Κάνουμε ότι δεν ξέρουμε

Eάν βγάζαμε την «Αστυνομική Επιθεώρηση», θα φταίγανε οι χούλιγκαν. Αφού, όμως, βγάζουμε αθλητική εφημερίδα, φταίνε οι αστυφύλακες. Από το θέατρο και τον κινηματογράφο μέχρι τον Καραγκιόζη και το γήπεδο το αξίωμα είναι ίδιο. Μη δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει. Μην τα βάζεις με το κοινό σου. Οσο για δικαιολογίες, καλάθι ολόκληρο υπάρχει για να διαλέγει ο καθένας αυτή που τον εξυπηρετεί. Οι κουλτουριάρηδες βρίσκουν τον πολιτισμό των γηπέδων χαριτωμένο και ανταλλάσσουν αστεία της Τούμπας. Οι «κότες» λένε ότι τα επεισόδια οφείλονται σε λίγους ανεγκέφαλους. Οι υποκριτές λένε ότι αυτά είναι θέματα του αστυνομικού ρεπορτάζ και της Δικαιοσύνης και δεν έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο. Οι έχοντες και κατέχοντες ξέρουν ποιοι την πουλάνε την προστασία εκεί που σκάει το κύμα και τι συμβαίνει στα μαγαζιά των κακών παιδιών που ενοχλούν τα λάθος άτομα. Με τη δίκη του Φιλόπουλου -από τις σπάνιες φορές που καλύπτεται- να γράφεται ανυπόγραφα, με μια ντουζίνα επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων να έχουν μείνει ανεξιχνίαστες, με τους τοίχους να στέλνουν με τα γκράφιτι τα μηνύματά τους, δεν είναι περίεργη η μούγκα στη δημοσιογραφική στρούγκα.

Αλλά στο κάτω κάτω τα πράγματα δεν βελτιώνονται; Υστερα από κάθε τσαμπουκά των ΠΑΟΚτσήδων ο Θόδωρος Ζαγοράκης δεν είναι ανήσυχος και ο Ποικιλίδης δεν κάνει μια συνάντηση; Μετά τα επεισόδια στη Λάρισα οι οργανωμένοι του Παναθηναϊκού δεν είπαν ότι θα απομακρύνουν τα ταραχοποιά στοιχεία και ότι οι σχέσεις με την ΠΑΕ θα γίνονται μέσω του νηφάλιου Νίκου Πλυτά; Τι ευθύνη, δηλαδή, έχουν οι διοικήσεις;

Αντί να γράψω ποιες ευθύνες έχουν οι διοικήσεις, θα γράψω κάτι άλλο. Διάβαζα την παρουσίαση του γίγαντα Μπαλή για το Opel Insignia και ανάμεσα στα άλλα έγραφε ότι το αυτοκίνητο ανάμεσα στα αξεσουάρ του έχει και ένα ηλεκτρονικό μάτι που διαβάζει στα 100 μέτρα τις ταμπέλες της σήμανσης. Ενα gadget εντελώς άχρηστο στην Αθήνα, μια και σχεδόν όλες οι ταμπέλες είναι καλυμμένες από αυτοκόλλητα. Κυρίως των clubs του Παναθηναϊκού. Ακολουθούν μακράν τα αυτοκόλλητα των clubs του Ολυμπιακού και μετά… Μετά θα βρεις αυτοκόλλητα των πιο απίθανων clubs, αλλά δεν θα βρεις αυτοκόλλητα της ΑΕΚ. Το γιατί δεν χρειάζεται ανάλυση. Επειδή τα τελευταία χρόνια ο Ντέμης Νικολαΐδης τα είχε τσουγκρίσει με τους οργανωμένους. Χωρίς εισιτήρια να βάζουν καπέλο, ποιος θα έβαζε τα λεφτά για να αγοράζονται αυτοκόλλητα; Ενα ακόμα δείγμα του πόσο επηρεάζει η σχέση ΠΑΕ και οργανωμένων είναι ότι ενώ πριν από έξι χρόνια τα συχνότερα γκράφιτι στους τοίχους ήταν της «Original», σήμερα είναι των clubs του Παναθηναϊκού, που ακόμα και στις περιόδους των κακών σχέσεων με τον Βαρδινογιάννη είχαν τους Γιαννακόπουλους να τα στηρίζουν.

