«Αυτά... συμβαίνουνε»

Στα μικρά γράφτηκε ότι έπειτα από τα δημοσιεύματα για επεισόδια πριν από το ματς στον Καραϊσκάκη ο εισαγγελέας Πειραιά κάλεσε τον Ζαγοράκη και τον Ποικιλίδη για να καταθέσουν τι έγινε πραγματικά. Εκδοχές υπάρχουν αρκετές. Αλλες λένε ότι έγινε ένα απλό πεσίμι, άλλες ότι συνοδεύτηκε από ψιλές, άλλες ότι έπεσαν χοντρές, άλλες ότι τα επεισόδια συνεχίστηκαν και στη σουίτα που μεταφέρθηκαν οι προσκεκλημένοι του ΠΑΟΚ.

Δηλώσεις έγιναν για συγγνώμες, πληροφορίες έλεγαν ότι ανάμεσα στους καλεσμένους υπήρξαν γνωστοί και δυναμικοί οργανωμένοι της κερκίδας του ΠΑΟΚ... Τα πάντα ακούστηκαν. Μέχρι που είχαν και συνέχεια. Με πληροφορίες που λένε ότι στο επόμενο ματς του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα το μπουκάλι στον Τζόρτζεβιτς έφυγε από τα χέρια του οπαδού του ΠΑΟΚ που είχε φάει τις ψιλές στο Καραϊσκάκη. Ιδού, λοιπόν, πεδίον μάχης λαμπρόν για τον Ζαγοράκη, τον Ποικιλίδη και όλους όσοι κόπτονται ότι αγωνίζονται εναντίον του χουλιγκανισμού.

Για τον Ζαγοράκη και τον Ποικιλίδη στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει καν η δικαιολογία ότι θα καρφώσουν οπαδούς τους. Δεν χρειάζεται ούτε καν το θάρρος του Ντέμη Νικολαΐδη, που όχι μόνο είχε καταθέσει αλλά είχε πει «θα τους δώσω» και το έκανε. Το έγκλημα θα είναι αποποινικοποιημένο, επειδή αυτοί που θα την πληρώσουν θα είναι οπαδοί του Ολυμπιακού. Και δεν υπάρχει η δικαιολογία του «δεν τους ξέραμε». Με τη στενή έννοια του όρου σίγουρα.

Δεν έχουν συστηθεί, δεν έχουν κάτσει στο ίδιο σαλόνι να πιουν το λικεράκι τους και να φάνε το φοντανάκι τους, αλλά αν αφαιρέσουμε την αστική έννοια στο «ξέρω», είναι απίθανο στο μεταξύ να μην έχουν μάθει ποιοι έκαναν το πέσιμο. Υπάρχει στα ελληνικά το «όπως αργότερα πληροφορηθήκαμε». Το λες και σπατσάρεις. Αν εγώ μπορώ να λέω το «όπως πληροφορήθηκα» για το μπουκάλι στην Τούμπα, που μπορεί να είναι σωστό μπορεί και λάθος, λες και εσύ το «όπως μάθαμε» στον εισαγγελέα και από εκεί και πέρα δουλειά του είναι να βγάλει άκρη.

Μόνο που δεν ελπίζω να βγει τίποτα. Γιατί είτε αυτά που έγιναν ήταν πολύ λίγα και περιορισμένα για να προχωρήσει η υπόθεση και φουσκώθηκαν μετά για να ανέβει η ατμόσφαιρα ή ήταν σημαντικά, αλλά θα τα φάει η νοοτροπία του «περασμένα ξεχασμένα» που είναι η ευχή και η κατάρα της Ελλάδας. Ευχή γιατί εύκολα τσαντιζόμαστε, αλλά εύκολα μας περνάει, που είναι μια νοοτροπία καλή για να συμβιώνεις, αλλά κατάρα διότι ό,τι συμβαίνει επαναλαμβάνεται.

Οπότε του χρόνου ο Makedonas 4 θα την πέσει στον Σάββα. Του αντίχρονου ο Soupia 7 θα την πέσει στον δήμαρχο του Κορδελιού. Επειτα από τρία χρόνια ο Bougatsa 4 θα επιτεθεί στον γιο του Σάββα. O Kavlitzeki 7 θα πάρει το αίμα του Πειραιά πίσω, με επίθεση στον αντιδήμαρχο Μουδανιών. Και κάπου κάπου κάποιος εισαγγελέας θα καλεί τον εκάστοτε «Ζαγόρ» για να ακούει το «αυτά στα γήπεδα συμβαίνουνε».


