Το πρόβλημα που λεγόταν Ντέμης

Τον απολογισμό της προεδρίας του Ντέμη Νικολαΐδη στην ΑΕΚ τον έχω κάνει μία εβδομάδα πριν αυτός παραιτηθεί. Ο Ντέμης, ο πρώτος μεγάλος ποδοσφαιριστής που έγινε ενεργός πρόεδρος σε μεγάλη ομάδα, πέτυχε κάτι που ακούγεται οξύμωρο: αποδείχτηκε ένας διοικητικός παράγοντας με ήθος, που έδωσε στην ομάδα αξιοπρέπεια, και απέτυχε στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, διότι αντί να χτίσει μια ομάδα παρασύρθηκε από την παγίδα του πρωταθλητισμού και προσπάθησε να κόψει δρόμο. Η ΑΕΚ του μέσα στο θερμοκήπιο της διαφθοράς του ελληνικού ποδοσφαίρου υπήρξε μια πρόταση διαφορετική, μια ποδοσφαιρική εταιρεία χωρίς έναν πατέρα-αφέντη σε μια χώρα που ονειρεύεται τέτοιους.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να ψάξω τους αληθινούς λόγους της παραίτησης του Νικολαΐδη, αμφισβητώντας κι εγώ (όπως έκαναν και πολλοί άλλοι) το γνήσιο της ειλικρίνειάς του. Ο Ντέμης μπορεί να αποφάσισε κάτι παρορμητικά και μπορεί και να το είχε μεθοδεύσει: δεν θα μου έκανε εντύπωση ούτε το ένα ούτε το άλλο, μια και ανήκει στη σπάνια κατηγορία των ανθρώπων που και στο ένστικτό τους βασίζονται και στη σκληρή δουλειά πιστεύουν. Για μένα ο Νικολαΐδης υπήρξε πάντοτε ένας άνθρωπος με τίμιες προθέσεις: η εντιμότητά του αποδείχτηκε όταν δημοσίως κάλεσε ένα μόνο από τους οργανωμένους να βγει και να πει ότι τον έβαλε να κάνει επεισόδια εναντίον του Μπάγεβιτς ή τον έστειλε κάποτε στους Θρακομακεδόνες να επιτεθεί στους παίκτες. Αυτό το έκανε τη στιγμή της πιο μεγάλης κόντρας του με τους οργανωμένους, ρισκάροντας και μια πιθανή προβοκάτσια: δεν βρέθηκε ούτε ένας να του προσάψει το παραμικρό.

Μισόλογα

Ο Νικολαΐδης ήταν ως πρόεδρος της ΑΕΚ καθαρός ουρανός που ουδέποτε φοβήθηκε τίποτα. Οι θέσεις του ήταν σαφείς και ποτέ δεν κρύφτηκε πίσω από μισόλογα. Οταν καταλόγιζε ευθύνες (σε έναν κόσμο που όλοι προτιμούν τη σιωπή) χρησιμοποιούσε ονόματα και επίθετα. Οταν συμφωνούσε το έλεγε κι όταν διαφωνούσε ήταν έτοιμος να σου εξηγήσει το γιατί. Πολλές από τις διακηρύξεις του ήταν παρορμητικές, πολλές φορές εμπιστεύτηκε φίλους, παρά τη θέση του δεν έμαθε να κάνει πολιτική. Από τότε που παρακολουθώ το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θυμάμαι άλλον παράγοντα να έχει ένα όραμα και ένα «θέλω» τόσο σαφές. Ηθελε ένα πολιτισμένο γήπεδο, μια ομάδα που να κερδίζει γιατί είναι καλύτερη, μια εταιρεία που να βασίζεται στον πλούτο που δημιουργεί η ίδια, ένα πρωτάθλημα αξιόπιστο, χωρίς όλους εκείνους που το έχουν βυθίσει στην τωρινή ανυποληψία του. Εφυγε αξιοπρεπώς και μόνος του γιατί η ομάδα γιουχαΐστηκε στο γήπεδό της έπειτα από μια νίκη που ήρθε με κατάθεση ψυχής. Το 'κανε ενώ ο κανόνας σε αυτή τη χώρα είναι η κατάργηση της ντροπής, η παντελής έλλειψη ευσυνειδησίας -άλλοι συμπεριφέρονταν σαν εθνάρχες ακόμα κι όταν στο Παναθηναϊκό Στάδιο τους αποδοκίμαζε 150 χιλιάδες κόσμος ενώ κρατούσαν το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης: ευτυχώς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Αφορμή

