Οι μέρες του τρόμου

Υπάρχουν κάτι κρύες, χειμωνιάτικες μέρες που στο ποδόσφαιρο δεν συμβαίνει τίποτα. Στη Σούπερ Λίγκα κανένας δεν έχει διάθεση να πλακωθεί με κάποιον και στη διαιτησία δεν υπάρχει η αμφισβητούμενη φάση. Ο Μπελούτσι είναι υγιής, ο Καραγκούνης δεν έχει πέσει για πέναλτι και ο Ριβάλντο δεν μαζεύει τις μπάλες για να δώσει το καλό παράδειγμα στους νέους. Είναι οι μέρες που τρέμει κάθε σχολιογράφος. Οι μέρες που πρέπει να πάει σε παλιά, δοκιμασμένα θέματα. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να κάψω στο κατακαλόκαιρο ένα από τα θέματα της χειμωνιάτικης καβάντζας. Τον παραδοσιακό φιλιππικό «Γιατί στην Ελλάδα οι παίκτες μένουνε ταλέντα μέχρι τα 22;». Επειδή το καλοκαίρι γράφαμε ότι οι ομάδες πρέπει να παίρνουν έτοιμους παίκτες στις μεταγραφές.

Στα τέσσερα χρόνια του παιδομαζώματος της ΑΕΚ πόσοι νέοι παίκτες έγιναν βασικοί; Να πω ο Παπασταθόπουλος και να πάω παρακάτω; Στον Παναθηναϊκό πόσοι άλλοι; Για μια περίοδο ο Νίνης, στην αρχή του περσινού πρωταθλήματος ο Δημούτσος και μετά το χάος. Στον Ολυμπιακό πρώτο φορ είναι ο Κοβάσεβιτς που τσακώνεται όταν δεν παίρνει την μπάλα στις προπονήσεις. Μετά την αποχώρηση του Κωνσταντίνου πίσω του βρίσκεται ο Μήτρογλου. Αν ο Ολυμπιακός πάρει τον Νούνο Γκόμες, πότε θα παίζει ο Μήτρογλου; Εχει καιρό; Πότε; Οταν γίνει 22, που θα τον γράφουμε «αιώνιο ταλέντο»; Στα αμυντικά χαφ παίζουν ο Στολτίδης, ο Λεντέσμα, ο Μενδρινός. Στην ίδια θέση θα παίζει και ο Πατσατζόγλου. Για την ίδια θέση δοκιμάζεται ο Μίκελ Αλόνσο. Πότε θα πάρει ευκαιρίες ο Παπαδόπουλος; Οταν τραυματίζονται τρεις ή σιγά σιγά. Σε δύο χρόνια ο μικρός θα έχει γίνει 22. Ο Χετεμάι, ένας παίκτης που στην πρώτη χρονιά του είχε γραφτεί ότι τράβηξε το μάτι της Γιουβέντους, πού θα παίζει στην ΑΕΚ; Ο Τζόρβας, που κλήθηκε στην Εθνική Ελλάδας, με Γκαλίνοβιτς και Μάλαρτζ έχει πιθανότητα να αγωνιστεί στον Παναθηναϊκό;

Ο μόνος τρόπος να αξιοποιηθούν οι νεαροί παίκτες στις μεγάλες ομάδες είναι να σταματήσουν να αγοράζονται έτοιμοι ποδοσφαιριστές στις θέσεις τους. Γιατί το «ο καλύτερος θα παίζει» είναι ένα κλισέ που λένε οι προπονητές και ούτε οι ίδιοι το πιστεύουν. Η ακριβή μεταγραφή πάντα θα παίζει. Τουλάχιστον ένα γύρο, μέχρι να απογοητεύσει. Και εάν δεν απογοητεύσει, ένας ακόμα χρόνος έχει χαθεί στην καριέρα ενός πιτσιρικά, ο οποίος συνηθίζει να κάθεται στον πάγκο. Δημοσιογραφικά το «Πάρτε μεγάλους παίκτες» ισχύει. Το «αξιοποιείστε τα ταλέντα» επίσης ισχύει. Αλλά και τα δύο μαζί δεν γίνονται. Ο πρώτος προπονητής που θα πει «δεν θέλω παίκτη σε αυτή τη θέση, διότι έχουμε τον…» και θα προσθέσει το όνομα ενός αδοκίμαστου πιτσιρικά, θα έχει την απεριόριστη εκτίμησή μου. Μέχρι να βρεθεί κάποιος για να το πει, θα συνεχίσω να πιστεύω ότι το σύστημα «άλλα λέμε το καλοκαίρι και άλλα τον χειμώνα» είναι μια κραχτή υποκρισία.


Θυμόσαστε πριν από έξι χρόνια μια επιστολή-μούφα που είχε κυκλοφορήσει, με «συγγραφέα» τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες; Υποτίθεται ότι ο Μάρκες πέθαινε από καρκίνο στους λεμφαδένες και πριν εξαφανιστεί στο μεγάλο τίποτα άφηνε την πνευματική υποθήκη του για μια καλύτερη ζωή.

«Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, διότι για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να κοιμάσαι, θα σε αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς».