Στην Πορτογαλία έγινε δεκτό ως ποδόσφαιρο ρεαλισμού. «Παίζουμε με τους γίγαντες, με τον Γολιάθ, και ο μόνος τρόπος είναι να πάρουμε τη νίκη με κλεφτοπόλεμο, παριστάνοντας τον Δαυίδ». Μετά την Πορτογαλία, όταν στην Αγγλία και τη Γερμανία γραφόταν «σταματήστε την Εθνική Ελλάδας πριν καταστρέψει το ποδόσφαιρο», είπαμε ότι τα γράφανε επειδή έσκαγαν από τη ζήλια για την επιτυχία μας. Με τον χρόνο, όμως, επαναλαμβάνοντας το στυλ της Πορτογαλίας η Εθνική Ελλάδας έδειξε ότι αυτό είναι. Οχι μια ομάδα που σε στυλ 1821 κάνει τον κλέφτη για να κατακτήσει την επιτυχία, αλλά μια ομάδα που κλέβει τις νίκες απ' όποια ομάδα προσπαθεί να την αντιμετωπίσει παίζοντας ποδόσφαιρο.

Για ένα ημίωρο στην αρχή του ματς με το Ισραήλ το φάντασμα του ματς στο Euro με τη Σουηδία εμφανίστηκε στο «Ραμάτ Γκαν». Μια ομάδα που θα παίζει το DDR football «Σπαρβάσερ, Πομερένκε, Κίσε, Κρόι. Σπαρβάσερ, Πομερένκε, Βάισε, Κρόι». «Κυργιάκος, Παπαδόπουλος, Δέλλας» και ευτυχώς στο μεταξύ η ΦΙΦΑ άλλαξε τον κανονισμό και τα στόπερ δεν επιτρέπεται να γυρίζουν την μπάλα στον τερματοφύλακα. Γιατί το μόνο που έλειπε ήταν το «Δέλλας, Χαλκιάς. Και πάλι η μπάλα στον Κυργιάκο» για να αυτοκτονήσουμε.

Συγγνώμη για τον πρώτο πληθυντικό, αλλά αναφέρομαι σε όσους γουστάρουν να βλέπουν ποδόσφαιρο που δύο ομάδες μπαίνουν στο γήπεδο για να πάρουν τη νίκη και όχι να την κλέψουν, αν η μία πιαστεί κορόιδο και βγει στην επίθεση. Φυσικά υπάρχουν άλλοι λάτρεις του αποτελέσματος, Ελληνάρες, δημοσιογράφοι που η πρόκριση της Εθνικής σημαίνει και ταξίδι στη Νότιο Αφρική, που ουδόλως τους ενδιαφέρει το θέαμα που παρακολουθούν.

Οσοι, όμως, μπορούν να αποστασιοποιηθούν από τα χρώματα των φανελών θεωρούν σαφές ότι η Ελλάδα, ακόμα και με το Ισραήλ, προσπαθεί να κλέψει τη νίκη. Δεν είναι συμπτωματικό ότι οι καλύτερες ευκαιρίες της Εθνικής γίνονται στα τελευταία λεπτά όταν το Ισραήλ έχει βγει μπροστά για να κερδίσει. Τέλος πάντων, αυτή είναι η Εθνική μας και ακόμα κι αν κάποιος δεν την αντέχει, είναι σαν τους παλιούς γάμους. Με αυτή πρέπει να ζήσεις και κοίτα να βολευτείς.

Οσο για την ομιλία του αξιωματικού που θα παρομοίαζε το ματς με τον πόλεμο των Μακκαβαίων με τους Ελληνες, η πρόθεση αποκαλύφθηκε από την προοδευτική εφημερίδα «Μααρίβ». Και προτού γελάσουμε, ας σκεφτούμε ότι η ίδια εφημερίδα πρόσθεσε ότι στην ίδια λογική το προπονητικό τιμ του Ισραήλ θα έπρεπε να πάρει και ένα ραβίνο για τη θεολογική στήριξη της ομάδας.

