Η πόλη του κακού (Part 5-Ο μελλοθάνατος)

Part 1
Part 2-Πόρτα στον εξώστη
Part 3-Ένα κουτί με σφαίρες
Part 4-Ο μυστηριώδης ξένος

Πριν βρεθεί στη θέση του ομιλητή στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης ο φίλος μας ο «καθηγητής» δεν είχε κάνει τίποτα το σπουδαίο, ώστε να χρειάζεται να ασχοληθούμε μαζί του. Λίγο πριν αρχίσει να μιλάει και δει το κόκκινο φωτάκι πάνω στο κοστούμι του ετοιμαζόταν να πει μια ακόμα από τις ασυναρτησίες του. Λίγο πριν πεθάνει δεν είχε καμία συναίσθηση για το ρόλο που έπαιζε. Ήταν ένας από αυτούς που έπρεπε να βγουν από τη μέση. Δεν ήξερε όμως για ποίο λόγο ούτε και θα μάθαινε ποτέ. Κάποια πράγματα γίνονται χωρίς εμάς, για εμάς. Έτσι και στην περίπτωση του.

Είχε «κλείσει» αυτή την διάλεξη μέσω ενός γνωστού του, που δούλευε χρόνια στο Πανεπιστήμιο. Ήθελε να κάνει την πλάκα του, τίποτα παραπάνω. Ήθελε να ανέβει πάνω στη σκηνή και να μιλήσει στους πιτσιρικάδες. Αυτοί θα τον άκουγαν θα προβληματιζόνταν και στη συνέχεια θα πήγαιναν σπίτι τους. Τι ήταν; Ένας ψεύτης. Ένας κομπογιαννίτης. Ένας αποτυχημένος που στα 35 του χρόνια μπεκρόπινε από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Ήταν όμως όλα έτσι από την αρχή; Δεν ήταν. Κάποτε είχε όνειρα. Κάποτε είχε ελπίδες. Κάποτε αγαπούσε μια γυναίκα. Τώρα δεν αγαπούσε τίποτα και κανέναν. Ζούσε μόνο για τον εαυτό του, να βγάλει δηλαδή άλλη μια μέρα ζωντανός, πιθανότατα σε βάρος των γνωστών του, που τον λυπόντουσαν και είχαν την ελπίδα ότι κάποτε μπορεί να επανέλθει. Ήταν ελπιδοφόρος καθηγητής κάποτε, ναι. Από τη μέρα όμως που εκείνη έφυγε μια για πάντα από τη ζωή του, δεν είχε κανένα λόγο να συνεχίσει να προσπαθεί. Έχασε τη δουλειά του και μετά σιγά σιγά έχασε τα πάντα. Βοήθησε και αυτός όμως, αφού τους έδιωξε όλους από κοντά του.

«Άσε με να ανέβω για ένα μισάωρο. Θα χωθώ ανάμεσα στα μαθήματα και δεν θα το καταλάβει κανείς» έλεγε στο γνωστό του από το πανεπιστήμιο. Του το έλεγε κάθε βράδυ στο μπαρ που τον συναντούσε. Αυτή η κίνηση δεν είχε κανένα απολύτως νόημα, κάτι όμως τον τραβούσε στο Πανεπιστήμιο. Αυτή η υπόθεση κρατούσε για πάνω από ένα χρόνο. Ανάμεσα σε ιστορίες που έλεγαν ο ένας στον άλλον και οι περισσότερες δεν είχαν παρά ελάχιστή δόση από την πραγματικότητα, γνωρίστηκαν καλά. Έφτασε μέχρι και στο σημείο να του μιλήσει για εκείνη. Για το πώς μπήκε στη ζωή του ξαφνικά δέκα χρόνια πριν. Του μίλησε όμως και για τον θάνατο της. Όχι με λεπτομέρειες, αλλά μίλησε σε κάποιον για αυτό το θέμα μετά από πάρα πολύ καιρό. Ήθελε όμως να ανέβει για μια ακόμη φορά στην σκηνή του αμφιθεάτρου. Στο μέρος που αν όλα είχαν πάει καλά πριν από χρόνια θα απολάμβανε τον σεβασμό όλων. Είχε τις προδιαγραφές αλλά δεν είχε την τύχη με το μέρος του.

Ώσπου μια ημέρα… «Λοιπόν το κανόνισα. Αύριο θα ανέβεις. Πρόσεξε όμως μην είσαι πιωμένος και γίνουμε ρεζίλι» δεν είχε άδικο σε αυτό που του έλεγε. Τις περισσότερες φορές δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό του και κατέληγε σε ένα ακατάληπτο μονόλογο που δεν οδηγούσε πουθενά, παρά μόνο στο γέλιο αυτών που τον άκουγαν.