Τελικά ο Μάρκες ούτε είχε γράψει την επιστολή ούτε πέθαινε από καρκίνο. Το μόνο που είχε πάθει ο φουκαράς ήταν να του χρεώσουν αυτό το λογοτεχνικό ανοσιούργημα, που σε βάθος σκέψης ήταν κάτι ανάμεσα σε στοχασμούς χοντροκώλας του ΠΕΧΩΔΕ, του Ελευθεράτου σε δύση στα Κουφονήσια και στίχους που απορρίφθηκαν από τον Μητροπάνο. Και όμως, μέσα σε αυτή τη λαίλαπα του καρακιτσαριού, μια φράση στάθηκε χρήσιμη για να βγει η χθεσινή μέρα. Η τελευταία: «Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς». Αντίο, Ούρκο Πάρντο, και καλή σου τύχη στο μακρινό Βουκουρέστι. Για μένα ήσουνα η μεταγραφή του καλοκαιριού του 2008 και όταν οι άλλοι μιλούν για τους Ζιλμπέρτο Σίλβα και τους Σαβιόλα, εγώ θα θυμάμαι τις εξόδους σου με τη μυγοσκοτώστρα και θα απολαμβάνω ένα παγωτό σοκολάτα, που δεν λέει και ο Μάρκες.

Η πλάκα είναι ότι δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ στο Ιnternet για να βρω την «επιστολή» του Μάρκες. Μόνο στα ελληνικά υπήρχαν 105.000 εγγραφές με την επιστολή και ζήτημα η μία στις 10 να έγραφε ότι ο Μάρκες έκανε δήλωση που αποκήρυττε μετά βδελυγμίας τη συγγραφή της. So much για την αξιοπιστία του Ιnternet και των blogs που θα έφερναν την άνοιξη στην πληροφόρηση...

Η πληροφόρηση είναι τέχνη. Και ο Μικελάντζελο, ο Τσελίνι, ο Δάντης της πληροφόρησης σήμερα ονομάζεται –και μη με βάζετε να σας γράφω τα γνωστά– Δημήτρης Μπαλής. Και τα άσματα των ασμάτων του Δημήτρη είναι αυτά που αναφέρονται στη μούσα του. Στον υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών, Κωστή Χατζηδάκη. Χθες όμως στους Δρόμους Αντοχής ο Δημήτρης ξεπέρασε τον εαυτό του.

Ο Δημήτρης αναφερόταν στη σημαντική συνάντηση του Χατζηδάκη με το προεδρείο των ταξιτζήδων. Αυτή ήταν «ουσιώδης και άκρως σημαντική». Δηλαδή, ο υπουργός και το προεδρείο διαφώνησαν «για τα σκληρά πρόστιμα, την απαγόρευση της χρήσης των λεωφορειολωρίδων και τη μη αύξηση των κομίστρων». Αλλά συμφώνησαν σε κάτι πολύ σημαντικότερο: θα δημιουργηθεί «call center», με τετραψήφιο αριθμό, που θα καταγράφονται και θα ταξινομούνται τα παράπονα των επιβατών «ώστε να γίνεται καλύτερη διαχείριση από τις αρμόδιες υπηρεσίες». Σαν ενεργός πολίτης έχω να κάνω προτάσεις.

Το σύστημα πρέπει να ονομαστεί «The minister’s bollocks». Στο hold του call center μια ευγενική φωνή θα ενημερώνει: «Περιμένετε στο ακουστικό σας. Σε λίγο θα σας έχουμε γραμμένους», και ο επιβάτης θα έχει την επιλογή να ζητάει να τον γράφουν στο δεξί ή το αριστερό.

Το πρόγραμμα «The minister’s bollocks» δυστυχώς δεν ανακοινώθηκε πριν από την ψηφοφορία για τις 10 πόλεις με τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στον κόσμο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στις 10 πόλεις οι τρεις ήταν γερμανικές και άλλες τρεις ελβετικές. Το διάβαζα και θυμόμουν τον «Κάρπετ», ο οποίος γυρίζοντας από Ελβετία μόνο τα κλάματα δεν είχε βάλει που επέστρεφε στην Ελλάδα. Η διαφορά όμως ανάμεσα στις ευρωπαϊκές και τις ελληνικές πόλεις είναι ο σεβασμός στον νόμο. Οχι τόσο από τους πολίτες, αλλά από τους μηχανισμούς του κράτους που εφαρμόζουν τους νόμους. Μια μικρή είδηση που δείχνει τη διαφορά.

Προχθές ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Τάσος Κανελλόπουλος, κάλεσε τους εκπροσώπους της ΔΕΑΒ, της Αστυνομίας, του Ολυμπιακού και της ΚΑΕ και ΠΑΕ του Παναθηναϊκού για συζητήσουν τα θέματα βίας. Ανάμεσα σε άλλα, εξέφρασε τα «παράπονά του» ότι δεν λειτουργούν σωστά οι κάμερες στο ΣΕΦ και το Καραϊσκάκη. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι οι εισαγγελείς δεν παραπονιούνται. Εφαρμόζουν τον νόμο και ας παραπονιούνται οι άλλοι.


Αντίθετα, βρίσκω θετική τη θέση του αντιεισαγγελέα να εφαρμοστεί ακόμα σκληρότερα ο νόμος για τον χουλιγκανισμό. Η άποψη «δεν θα κάνουμε τα γήπεδα εκκλησίες» είναι λαϊκίστικη. Κανένας δεν έχει μπλέξει το Καραϊσκάκη με τους τρεις Ιεράρχες και την Τούμπα με την Αγία Φωτεινή και αν το πρόβλημά μας είναι ότι τα γήπεδα μας είναι ξενέρωτα, όποιος δεν γουστάρει ας πηγαίνει σε heavy metal συναυλίες να ξεχαρμανιάζει.