ζητάνε θυσίες όταν οι ίδιοι δεν κάνουν τη θυσία να δώσουν εντολή να παρκάρει ο οδηγός τους στο υπόγειο για να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος.

Λίγο, δηλαδή, μεγαλύτερη ευαισθησία από τους βουλευτές. Οι οποίοι για να βοηθήσουν στην καθαρότητα της ατμόσφαιρας στην Αθήνα ψήφισαν να πάρουν τσάμπα αυτοκίνητα με οικολογικά μοτέρ. Οχι φυσικά τίποτα Toyota Prius και υβριδικές λαϊκούρες, αλλά Lexus, με το συγκεκριμένο μοντέλο να στοιχίζει σήμερα 53 χιλιάδες ευρώ.

Αλλά οι βουλευτές είναι κάτι σαν τους στρατιώτες της παλιάς φρουράς του Ναπολέοντα. Ξεθωριάζουν, αλλά δεν πεθαίνουν. Η Φρόσω Σπεντζάρη υπάρχει μέσα μας. Η εκπρόσωπος του συνδέσμου πρώην βουλευτών, που αγόγγυστα και άοκνα αγωνίζεται για τα αιτήματα του πολυπαθούς κλάδου ζητώντας χώρους στη Βουλή, μεγαλύτερες συντάξεις και ό,τι άλλο μπορεί να ελαφρύνει τα γηρατιά αυτών των μεροκαματιάρηδων του μόχθου.

Αλλά υπάρχουν και οι απόμαχοι της Ευρωβουλής. Ο Ευρωπαϊκός Σύνδεσμος Πρώην Βουλευτών των Κρατών Μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης, όπως είναι το πλήρες και βαρύγδουπο όνομά του, που έστειλε αντιπροσωπεία στην Κύπρο για να πληροφορηθεί από τον πρόεδρο Χριστόφια ότι «η Κύπρος βιώνει εδώ και τριάντα πέντε χρόνια τις συνέπειες της τουρκικής εισβολής και κατοχής, τις κατάφορες παραβιάσεις των δικαιωμάτων του λαού της, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων». Μια πληροφορία που αν δεν πας στην Κύπρο πώς θα τη μάθεις και φυσικά για να πας κάποιος πρέπει να τα πληρώσει. Ποιος; Ο μαλάκας; Αποκλείεται να το γράψω, γιατί αυτός που τα πληρώνει είσαι εσύ.


Οτι η συνέντευξη Τύπου ξεκίνησε με τη φράση του Νίκου Θανόπουλου «είμαστε υπηρέτες της ΑΕΚ και εμείς και εσείς» έδωσε τον τόνο στα υπόλοιπα. Οτι μετά προσπάθησε να το μαζέψει με το «είναι τιμή όποιος κάνει το ρεπορτάζ μιας μεγάλης ομάδας» δεν αναιρεί τη φράση με την οποία ξεκίνησε τη συνέντευξη. Ενα συνονθύλευμα γενικοτήτων, μια συρραφή κλισέ που αντιμετώπιζαν την αλήθεια σαν να ήταν μολυσμένη από τη γρίπη των χοίρων. Στα επί μέρους.

Κανένας δεν βγήκε χαμένος κολακεύοντας το κοινό και το να το κάνεις με ελληνοαμερικανική προφορά, όπως ο Νίκος Νοτιάς, προσθέτει μια κοσμοπολίτικη νότα, σαν να τραγουδάει η Μούσχουρη έπειτα από 30 χρόνια στο Παρίσι. Μόνο που μερικές υπερβολές θα μπορούσαν να παραληφθούν. Οπως το «η διοίκηση είναι εδώ… Στο τελευταίο παιχνίδι είδαμε τον κόσμο και τους παίκτες μας να στηρίζουν την ομάδα. Αυτό μας έδωσε την όρεξη να συνεχίσουμε το έργο μας», που είπε ο Νοτιάς.

Εκτός αν το «είδαμε» (we saw dear all, που θα λέγαμε και σε internal memo) ελέχθη με τη μεταφορική έννοια του όρου. Στο γήπεδο τουλάχιστον ο Νοτιάς δεν είδε την ΑΕΚ, αφού για το τελευταίο ματς της χρονιάς δεν μπόρεσε να επισπεύσει τον ερχομό του στην Αθήνα κατά 24 ώρες και ήρθε τη Δευτέρα. Αλλά dear all time is money, που λέμε και στο Στέιτ.

Αντίθετα, δεν ήταν υπερβολή, αλλά υπεραισιόδοξο το αναπαλαιωμένο σχέδιο η ΑΕΚ να ξεκινήσει και να φτιάξει μία ομάδα από νέους παίκτες που πλαισιωμένοι από παλιούς σε μία πενταετία θα κάνουν πρωταθλητισμό. Εκτός αν η δήλωση αυτή είναι επετειακή και γίνεται κάθε πέντε χρόνια στο στυλ των Ολυμπιακών, το να την επαναλαμβάνεις μόνο χιούμορ δείχνει.