Έτσι κανονίστηκαν όλα. Εκείνο το πρωί της Δευτέρας σηκώθηκε από πολύ νωρίς. Έριξε μπόλικο νερό στo πρόσωπο του, έφτιαξε έναν (περίπου) καφέ, αφού στην πραγματικότητα είχε ρίξει μέσα σε ένα ποτήρι νερό λίγο ζάχαρη και λίγο καφέ και τα είχε ανακατέψει με ένα κουταλάκι, κάθισε σε μια καρέκλα και περίμενε. Περίμενε η ώρα να πάει 12. Στις 12.30 είχαν ραντεβού στην είσοδο και δεν έπρεπε να αργήσει. Έβγαλε από το σακάκι του τη φωτογραφία της και την κοίταξε. Έβαλε τα κλάματα μετά από λίγο. Έφτασε πέντε ολόκληρα λεπτά αργότερα από το προκαθορισμένο ραντεβού στο πανεπιστήμιο με τα μάτια πρησμένα …αλλά ήταν αποφασισμένος. Ο φίλος του από το μπαρ τον περίμενε ανυπόμονα. «Άντε είσαι έτοιμος;» του είπε και τον κοίταξε από τον κορυφή ως τα νύχια για να διαπιστώσει αν ήταν μεθυσμένος. «Είμαι μια χαρά. Πάμε;». Μπήκε στο πανεπιστήμιο φορώντας το φρεσκοπλυμένο και σιδερωμένο κοστούμι του. Σαν να μην είχε περάσει μια ημέρα. Είχαν περάσει όμως χρόνια. Οι μαθητές έκαναν βόλτες στους διαδρόμους αφού ο προηγούμενος ομιλητής είχε ολοκληρώσει τη διάλεξη του.

«Παρακαλείστε να επιστρέψετε στην αίθουσα το διάλλειμα τελείωσε. Θα ακολουθήσει διάλεξη με θέμα ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΦΥΣΗ». Είπε η φωνή από τα ηχεία και όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις κανένας δεν έτρεξε αμέσως να γυρίσει στη θέση του. Όλοι έπρεπε να τελειώσουν το τσιγάρο τους ή να ολοκληρώσουν την ιστορία που είχαν ξεκινήσει, γιατί οι ηλικίες των παρευρισκομένων κυμαίνονταν από τα 16 έως τα 23 και η αμφισβήτηση της εξουσίας περιοριζόταν σε ατάκες του στυλ «Σιγά μην μπω από τώρα». Στο τέλος όμως θα έμπαιναν γιατί κάνεις τους δεν ήταν ακόμη έτοιμος για επανάσταση.
Καθόταν σε μια γωνία από όπου παρακολουθούσε τον κόσμο να μπαίνει σιγά σιγά στην αίθουσα. Ήθελε απεγνωσμένα να ανάψει ένα τσιγάρο, αλλά αυτό που τον εμπόδιζε δεν ήταν η τεράστια ταμπέλα που βρισκόταν ακριβώς από πάνω του και έλεγε «ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ» αλλά το γεγονός ότι τα τσιγάρα του ήταν όπως πάντα στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν. Και το μπουφάν ήταν παρατημένο σε μια πολυθρόνα στο σπίτι του κάτω από μια στοίβα περιοδικά και άχρηστα χαρτιά. Θα φαινόταν λίγο παράξενο να σταματήσει κάποιον μαθητή στην είσοδο και να του ζητήσει τσιγάρο, δεν ήθελε να κινήσει υποψίες.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και μπήκε μέσα. Πάνω από 200 άτομα βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στην αίθουσα , αλλά σχεδόν κανένας δεν καθόταν στη θέση του. Μίλαγαν δυνατά, πέταγαν πράγματα ο ένας στον άλλον, ενώ στις μεσαίες σειρές καθόταν ένα ζευγαράκι που μάλλον είχε ξεχάσει ότι δεν βρισκόταν σε ξενοδοχείο.

Ανέβηκε τα σκαλιά της σκηνής αποφασισμένος. Έφτασε μπροστά από το μικρόφωνο και το χτύπησε δυο φορές με το δάχτυλο του για να δει αν ακούγεται καλά. Οι μαθητές άρχισαν να κάθονται στις θέσεις τους. «Ελάτε παιδιά να αρχίσουμε. Δεν θα σας κρατήσω για πολύ» είπε…

Έναν όροφο πιο πάνω μια ψιλόλιγνη φιγούρα με μια μεταλλική βαλίτσα στο χέρι άνοιγε την πόρτα του εξώστη. Έμοιαζε ταλαιπωρημένος και αν κάποιος κοίταζε το πρόσωπο του θα τον έκανε πολύ μεγαλύτερο σε ηλικία από ότι ήταν στην πραγματικότητα (κοντά στα 35 δηλαδή). Μπήκε στο κεντρικό θεωρείο και κοίταξε κάτω προς την αίθουσα, δεν δίστασε ούτε στιγμή. Έσκυψε και άνοιξε την βαλίτσα…

Συνεχίζεται...

Part 6 Πέμπτη 05/03/2009

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com