Λάκισε; Είναι πιθανό. Ισως ο ίδιος έψαχνε αφορμή να φύγει μετά τη διαρροή της περίφημης παραίτησής του: αν αυτό συνέβη, δεν μου κάνει εντύπωση, ο Νικολαΐδης δεν δύναται να λειτουργήσει υπό προθεσμία. Αυτό που μέρες τώρα με τρώει είναι από πού λάκισε. Συγχωρήστε μου την αδυναμία, αλλά δεν βλέπω και τίποτα που να μοιάζει σπουδαίο στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αν είχα άλλη δουλειά να κάνω, θα είχα λακίσει κι εγώ -όπως κάποια εκατομμύρια Ελληνες που δεν πατάνε στο γήπεδο, δεν διαβάζουν αθλητικές εφημερίδες, δεν παρακολουθούν ελληνικό ποδόσφαιρο ούτε καν στην τηλεόραση και νιώθουν γι' αυτό μια βαθιά σιχαμάρα. Από αυτό το ποδόσφαιρο δεν λάκισε ο Νικολαΐδης: θα 'λεγα ότι έμεινε πολύ.

Φυγή

Δεν μου έκανε εντύπωση η τεράστια χαρά όλων εκείνων που πανηγυρίζουν για τη φυγή του, με πρώτες τις αθλητικές εφημερίδες, που καταλαβαίνοντας πού φυσάει ο άνεμος κυκλοφορούν με αφιερώματα ευχαρίστησης στην αποτυχία του. Αυτός, αποτυχημένος σήμερα και επιτέλους μακριά από την προεδρία της ΑΕΚ, δεν έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα: νέος είναι, λεφτά έχει, κάτι θα βρει για να περνάει την ώρα του. Η δική μου ερώτηση είναι ποιο είναι το δικό μας όραμα για το ποδόσφαιρο και το ρωτάω τώρα, όσο δηλαδή κρατούν οι πανηγυρισμοί της αποτυχίας του. Κανονικά η δική μας θέση θα πρέπει να είναι σε αντιδιαστολή με τα όσα ο Νικολαΐδης πρέσβευε.

Επενδυτές

Ο Ντέμης ήθελε κάτι σαφές. Οποιος τον πολέμησε πολέμησε κυρίως το όραμά του. Τώρα, που έφυγε ηττημένος, όποιος τον πολέμησε, εκδότης, αρθρογράφος, παράγοντας ή όλα αυτά μαζί, θα πρέπει από αύριο κιόλας να αποθεώνει αυτό το άλλου τύπου ποδόσφαιρο με το οποίο ο Ντέμης φανατικά αναμετρήθηκε, δηλαδή το δικό μας. Καιρός είναι να αφήσουμε κατά μέρος τις υποκρισίες και να κάνουμε τον λαϊκισμό σημαία μας. Να ζητάμε να πάνε στο ντέρμπι οι στρατοί και των δύο ομάδων την Κυριακή, και του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ δηλαδή, ώστε να σκοτωθούν και να σπάσουν το γήπεδο, όπως οι ΠΑΟΚτσήδες το Καυτανζόγλειο, για να το διασκεδάσουμε. Να γράφουμε πόσο αναγκαίοι είναι στο ποδόσφαιρο οι πιστολάδες της νύχτας και να ζητάμε να πάρουν από μια ομάδα ο ένας για να γίνει το πρωτάθλημα κανονικό Φαρ Ουέστ. Να αποθεώνουμε όποιον στήνει ματς για να τα κονομάει από το Στοίχημα. Να γράφουμε ανοιχτά ότι είναι τεράστια μαγκιά να στήνεις πρωταθλήματα για να τα κερδίζεις. Κυρίως, ας αποφασίσουμε ότι κανόνας από δω και πέρα είναι τα μπάτζετ (κι ας μας έκανε ρεντίκολο η Ανόρθωση…) και ότι σημασία έχει να γυρίσουν «οι επενδυτές που ήξεραν να προστατεύουν ομάδες». Το λέω σοβαρά: ας παρουσιάσουμε χωρίς ενοχές το ποδόσφαιρο που γουστάρουμε, τώρα, που έφυγε ένας από τους λίγους που προσπάθησαν να μας πείσουν ότι υπάρχει κάτι άλλο.

Κόσμος

Το πιο διασκεδαστικό που διάβασα τις τελευταίες μέρες είναι ότι ο Νικολαΐδης υπήρξε αλαζόνας γιατί νόμισε ότι θα αλλάξει τον κόσμο. Οποιος το 'γραψε είχε δίκιο. Εχουμε χύσει τόσο πολύ δηλητήριο στις φλέβες αυτών των δύστυχων που ακόμα ασχολούνται με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, που απαγορεύεται ειλικρινά να πιστεύεις ότι θα τους αλλάξεις…

Πουθενά

Είδα τον τέως υπουργό Επικρατείας στην «Ανατροπή» και ξαναδιάβασα ένα κομμάτι του Φώτη Γεωργελέ στην «Athens Voice».