Γιατί όταν την είπε ο Ντέμης πριν από πέντε χρόνια, αλλά τότε ο κόσμος ήταν ζεστός, υπήρχε όραμα, η ΑΕΚ είχε περάσει στο 44 και είχε νόημα. Τώρα που τη λέει ο Νοτιάς, που με το καλό επιστρέφει στη Νέα Υόρκη, τι νόημα μπορεί να έχει; Οτι θα πετύχει στο εγχείρημα στο οποίο απέτυχε σε πολύ καλύτερες συνθήκες ο Νικολαΐδης, όταν τον στήριζαν πέντε εφοπλιστές, εκ των οποίων ο Νοτιάς ήταν ο ένας;

Επίσης, το «μεγάλες ομάδες, όπως η Γιουνάιτεντ και η Ρεάλ, πνίγονται στα χρέη», που είπε αργότερα ο Θανόπουλος, μπορεί να δείχνει ότι προβλήματα έχουν και άλλοι, αλλά όχι ότι το πρόβλημα είναι προσόν. Γιατί αν το πάμε σε αυτή τη λογική, ο Ηρακλής είναι από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ελλάδα. «Τους πληρώσατε με μετρητό;», θα λέει ο Πατέρας στον λογιστή του Παναθηναϊκού.

«Πώς θα κοιτάξω αύριο τον Ρέμο στα μάτια και θα του πω ότι ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλη ομάδα; Αν με ρωτήσει, ρε, πού είναι τα χρέη μας, εγώ τι θα απαντήσω; Πάτησέ τον δύο φορές με το Hummer, μία φορά προς τα μπρος και μία προς τα πίσω, ρε Θεολόγη, να το θυμάται».

Ανάλογου επιπέδου ήταν η θέση του Θανόπουλου για τον Μπάγεβιτς. «Κατ' αρχάς, αυτά που είπε ο Μπάγεβιτς δεν είναι κάτι καινούργιο, από τότε που ανέλαβα μου έχει πει συγκεκριμένα πράγματα, του έχω πει συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Από τη στιγμή που έχουμε και οι δύο αποφασίσει ότι θα προχωρήσουμε μαζί για τον επόμενο χρόνο, είναι βέβαιο ότι θα βρούμε τη χρυσή τομή. Ξέρω τι θέλει, ξέρει και τι θέλουμε εμείς, να είστε βέβαιοι ότι αυτά θα γίνουν». Και τώρα η δήλωση του Μπάγεβιτς μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό.

«Αν παραμείνουν οι ίδιες συνθήκες, τότε δεν θέλω να μείνω! Αν μπορούν να αλλάξουν, ας αλλάξουν. Αν δεν μπορούν, τότε δεν μπορώ να προσφέρω και εγώ τίποτε άλλο. Η ομάδα χρειάζεται να αλλάξουν οι συνθήκες». Πώς είναι δυνατόν να λες ότι «έχουμε αποφασίσει να προχωρήσουμε μαζί για τον επόμενο χρόνο», όταν δύο μέρες πριν ο προπονητής σου λέει ότι αν δεν αλλάξουν κάποια πράγματα, την έκανε; Τώρα ποια είναι η χρυσή τομή, σταματάει το μυαλό του ανθρώπου. Ας πούμε η μέση ανάμεσα σε δύο χρυσές άκρες...

Ξεπερνάω το ότι δεν υπήρχε πέρυσι πρόταση πώλησης στον Μελισσανίδη, που είπε ο Νοτιάς. Ο Τάκης Κανελλόπουλος είχε προτείνει την πώληση ποσοστού και τον Δεκέμβριο έγινε η ανοικτή πρόταση με την ΑΕΚ να πωλείται για «ένα ευρώ», φτάνει ο αγοραστής να αναλάμβανε τα χρέη. Αντίθετα με τη Ρεάλ και τη Γιουνάιτεντ, κανένας δεν ανταποκρίθηκε και η δήλωση του Μελισσανίδη που είχε δημοσιευθεί ήταν ότι δεν θα αναλάβει να πληρώσει τα λάθη των άλλων. Οπως και ξεπερνάω το ακριβές ποσόν των χρεών. Ας πούμε ότι ο Πανιώνιος θα είχε αντίρρηση αν τα χρέη ήταν ακριβώς αυτά που αναφέρθηκαν, χωρίς τις δόσεις που υπάρχουν από τη μεταγραφή του Τζεμπούρ, που είναι και καθυστερημένες…


Διπλό «μπράβο» στον Νίκο Νοτιά, που όχι μόνο πήρε το αρχικό ρίσκο με την ομάδα του Ντέμη αλλά και το δεύτερο όταν όλοι οι υπόλοιποι έκαναν πίσω. Μόνο που το ψέμα έχει κοντύτερα ποδάρια και από του Φώντα Γήττα και αν ο μεγαλομέτοχος πια της ΑΕΚ θέλει τον κόσμο δίπλα του, χρειάζεται να πει αλήθειες.