Blood and the city: «Θέλω μια πληροφορία»

Η ώρα για μετακόμιση έφτασε… αντίο λοιπόν στις αρθρογραφίες (εκτός κι αν υπάρξει εξαιρετικός λόγος) και μετακόμιση στο news and fun με τον απλό, ωραίο , γλυκό και πολλά υποσχόμενο τίτλο Blood and the City.

«Θέλω μια πληροφορία»

Ίσως να ήταν το κρύο που επέμενε ενώ κοντεύει να φτάσει ο Μάιος. Ο,τι και να ήταν δεν θα το άφηνα να περάσει έτσι. Κατέβασα τα πατζούρια έκλεισα τις μπαλκονόπορτες, κλείδωσα δυο φορές την πόρτα και έφυγα από το σπίτι με κοντομάνικο, έτσι για κόντρα. Το αν αυτή η κίνηση αποδείχθηκε σωστή ή λάθος δεν υπάρχει χρόνος για να το συζητήσουμε. Έχουμε πιο σημαντικά πράγματα να πούμε.

Για κάποιο περίεργο λόγο σε ολόκληρη τη διαδρομή μέχρι τη δουλειά ένα όνομα ερχόταν και έφευγε από το μυαλό μου. Γιώργος Γερολυμάτος. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω πως, αλλά ο Γιώργος Γερολυμάτος με είχε εκνευρίσει πάρα πολύ. Πέρασα έξω από ένα μαγαζί στη Δαβάκη που είχε κλείσει εδώ και μήνες. Το σημείωμα που υπήρχε όμως κολλημένο στην πόρτα δεν το είχα προσέξει ποτέ. «Κλείσαμε. Για οποιαδήποτε πληροφορία καλέστε σε αυτό το νούμερο….». Ίσως αυτή να ήταν η λύση. «Για οποιαδήποτε πληροφορία, καλέστε…».

Πληκτρολόγησα τον αριθμό. Τέσσερις χτύπους μετά ένας τύπος που μου φάνηκε αγουροξυπνημένος απάντησε. «Ποιος είναι;». Με ξάφνιασε. Τι πάει να πει ποιος είναι; Τι ερώτηση είναι αυτή και για ποιο λόγο θα έπρεπε να του αποκαλύψω το όνομα μου; Δεν θα τα πηγαίναμε καλά και αυτό ήταν φανερό πριν καν πω μια λέξη.

«Είσαι ο τύπος που είχε το μαγαζί με τα οικιακά είδη στη Δαβάκη;». «Ναι. Ποιος είναι;». Πάλι αυτή η ερώτηση. «Δεν έχει σημασία ποιος είμαι. Θέλω μια πληροφορία». Άρχισε να δυσανασχετεί. «Αν δεν μου πείτε ποιος είστε θα κλείσω το τηλέφωνο».

«Άκουσε με καλά καταθλιπτικέ νεωκόρε…»

«Μα δεν είμαι νεωκόρος… κάποιο λάθος έχετε κάνει»

«Αφού το λέω, όχι μόνο νεωκόρος είσαι, αλλά και καντηλανάφτης. Το χαρτί στο μαγαζί λέει για οποιαδήποτε πληροφορία να καλέσω αυτό το νούμερο. Λοιπόν το κάλεσα. Έσπειρες και ήρθα για να θερίσω. Τώρα πες μου… Που βρίσκεται ο Γιώργος Γερολυμάτος…». Σιωπή από την άλλη άκρη της γραμμής. «Είσαι εκεί νεωκόρε;».

«Όχι» απάντησε ο νεωκόρος. «Τι όχι ρε βλάκα. Αυτό πάει να πει ότι είσαι. Τώρα πες μου που είναι ο Γιώργος Γερολυμάτος».
Εκείνη τη στιγμή άκουσα το χαρακτηριστικό ήχο της γραμμής που κλείνει. Δοκίμασα να πάρω δυο-τρείς φορές ακόμα αλλά ο νεωκόρος είχε κλείσει το τηλέφωνο… Η λύση του μυστηρίου που είχα αφήσει το μυαλό μου να δημιουργήσει δεν ήρθε.

Έφτασα μετά από λίγο στη δουλεία. Χτύπησα αρκετές φορές το κουδούνι και μέχρι να ξυπνήσω το φύλακα για να έρθει να μου ανοίξει είχα κάνει ήδη ένα τσιγάρο είχα φάει ένα μαντολάτο και είχα δοκιμάσει ένα από αυτά τα ισοτονικά ποτά που έχουν μπλε χρώμα. «Μεσημεριανός υπνάκος;» φώναξα στον φύλακα. «Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα αδερφέ» μου απάντησε και ξανάπεσε για ύπνο. Πριν κατέβω στο γραφείο μου στο υπόγειο πέρασα μια βόλτα από τον δεύτερο. Είδα τον νεαρό συνάδελφο να προσπαθεί να αλλάξει μια λάμπα που είχε καεί. Τεντωνόταν και ξανά τεντωνόταν γιατί είχε ανέβει σε ένα πολύ χαμηλό σκαμπό.

Δήθεν τυχαία έσπρωξα το σκαμπό και σωριάστηκε στο έδαφος κλαψουρίζοντας. «Δεν σου έχω πει να προσέχεις τα νώτα σου;». Αν αντί για εμένα ήταν κάποιος δαιμονικός γορίλας τι θα έκανες;». Έσκυψε το κεφάλι και μου είπε ότι έχω δίκιο. «Αν με χρειαστείτε κάτι θα είμαι στο υπόγειο» είπα και έφυγα.

Κατέβηκα στο γραφείο μου και άναψα μόνο το μικρό φωτιστικό πάνω στο τραπέζι. Είδα ένα φάκελο που έγραφε πάνω «εμπιστευτικό». Μέσα στον φάκελο υπήρχε ένα σημείωμα και ένα cd. «Συγνώμη που φεύγω. Αυτό το τραγούδι θα σε κάνει να με θυμάσαι για πάντα»

Έκατσα στην πολυθρόνα μου με ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα. Πάτησα το play… «Για να δούμε…γιατί θα πρέπει να σε θυμάμαι για πάντα Σίλβια…»



Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com