«Οταν η ελληνική κοινή γνώμη παρακολουθούσε άναυδη τις αποκαλύψεις για τα υπουργικά σπίτια και τις off shore εταιρείες διαχείρισης ακινήτων, ένα απ' αυτά τα περίεργα φρούτα των τελευταίων χρόνων, την "καραμανλική αριστερά", έγραφε ένα πύρινο άρθρο για το πόσο ακριβό είναι το σπίτι του Τόνι Μπλερ. Είχε, βέβαια, τον προφανή στόχο να πει ότι όλοι ίδιοι είναι, λεφτά έχουνε, λες και το θέμα είναι ποιος έχει ακριβό σπίτι. Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο. Το χειρότερο και το πραγματικά παραπλανητικό είναι η προσπάθεια να φανεί ότι παντού τα ίδια προβλήματα υπάρχουν, ότι κι έξω τα ίδια γίνονται, ότι η Ελλάδα είναι όπως οι άλλες χώρες. Που δεν είναι. Ο Γάλλος πρώην πρωθυπουργός Μπερεγκοβουά όταν κατηγορήθηκε ότι μένει σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα του δήμου με ενοικιοστάσιο χωρίς να το δικαιούται αυτοκτόνησε…

Η αλήθεια είναι ότι καμία χώρα της Ευρώπης δεν συζητάει θέματα που απασχολούν εμάς. Αν εφαρμόζονται οι νόμοι, αν εξαγοράζονται τα Μέσα Ενημέρωσης με κρατικό χρήμα. Πουθενά δεν υπάρχει γενικευμένη ανομία, μεροληπτική Δικαιοσύνη, συστηματική διαφθορά, ιδιοποίηση του κράτους, κομματική δημόσια διοίκηση, ιδιωτική δημόσια περιουσία. Πουθενά εκτός από κάποιες περιοχές της Νάπολης, όπου κυριαρχεί η Μαφία.

Μόνον εδώ ο πρωθυπουργός και οι φίλοι του γίνονται διευθύνοντες σύμβουλοι των μεγαλύτερων επιχειρήσεων της χώρας. Οι κουμπάροι τους δίνουν τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων στους διαχειριστές χρηματιστηριακών εταιρειών, που είναι γιοι βουλευτών τους, και οι γυναίκες τους υπογράφουν συμβόλαια με τα οποία παραδίδουν τη δημόσια γη σε καλόγερους που είναι πνευματικοί υπουργών.

Βρέθηκαν στα χέρια μου αντίγραφα κάποιων τέτοιων συμβολαίων. Είναι άλλο ν' ακούς στις ειδήσεις ότι ο Εφραίμ καταπατά δημόσια γη επικαλούμενος χρυσόβουλα αυτοκρατόρων και άλλο να διαβάζεις το ίδιο το κείμενο. Ο αυτοκράτορας τάδε και ο ηγεμόνας δείνα και ο πολυχρονεμένος μας πασάς και ο σουλτάνος και τα τείχη και τα δόρατα και τα προσκυνήματα. Νομίζεις ότι διαβάζεις Αστερίξ. Είναι τόσο αστείο, που γίνεται τραγικό. Γιατί δείχνει το μέγεθος, την παντοδυναμία της κλεπτοκρατίας. Ολα πια γίνονται απροκάλυπτα.

Η χώρα μας συνεχώς υποχωρεί στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Καμία παραγωγική επένδυση δεν γίνεται πια στην Ελλάδα. Αντιμετωπίζουμε την κρίση, μπαίνουμε στην ύφεση από χειρότερη θέση σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους. Η οικονομία μας είναι ρηχή, η δημόσια ζωή είναι στα χάλια αυτά που βλέπουμε επειδή η κλεπτοκρατία κυριαρχεί στη χώρα».

Τον έσωσε

Κοίτα πώς άλλαξαν τα πράγματα σε λιγότερο από δύο χρόνια! Πριν από δύο χρόνια ήταν ο Αλέξης Κούγιας, που δήλωνε στις εφημερίδες ότι ανησυχεί για τον «Αναστό» και την περιπέτεια που είχε με μια κυρία τον καιρό που προπονούσε τα Γιάννενα, για να εισπράξει την απάντηση του κόουτς ότι «αυτός και ο Βαρθολομαίος πλήρωσαν ακριβά τον έρωτα». Χθες ο «Αναστό» παρενέβη για να σώσει τον Κούγια από την οργή μιας φίλης του, με την οποία τσακώθηκε στο «Da Capo» παρουσία φιλοθεάμονος κοινού. Κύκλοι του «Αναστό» στην ερώτηση τι ακριβώς συνέβη δήλωσαν ότι «άμα συνεχιστεί η άνοδος της θερμοκρασίας, θα είναι σε λίγο όλες οι γυναίκες για δέσιμο».