Τώρα εμείς αντέχουμε να γελάσουμε; Εννοώ εμείς οι Ελληνες που βλέπουμε λογικό στο ποδόσφαιρο παπάδες σε αγιασμούς να κοπανάνε στη μούρη ποδοσφαιριστές με βασιλικούς για να παίζουνε καλύτερα και αρχιεπίσκοπους με νταβραντοδιάκους να περιμένουν την Εθνική στο Καλλιμάρμαρο για να φορέσουν σταυρούς στους λαιμούς των παικτών. Τουλάχιστον οι Ισραηλινοί κάνουνε έστω και τραβηγμένες ιστορικές αναδρομές. Να ανακατεύουν, όμως, τη θρησκεία με την μπάλα, το βρίσκουν αστείο.

Αστείο βέβαια δεν θα βρουν το ότι μία μέρα πριν από το ματς της εθνικής τους με την ελληνική έχει προγραμματιστεί στο Ηράκλειο διαδήλωση διαμαρτυρίας για την επίθεση των Ισραηλινών στη Γάζα. Οπου με τα ματάκια μου βλέπω τι θα γίνει. Οι Ισραηλινοί, προστατευμένοι από μια πενηντούρα πράκτορες της Μοσάντ, θα βρίσκονται στο ξενοδοχείο. Πριν από το ξενοδοχείο θα βρίσκονται μια χιλιάδα διμοιρίες των ΜΑΤ που θα σταματήσουν τους διαδηλωτές πετώντας τους –ας ελπίσουμε φρέσκα– δακρυγόνα.

Οι διαδηλωτές θα σταματήσουν και θα αρχίσουν να πετάνε Μολότοφ και πέτρες στα ΜΑΤ. Τα ΜΑΤ θα κοιτάνε. Οι διαδηλωτές θα φύγουν προς το κέντρο της πόλης σπάζοντας βιτρίνες και αυτοκίνητα ενώ θα φωνάζουν «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Και οι Ισραηλινοί θα έχουν στενοχωρηθεί τόσο πολύ, που δεν θα φάνε το τιραμισού στο ταμπλ ντ' οτ του ξενοδοχείου...

Αφού λοιπόν το ξέρουν ότι στο τέλος πάλι ελληνικές βιτρίνες θα σπάνε και αυτοκίνητα Ελλήνων θα καταστρέφουν, υπάρχει λόγος να γίνεται ένα συλλαλητήριο που εκείνος που λιγότερο απ' όλους ενοχλείται είναι ο στόχος; Υπάρχει. Μόνο όταν ο πραγματικός στόχος είναι ο συμπολίτης που είναι εκείνος που πληρώνει όποιον πούστη ενοχλεί τις ευαισθησίες της ελληνικής Aριστεράς.

Από τους Αμερικανούς στο Ιράκ μέχρι τους Ισραηλινούς στη Γάζα και το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Απαντα μπορεί να είναι βορβορώδη, επαίσχυντα και κατάπτυστα, αλλά μπορεί κάποια ευαίσθητη καρδιά να πει τι φταίει ο Ελληνας πολίτης να τα πληρώνει; Οποιος έχει πρόβλημα με τους Αμερικανούς, προς τα αριστερά –όταν κοιτάς προς τον Βόρειο Πόλο– πέφτουνε, και όποιος έχει πρόβλημα με τους Ισραηλινούς, προς τα αριστερά και πάλι –όταν κοιτάς προς τον Νότιο Πόλο– βρίσκονται. Τα υπόλοιπα έχουν τόση λογική όση να γίνονται διαδηλώσεις ενάντια στο κυνήγι της φώκιας στο Ναϊρόμπι. Κι ακόμα χειρότερα να κυνηγάνε αυτούς που πουλάνε κοκοφοίνικες.


Οσο για το ματς στο Παγκρήτιο, το ξέρω ότι με μια ισοπαλία είμαστε στο παιχνίδι και μία ήττα θα είναι ζημιά. Επίσης γνωρίζω ότι αν προκριθούμε στον όμιλο των θηρίων θα μπορούμε να το υπερηφανευόμαστε στο υπόλοιπο της ζωής μας, αλλά στο όνομα του Σπαρβάσερ… Μπορούμε να παίξουμε και λίγη μπάλα πρωτοβουλίας;