Οπως έγραψε και ο Μιχάλης Λεάνης, δεν είμαι από τους ανθρώπους που παρεξηγούνται από το χιούμορ. Το πρόβλημα στην περίπτωση του χουλιγκανισμού δεν είναι το χιούμορ. Είναι ότι φέτος η κατάσταση εκτραχύνεται και εμείς κάνουμε ότι δεν ξέρουμε τους λόγους...


Για το πόσο σοβαρή είναι η υπόθεση της κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων από τη Σούπερ Λίγκα δεν έχει κάποιος παρά να διαβάσει το ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ. Στο οποίο αναφέρεται ότι η διοίκηση του ΠΑΟΚ σκέφτεται να αποσυρθεί από την κεντρική διαχείριση των δικαιωμάτων σε περίπτωση που η Πειθαρχική Επιτροπή της Σούπερ Λίγκας τιμωρήσει τον Πάμπλο Γκαρσία. Το κερασάκι στη γελοιότητα ενός τηλεοπτικού πλειστηριασμού, στον οποίο οι μετέχοντες έδιναν προσφορές για δικαιώματα των 16, των 15 και των 14 ομάδων. Τώρα θα πρέπει να δώσουν και νέες προσφορές. Με 14 ομάδες και τον Γκαρσία τιμωρημένο ή αθωωμένο.

Από την άλλη, πρέπει να συμφωνήσω ότι η πρώτη εμφάνιση του Κώστα Ορφανού ως εκπρόσωπου του ΠΑΟΚ στην «Αθλητική Κυριακή» ήταν απογοητευτική. Οχι ότι ο άνθρωπος τα λέει άσχημα, αλλά τα λέει πολύ σιδερωμένα. Πολύ κυριλέ, ρε παιδί μου. Κι αν χρειάζεται φροντιστήριο, δεν έχει παρά να διαβάσει τις δηλώσεις του Μιχάλη Λεοντιάδη στον Metropolis. Εκτός του ότι δικαιολογεί τον Γκαρσία, επισημαίνοντας όμως ότι άλλες φορές πρέπει να το κάνει «πονηρά και με εξυπνάδα», ο Λεοντιάδης στέλνει το μήνυμα σε κάποιους παίκτες του Ολυμπιακού ότι στον δεύτερο γύρο δεν πρέπει να ανέβουν στην Τούμπα και να κάνουν τους τραυματίες.

Εντύπωση, πάντως, μου κάνει η σιωπή του Λάμπρου Σκόρδα στο θέμα της εκπροσώπησης του Αρη. Ο ΠΑΟΚ βγήκε φόρα παρτίδα, είπε ότι δεν δέχεται να εκπροσωπούνται ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ και έβαλε τον Ορφανό. Ο Αρης τι είναι; Αυτό που λέγανε πάντα οι ΠΑΟΚτσήδες; Η δεύτερη ομάδα της Θεσσαλονίκης, ανύπαρκτη με το που βγεις από τα όρια της πόλης;

Η αντιμετώπιση του θέματος του Γκαρσία είναι εξοργιστική. Από τη μία έχουμε την πρωτόγνωρη ενέργεια του Ντιόγο να δώσει μία με την ανάποδη του χεριού στον Γκαρσία και από την άλλη έχουμε το triple crown του Γκαρσία. 1) Να αρπάξει από τη φανέλα τον Ντιόγο και να του χώσει το δεξί άπερκατ στο στομάχι. Αν κάποιος θυμάται ανάλογη σκηνή, να τη θυμίσει. 2) Να προσπαθήσει να χώσει μια κλοτσιά στη γάμπα του Ντιόγο την ώρα που ο Βραζιλιάνος πέρναγε από μπρος του. Το ότι με την κλοτσιά βρίσκει αέρα ελαφρύνει την κατηγορία, αλλά επιβαρύνει τις εκτιμήσεις για το πόσο μπάλα ξέρει. 3) Να ορμήσει σε νεκρό χρόνο στον Ντουντού, που πανικόβλητος το βάζει στα πόδια. Κάτι που δεν τιμάει το θάρρος του Βραζιλιάνου, αλλά δεν είναι και υποχρέωσή του να πλακώνεται στο ξύλο με καθέναν που του ορμάει.

Ενα από τα τρία να είχε κάνει ο Γκαρσία, θα είχε εξασφαλίσει ένα βιντεάκι στο youtube. Και με τα τρία στο ίδιο ματς εξασφαλίζει τον ρόλο στο remake του Αγκίρε της «Οργής του Θεού». Τραγικό; Οχι, ρε παιδάκι μου. Της τσαντίλας ενέργειες ήταν όλες και τραγικό είναι μόνο όταν κάνεις κάτι που μπορεί να κόψει την μπάλα στον αντίπαλο, όπως η κλοτσιά του ΓουΧού στον Καράμπελα ή τα πατήματα του Καστίγιο πάνω σε γόνατα. Συγχωρητέο; Ούτε κι αυτό. Γιατί αν το «στυλ Γκαρσία» γίνει πρακτική, κάθε ομάδα θα πρέπει να βρει έναν μπράβο της παραλίας να του φορέσει σώβρακα και να τον βάλει να πλακώνεται με τους αντιπάλους. Αυτό που έγινε με τον Γκαρσία είναι από αυτά που λες «για μια φορά αντέχεται», αλλά το τιμωρείς για να μην αρχίσουνε να το κάνουνε όλοι. Οπότε πάμε στην αρχαία ποδοσφαιρική εποχή, που οι τσέλιγκες της άμυνας τράβαγαν με τη μύτη του παπουτσιού μια γραμμή στο χώμα και έλεγαν στον αντίπαλο «Την περνάς και πέθανες». Εχει την πλάκα του το ρετρό, αλλά δεν είναι και για χόρταση…

Επειδή διάβαζα τα διάφορα στα μηνύματα του ραδιοφώνου, να γράψω πρώτα πως «όχι». Οχι, ρε παιδιά. Ο Γκαρσία δεν κινήθηκε αντρίκεια, ενώ ο Ντιόγο ύπουλα. Στη ζούλα τού τη χώνει την μπουνιά ο Ουρουγουανός, στη ζούλα πάει να του τη χώσει και την κλοτσιά. Επίσης, ο Καρεμπέ, που είχε πιάσει με κεφαλοκλείδωμα τον Οκκά, τιμωρήθηκε με τέσσερις αγωνιστικές αρχικά και με μία στην έφεση.

Τέλος, επειδή συνεχώς γράφεται «πόσες αγωνιστικές είχε φάει ο Καρεμπέ;» και «πόσες είχε φάει ο Γκούμας;», μπορώ κι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό να ρωτήσω κάτι; Αυτοί που το γράφουνε όταν υπήρξαν οι υποθέσεις του Καρεμπέ και του Γκούμα τι είχαν γράψει; Οτι οι τιμωρίες τους ήταν δίκαιες ή μεγάλες; Ας μου επιτραπεί να μην το πιστέψω. Κάθε Βορειοελλαδίτης δημοσιογράφος που είχε γράψει για τις δύο περιπτώσεις τις είχε παρουσιάσει σαν σκάνδαλο. Οπότε αν και ο Γκαρσία αντιμετωπιστεί ανάλογα ή με μεγαλύτερη επιείκεια, δεν είναι το ίδιο ή μεγαλύτερο σκάνδαλο με τις περιπτώσεις του Καρεμπέ ή του Γκούμα; Οπότε δημοσιογραφικά τι ζητάει κάποιος; Ισότητα στην αδικία;


Ελπίδα για τη Ν.Δ., πάντως, υπάρχει. Υπάρχει όσο υπάρχουν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ όπως ο Αναστάσιος Σιδηρόπουλος της Ημαθίας, που γραπτά ρώτησε στη Βουλή τον Προκόπη Παυλόπουλο με ποια κριτήρια η «Αθλητική Κυριακή» επιλέγει τους παλιούς ποδοσφαιριστές. Το διαβάζεις και νιώθεις μια εμπιστοσύνη ότι αν ψηφίσεις ΠΑΣΟΚ θα έρθουν στην εξουσία σοβαροί άνθρωποι…